Wyobraźmy sobie pewne zdjęcie, zrobione na początku lat 60. XX wieku na przyjęciu, które można nazwać dansingiem – w tle widzimy tańczące pary być może zakochanych w sobie osób, gdzieniegdzie można zauważyć kelnerów i rozmawiających ze sobą ludzi. Ale naszą uwagę przyciąga dziwny z pozoru duet. Na pierwszym planie zdjęcia mamy młodego, przystojnego bruneta o typowo egzotycznej urodzie, prawdopodobnie Włocha lub Greka, ubranego w elegancki garnitur, który z czułością trzyma w objęciach drobną (sięgającą mu prawie do ramion), starszą kobietę. Między tancerzami widać wyraźną różnicę wieku – z całą pewnością można mówić o przynajmniej dwudziestu latach. Jak można opisać tę parę? Czyżby to babcia z wnukiem? Matka z synem? Nie, nic z tych rzeczy. Mowa tutaj o legendarnym „paryskim Wróbelku”, czyli Edith Piaf oraz o Theo Sarapo, wówczas dobrze zapowiadającym się piosenkarzu.

Dzieliło ich wiele – pochodzenie, wiek, status społeczny i doświadczenie życiowe – ale wbrew wszystkiemu tych dwoje połączyła miłość. Historię tej niezwykłej znajomości opisała Christine Laume, piosenkarka (znana z przeboju „Rouge, rouge”) i siostra Theo, która zamieszkała razem z bratem i jego sławną żoną, stając się tym samym ich towarzyszem w życiu codziennym oraz zawodowym.

Czym jest „Ostatnia miłość Edith Piaf”? Z całą pewnością opisem ostatnich lat życia francuskiej piosenkarki, która doświadczyła w życiu wiele bólu, związanego m.in. z utratą wzroku w dzieciństwie, biedą, śmiercią córeczki, a później ukochanego mężczyzny, poważnym wypadkiem samochodowym oraz chorobą nowotworową, która jednocześnie nigdy nie rezygnowała ze swoich marzeń o szczęśliwej, spełnionej miłości i starała się cieszyć każdą chwilą. I wtedy, pod koniec życia Edith, pojawia się Theo, młody mężczyzna greckiego pochodzenia, który daje kobiecie szansę na spełnienie pragnień o byciu kochaną z wzajemnością. Oczywiście, związek światowej sławy artystki i początkującego piosenkarza, z zawodu fryzjera, budził w społeczeństwie wiele emocji – dało się słyszeć głosy o budowaniu kariery przy pomocy sławnej żony czy też złośliwe komentarze na temat różnicy wieku między małżonkami. Historia opisana z perspektywy Christine Laume nie ma nic wspólnego z wywołaniem sensacji czy zdobyciem rozgłosu kosztem życia prywatnego brata. Dla autorki „Ostatniej miłości Edith Piaf” czas spędzony z małżeństwem Sarapo był jednym z najciekawszych i najbardziej inspirujących doświadczeń w jej życiu. Tytułowa bohaterka książki, niezapomniana wykonawczyni „La foule” oraz „Milord”, nie ma dla nic wspólnego z kreacją charyzmatycznej piosenkarki kochaną przez miliony fanów, ale jednocześnie samotnej i schorowanej kobiety. Czytelnik dostrzega w Edith Piaf osobę pracowitą i ambitną w życiu zawodowym, ale też bardzo ciepłą i życzliwą dla bliskich. Dodatkowym atutem książki są zdjęcia z prywatnego archiwum Christine Laume, na których widać szczęśliwych i zakochanych w sobie „państwa Sarapo”, jak mówiono o Edith i Theo.

Największym, moim zdaniem, problemem z pokazaniem tak ważnej dla historii muzyki postaci „paryskiego Wróbelka” o charakterystycznym, niskim głosie, jest kreacja legendy schorowanej, uzależnionej od środków przeciwbólowych artystki oraz kobiety samotnej w tłumie, napiętnowanej przez przeszłość. Przyznam się szczerze, że po obejrzeniu filmu „Niczego nie żałuję – Edith Piaf”, z genialną rolą Marion Cotillard, miałam właśnie takie wyobrażenie tej francuskiej pieśniarki. Dla kogoś, kto podobnie jak ja, wcześniej uważał Edith Piaf za postać tragiczną, napiętnowaną przez los, jak bohaterowie antycznych dramatów, rozczaruje się książką Christine Laume. Czy to będzie pozytywne uczucie, kiedy czytelnik widzi ostatnie lata życia francuskiej piosenkarki jako szczęśliwe chwile u boku ukochanego męża, czy też wręcz przeciwnie, jako coś negatywnego, ze względu na przesłodzony charakter relacji Edith i Theo (można zaryzykować nawet stwierdzenie, że kiczowaty), to już zależy wyłącznie od odbiorcy.

Jeśli szukacie interesującej historii o miłości, która wydaje się niemożliwa do spełnienia w rzeczywistości, to śmiało sięgnijcie po „Ostatnią miłość Edith Piaf”. W końcu a qui ca sert l’amour?

Anna Wolak