Trudno oceniać cudze wspomnienia, i pewnie gdyby mi się książka nie podobała, nie oceniłabym ją za pomocą gwiazdek. W tym przypadku jednak nie musiałam się uciekać do takich środków, bowiem obozowe przeżycia autora to jeszcze jedno świadectwo okropności wojny, która potrafi wybudzić w ludziach najgorsze instynkty.

Jerzy Bielecki jako młody chłopak trafił do obozu, bo „wsypał” go inny Polak, podający się za oficera WP. Co w obozie doświadczył i widział nie odbiega w zasadzie od relacji innych ocalałych, lecz mnie zawsze najbardziej interesują okoliczności, które pozwoliły ofierze przeżyć gehennę wiezienia. Ludzkie odruchy w tym nieludzkim miejscu, gdzie bycie człowiekiem urasta do rangi „nadczłowieczeństwa”. A Bielecki zawsze tym człowiekiem pozostał. Jakiż mocny, ukształtowany charakter, mimo młodego wieku!

Spektakularna ucieczka w imię miłości dodaje oczywiście smaczku całej historii. Rozczarowało mnie jedynie trochę zakończenie. Może oczekiwałam zwiększonej intensywności poszukiwań rozdzielonych przez wojnę kochanków (tu w znaczeniu mickiewiczowskim), a może po prostu oboje zrobili tyle, ile można było jak na tamte lata.

Trudno oceniać cudze wspomnienia, i pewnie gdyby mi się książka nie podobała, nie oceniłabym ją za pomocą gwiazdek. W tym przypadku jednak nie musiałam się uciekać do takich środków, bowiem obozowe przeżycia autora to jeszcze jedno świadectwo okropności wojny, która potrafi wybudzić w ludziach najgorsze instynkty.

Jerzy Bielecki jako młody chłopak trafił do obozu, bo...