Jak wiadomo, w grupie raźniej. Przekonali się o tym niemal wszyscy znani mi bohaterowie literaccy. A ci, którzy w to na początku wątpili, bardzo szybko zmienili zdanie. Książki fantasy mają to do siebie, że samotnie można co najwyżej zginąć. I to nie zawsze, bo który altruista, dopomoże, by nie męczył się biedak w samotnej śmierci. Bohaterowie książki, za którą wzięłam się tym razem, postanowili współpracować. Powszechnie wiadomo, że najprostszą formą motywacji jest nacisk, tak więc bohaterowie, odpowiednio zmotywowani, wyruszają na poszukiwanie przygód.

Zaczęło się od wojownika. To jemu król powierzył ważne zadanie. Jednak później, w gratisie do wędrówki, wojownik dostał bibliotekarza. Z pozoru nieprzydatny balast, okazuje się użytecznym narzędziem w odpowiednich rękach. Później do szczęśliwego duetu dołącza jakże oczekiwana skrytobójczyni i wszyscy są niebywale zadowoleni. Okay, koniec z ironią. Fergar, wojownik, uważa się za lidera całej drużyny i niejako on decyduje o każdym następnym ruchu. Mając oczywiście przy tym dużo radochy. Jeszcze jako duet z bibliotekarzem Nathanielem sieją spustoszenie wśród demonów i innych stworów. Nie żeby Nathaniel umiał się bić. Wręcz przeciwnie, jednak nadrabia wrodzonym darem. Z Esme, skrytobójczynią, wiąże się inna historia, którą odkrywamy w trakcie trwania powieści. Kobieta jest skryta i pełna tajemnic, tak jak kraj, z którego pochodzi. Kiedy trójka w końcu dociera się i dochodzi do porozumienia, podróż nabiera też jasnych barw. W podróży do sąsiedniego państwa niekiedy pomagają im przypadkowo spotkani ludzie, czasem znajomi z młodych lat. Jednak wciąż nad każdym z bohaterów jest cień ich młodości. Wspomnienie, przeżycie, trauma, które uaktywni strata.

Jako fanka fantastyki proszę o jeszcze! Po prostu jestem urzeczona. Książka jest dopracowana, każda scena ma smak, przytup i sens. Jest cały ogrom scen walki, postaci fantastycznych, zdarzeń i przypadków. Styl autora jest po prostu… smaczny.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/przebudzenie-mateusz-tomaszewski/

Jak wiadomo, w grupie raźniej. Przekonali się o tym niemal wszyscy znani mi bohaterowie literaccy. A ci, którzy w to na początku wątpili, bardzo szybko zmienili zdanie. Książki fantasy mają to do siebie, że samotnie można co najwyżej zginąć. I to nie zawsze, bo który altruista, dopomoże, by nie męczył się biedak w samotnej śmierci. Bohaterowie książki, za którą wzięłam się...