Do połowy czyta się to naprawdę świetnie. Opis podbojów arabskich i rozkwitu kultury islamu w czasach europejskich "wieków ciemnych" jest błyskotliwy. Niestety od okresu wypraw krzyżowych pojawia się coraz więcej uogólnień i zwykłych błędów rzeczowych (np. pomyłka w dacie zdobycia Askalonu przez krzyżowców, jest: 1144, powinno być: 1153). Autor nie ma za bardzo pojęcia o dziejach i roli Bizancjum. Z kolei porównywanie Al-Andalus z Imperium Osmańskim wydaje się z gruntu chybione, to jak porównanie Kartaginy z późnym Cesarstwem Rzymskim. Najbardziej razi anachronizm autora. Bardzo chciałby widzieć w niewolniczych państwach islamskich (i despotycznym królestwie Rogera II) poprzedników obecnej globalizacji i pluralizmu. Nie dostrzega jednak, że ta osławiona convivencia była zawsze przyjmowaniem stosunku podległości przez pokonanych, czy to na normańskiej Sycylii, czy w umajjadzkiej Andaluzji, czy w osmańskiej Rumelii i Anatolii. Ta książka byłaby lepsza gdyby zajęła się kulturową konwergencją. Końcowy rozdział książki tchnie ogromnym optymizmem. Na stronie 304 przy okazji oblężenia Malty w 1565 czytamy, że "żadna ze stron nie zwracała uwagi na fakt, że świat przestał już przywiązywać wielką wagę do podziałów religijnych". Akurat w Europie wojny na tle religijnym wchodziły wówczas w najkrwawszą fazę. Podsumowując: warto przeczytać, ale nie trzeba mieć.

Do połowy czyta się to naprawdę świetnie. Opis podbojów arabskich i rozkwitu kultury islamu w czasach europejskich "wieków ciemnych" jest błyskotliwy. Niestety od okresu wypraw krzyżowych pojawia się coraz więcej uogólnień i zwykłych błędów rzeczowych (np. pomyłka w dacie zdobycia Askalonu przez krzyżowców, jest: 1144, powinno być: 1153). Autor nie ma za bardzo pojęcia o...