Na temat Wandy Rutkiewicz krążą różne opinie, sama zainteresowana nie może już się z oczywistych względów bronić. Na pewno nie było jej lekko w zdominowanym przez mężczyzn środowisku wspinaczkowym, ale z lektury książki można wnioskować, że szowinistyczne zagrywki spotykały ją ze strony zagranicznych kolegów, a nie w Polsce.
Z lektury można też wywnioskować, że Rutkiewicz niestety mierzyła wyżej, niż mogła - wiele jej sukcesów w wysokich górach było wynikiem splotu szczęśliwych okoliczności, była na pewno wybitna we wspinaczce skałkowej, czy robieniu klasycznych dróg w Europie, ale wysokie góry to zupełnie inny kaliber, mający wiele wspólnego raczej z możliwościami organizmu, a nie umiejętnościami wspinaczkowymi.
Niemniej osobista opowieść Rutkiewicz, jaką jest "Na jednej linie" daje obraz pewnego życia wewnętrznego najsłynniejszej (ale czy najlepszej?) polskiej wspinaczki na przestrzeni jej drogi od skałek w Rudawach do Everestu. Pozostaje jednak niedosyt, bo Rutkiewicz zdaje się skryta, opowiada o swoich relacjach z partnerami i współuczestnikami ale nie ujawnia swoich wewnętrznych przeżyć, odczuć.
Czytało się średnio, raz wciągająco, raz żmudnie, ot przeciętna pozycja z gatunku "osobista pozycja znanego wspinacza".

Na temat Wandy Rutkiewicz krążą różne opinie, sama zainteresowana nie może już się z oczywistych względów bronić. Na pewno nie było jej lekko w zdominowanym przez mężczyzn środowisku wspinaczkowym, ale z lektury książki można wnioskować, że szowinistyczne zagrywki spotykały ją ze strony zagranicznych kolegów, a nie w Polsce.
Z lektury można też wywnioskować, że Rutkiewicz...