Książka ta rzuca nieco inne światło na poezję Białoszewskiego. Odcina się w dużej mierze od nurtu lingwistycznego, który dominował w analizie Barańczaka na rzecz nieco świeższej, intertekstualnej formy. Ewa Nofikow zwraca tutaj uwagę, na tą metafizyczną, momentami niedostrzegalną warstwę poetycką. Próbując się wyswobodzić z dominującego dyskursu edukacyjnego (który na każdym kroku spotykamy w interpretacji tego autora), wprowadza świeżość formy na przestrzeni 4 rozdziałów brzmiących następująco:

I. Przestrzeń Bezludna
II. Przestrzeń doświadczenia osobistego
III. Czas prywatności
IV. Wychodzenie z chaosu historii.

Udaje jej się to. Wykazuje ona na przestrzeni pracy ciekawe tropy interpretacyjne dotyczące przykładowo peryferyjności poezji Białoszewskiego, sakralnego wymiaru codzienności (co jest rzadkością) bądź roli snu funkcjonującej jako latanie, żywioł powietrza, wolność. Wszystko to scala się w jedną koheretną całość, tworząc tym samym zwięzła, ale i pogłębioną analizę twórczości poprzednio wspomnianego poety.

Książka ta rzuca nieco inne światło na poezję Białoszewskiego. Odcina się w dużej mierze od nurtu lingwistycznego, który dominował w analizie Barańczaka na rzecz nieco świeższej, intertekstualnej formy. Ewa Nofikow zwraca tutaj uwagę, na tą metafizyczną, momentami niedostrzegalną warstwę poetycką. Próbując się wyswobodzić z dominującego dyskursu edukacyjnego (który na...