W życiu Lichotka nastały pogodne dni. Wreszcie na jego twarzy gości uśmiech i otaczają go bliscy: rodzice, niania Flanelcia i niezastąpiony włochaty przyjaciel Partacz. Niestety nie trwa to długo. Pierwszy dzień świętowania jego sześciu zaległych urodzin, który miał być bardzo szczęśliwy staje się początkiem lawiny nieprzyjemnych wydarzeń. Lichotek ponownie musi stawić czoło groźnemu przeciwnikowi. Tym razem jest to banda czarnoKsiężników, na których czele stoi potężny Dragodon.

Pierwsze udane spotkanie z serią o Lichotku skłoniło mnie do sięgnięcia po kolejną część. Ciekawa byłam, co też jeszcze może się przydarzyć temu spokojnemu i skrzywdzonemu przez los chłopcu o niespotykanej fryzurze.

Fabuła, co nie dziwi jest oryginalna a atmosfera sugestywnie zarysowana. W tej opowieści znajdziecie wiele zaskakujących elementów, które odkrywa się stopniowo. Wiadomo jest od początku tylko tyle, że Lichotek po raz kolejny stanie w obliczu niebezpieczeństwa. Autor ponownie piętrzy przeszkody na jego drodze, choć wydawać by się mogło po pierwszej części, że teraz to już będzie tylko lepiej. Lichotek odzyskał rodziców i zamieszkał w pięknym, dużym domu, nad którym często świeci słońce. Wszyscy o niego dbają i by uczcić dotychczasowe nieobchodzone urodziny wybierają się razem na Wyspę Śmiechów. W tym miejscu rozpoczyna się kolejna przygoda. Podczas czytania tej części czytelnik odkrywa drugie oblicze kojarzącego się dotychczas pozytywnie wesołego miasteczka.

Akcja rozkręca się szybko i skutecznie przykuwa wzrok do stronic książki. Po raz kolejny chłopiec staje przed z pozoru przerastającym go zadaniem. W chwilach grozy pomaga mu niebywała błyskotliwość i można powiedzieć, że łut szczęścia. Zdumiewa sposób, w jaki Lichotek radzi sobie z przeszkodami. W tej części dzieje się znacznie więcej niż w tomie pierwszym. Fabuła tym razem rozgrywa się w różnych sceneriach, choć w znacznej mierze na Wyspie Śmiechów. Uzupełnieniem treści są działające na wyobraźnię ciekawe rysunki.

Autor miał dobry pomysł na kreacje bohaterów. Poza postaciami poznanymi w pierwszej odsłonie otrzymujemy też szereg nowych, niezwykle charakterystycznych. Ich imiona i nazwiska dobrze oddają cechy charakteru i wywołują uśmiech. Przykładowo Zakucjusz Pała, Parchacy Fleja czy Ślamazarin Ćwok. Najbardziej rozbrajająca jednak jest postać jaką przyjął Dragodon. Grono bohaterów zostało starannie dopracowane i przedstawione w sposób zapadający w pamięci. Wiele sympatii wzbudza Lichotek, ale także jego wierny towarzysz, często od niechcenia przychodzący z pomocą, czyli Partacz. Autor niejednokrotnie wplata przemyślenia tego niewielkich rozmiarów psa, które dodają kolorystyki opowieści. Tym, co jeszcze wabi jest sam sposób, w jaki chłopiec radzi sobie z przeciwnościami losu. Z pewną dozą zrezygnowania stawia czoło temu, co los mu przyniesie jakby pogodził się z tym, co go czeka. Bez narzekania, paniki czy też złości.

„Lichotek i Dragodon” to książka, która przyciąga pomysłowością, niepowtarzalną atmosferą i kreacjami bohaterów. Druga część trzyma wysoki poziom i dla mnie okazała się lepsza od poprzedniczki. Burzliwe losy chłopca o smutnym spojrzeniu i charakterystycznej fryzurze wzbudzają emocje i poruszają. Autor przenosi czytelnika do świata wypełnionego swoistą magią i zadziwiającego niczym odbicie w krzywym zwierciadle. Po przeczytaniu tej lektury zmienia się wyobrażenie na temat milutkich pluszowych zabawek, a to dopiero początek. Zanurzcie się więc po raz kolejny w tej klimatycznej serii.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2015/04/06/lichotek-i-dragodon-ian-ogilvy/

W życiu Lichotka nastały pogodne dni. Wreszcie na jego twarzy gości uśmiech i otaczają go bliscy: rodzice, niania Flanelcia i niezastąpiony włochaty przyjaciel Partacz. Niestety nie trwa to długo. Pierwszy dzień świętowania jego sześciu zaległych urodzin, który miał być bardzo szczęśliwy staje się początkiem lawiny nieprzyjemnych wydarzeń. Lichotek ponownie musi stawić...