Przyznam się od razu, zanim ktoś mnie przyłapie na gorącym uczynku – jeśli chodzi o literaturę azjatycką, jestem raczej nowym czytelnikiem. Poruszam się po omacku, niepewna jeszcze tego, co może mi się spodobać, a co całkowicie mnie odrzuci. Ten eksperyment prowadzę od dobrego roku, może nawet dłużej. Mam na swojej liście pozycje, które mnie całkowicie zachwyciły, takie, które bez zastanowienia wrzuciłabym do największych rozczarowań, ale też takie, o których kompletnie nie pamiętam. Ale wciąż próbuję, więc miłośnicy tej prozy, miejcie do mnie cierpliwość.

„Nikt nie odpisuje” zaciekawiło mnie… tytułem. Wydał mi się na tyle interesujący, że nie od razu w niego kliknęłam – a to zdarza mi się nad wyraz rzadko. Przyznaję bez bicia, zazwyczaj do książki przyciąga mnie okładka, jeśli nie znam autora. A że wydawnictwo Tajfuny słynie z dobrych, minimalistycznych okładek, to już większość książkowego rynku wie. Mieliśmy więc niezwykle intrygujący tytuł, przepiękną okładkę i opis obiecujący mi powieść ciepłą, taką, która w najgorszy i najbrzydszy dzień podniesie mnie na duchu. A że taki ostatnio miałam, to postanowiłam sprawdzić to w praktyce.

I nie ukrywam, ta książka ma naprawdę wysoki próg wejścia. I mówię to całkowicie poważnie, bo choć ta pozycja do grubych nie należy (ba, z pewnością dałabym ją na listę cienkich książek, bo nie ma nawet dwustu stron), to naprawdę długo trwało, nim całkowicie dałam się jej pochłonąć. I już widzę, że tym zdaniem trochę zepsułam niespodziankę, ale trudno. Tak. „Nikt nie odpisuje” ostatecznie całkowicie złapało mnie za serducho i nie wypuściło już do końca.

Wyobraźcie sobie człowieka, który wyruszył w podróż. Za bagaż ma jedynie jeden plecak z jedną parą ubrań, które pierze każdego dnia, kartki i długopis. No i psa. Towarzyszy bohaterowi już od lat i mimo podeszłego wieku tupta za swoim panem po różnych zakątkach kraju. Postawcie przed sobą człowieka, który tak desperacko pragnie znaleźć bratnią duszę, że postanawia pisać do poznanych przypadkowo na swojej drodze osób listy z nadzieją, że w końcu dostanie wiadomość zwrotną. A jednocześnie tak nieśmiałego, że sam nie dzieli się z nikim tym, co go właściwie spotkało i jak to się stało, że podróżuje już od miesięcy, a napotkanym ludziom nadaje numery.

Brzmi dość dziwacznie, prawda? A jednak mam nieodparte wrażenie, że wielu odnajdzie się w tym bohaterze, który jednocześnie chce i nie chce wyjść ze swojej bańki. Czytelnik nie wie też do końca dlaczego. I tak podążamy cierpliwie za bohaterem i jego nową znajomą od hotelu do hotelu z nadzieją, że w końcu poznamy rozwiązanie.

Nie będę ukrywać, w pewnym momencie domyśliłam się wszystkiego. Ale mam też wrażenie, że autorka nie włożyła dużo wysiłku w ukrycie całego plot twistu. Wręcz przeciwnie. Nie do końca o to chodziło, żeby czytelnik od pierwszej strony niuchał za rozwiązaniem zagadek. I nawet rozwiązanie tego supełka tajemnicy nie zepsuło mi zabawy z lektury. Bo gdy już weszłam w ten świat, przeszłam te kilkadziesiąt pierwszych trudnych stron, to byłam całkowicie kupiona.

To faktycznie jest taka historia na pokrzepienie serca w deszczowy, szary i po prostu okropny dzień. Dlatego jeśli szukacie książkowego pocieszenia, ale wymykacie się etykietkom comfort books i do dzisiaj takiej swojej nie znaleźliście, to koniecznie spróbujcie „Nikt nie odpisuje”. Bo to może być właśnie to.

Kinga Kolenda