Etty Hillesum w czasach rozpędzającej się machiny zła oraz własnych problemów psychicznych, stworzyła swojego Boga, którego stała się pomocnicą na ziemi (a raczej dosłownie przejęła jego "obowiązki", podczas gdy on odpoczywał zdziwiony do czego ludzie wykorzystują dobrą wolę). Nie chciała umrzeć za życia z nienawiści czy poczucia upokorzenia. Nie chciała, by cierpienie czy widmo śmierci odebrało znaczenie życiu. Nie chciała by totalitaryzm dyktował jej warunki. Chciała zachować wartość życia i pomagać ludziom przyjmować ból i śmierć. Chciała udowodnić, że da się okazywać miłość do świata i ludzi oraz zachować inne uczucia takie jak zachwyt i wdzięczność mimo ekstremalnych okoliczności. Znalazła sens potrzebny w przetrwaniu jak w logoterapii Frankla, ale jej sens nie był związany z uratowaniem się za wszelką cenę. Potraktowała okoliczności jako dekorację, jej postawa była dla mnie zupełnie inną perspektywą, a jej doświadczenie czymś nowym. Często mnie irytowała, ale szanowałam ją za próby wyzwolenia się ze stereotypów płciowych. Jej kochanek, przyjaciel i terapeuta to postać co najmniej dwuznaczna. Etty chciała być wyjątkowa, czuła że ma misję, chciała napisać coś wielkiego. Co dziwne, nawet jej sprzeczności czy wahania nie do końca uwiarygadniały mi jej postać, być może sama nie wiedziała kim jest. Za to ideał ja wprowadzała w życie z uporem i ze wszystkich sił.

Etty Hillesum w czasach rozpędzającej się machiny zła oraz własnych problemów psychicznych, stworzyła swojego Boga, którego stała się pomocnicą na ziemi (a raczej dosłownie przejęła jego "obowiązki", podczas gdy on odpoczywał zdziwiony do czego ludzie wykorzystują dobrą wolę). Nie chciała umrzeć za życia z nienawiści czy poczucia upokorzenia. Nie chciała, by cierpienie czy...