Odkłamywacz instant.
Świetna pozycja do polecania osobom bezmyślnie powtarzającym bzdury o zacofaniu Kościoła i "ciemnym średniowieczu".
Momentami jest przesadnie jednostronna, ale tym silniej może wywołać efekt dysonansu poznawczego. Nie ma co się czepiać drobnych mankamentów, kiedy główny nurt mediów i popkultury tak ordynarnie kłamie.

-----------------------------------

„Żaden prawdziwy katolik nie zgodzi się z nieomylnością duchownych. Chociaż katolicy wierzą w wieczną świętość samego Kościoła, owa duchowa gwarancja nieskazitelności nie przenosi się w równym stopniu na papieży i członków episkopatu. Wprost przeciwnie, katolicy oddzielają świętość Kościoła, jako instytucji prowadzonej przez Ducha Świętego, od grzesznej natury ludzkiej, włączając osoby duchowne.
Dzisiejsi uczeni rozstrzygnęli pewne niechlubne karty historii Kościoła na jego korzyść. Wiemy już teraz, że inkwizycja nie była w istocie tak okrutna, jak ją wcześniej przedstawiano, a liczba ludzi poddanych jej działaniom okazała się znacznie mniejsza niż wskazywały na to przyjęte zapiski. Nie jest to jedyne wsparcie i obrona Kościoła przez samego autora, lecz opinia głoszona przez jednych z największych uczonych naszych czasów.
W dzisiejszych czasach wiedza na temat ogromnych zasług Kościoła katolickiego i jego wkładu w kształtowanie naszej cywilizacji szybko przechodzi w niepamięć lub jest w ogóle nieobecna. Z pewnością większość z nas uznaje jednak wpływ Kościoła w takich dziedzinach jak muzyka, sztuka i architektura. Celem tej książki jest pokazanie czytelnikowi, iż wpływy Kościoła sięga znacznie dalej, poza wymienione obszary sztuki. Z wyjątkiem grona uczonych badających średniowiecze, większość ludzi uważa okres tysiąca lat przed nadejściem epoki odrodzenia za czas ignorancji i pustki intelektualnej, w którym surowy konformizm, bezlitośnie narzucany wszelkim ośrodkom naukowym, w pełni zastąpił ożywioną debatę i wymianę intelektualną. Trudno zatem winić moich studentów za to, że podzielają przekonanie wyniesione ze szkoły i amerykańskiej popkultury. (…) Teraz już wiem, że wielu czytelników wyniosło swoje przekonania ze szkoły; należy jednak pamiętać, że w opinii dzisiejszych historyków tego rodzaju poglądy mogą stanowić jedynie kiepski żart. Informacje umieszczone w książce „Drugi Mesjasz” stoją w sprzeczności z wynikami badań z ostatnich stu lat, a jej autorzy, Knight i Lomas, nie posiadając odpowiedniego przygotowania naukowego, wydają się zupełnie nieświadomi powielania fałszywych stereotypów. Doprawdy ciężki jest los historyka zajmującego się dziejami średniowiecznej Europy: bez względu na trud włożony w swoją pracę i przedstawione argumenty, wszyscy nadal uważają cały ten okres za intelektualną i kulturową pustkę, a także święcie wierzą w to, że jedyną spuścizną, jaką Kościół pozostawił zachodniej cywilizacji, jest ciągły ucisk i strapienie”.

„Fredegise, który zastąpił Alkuina na stanowisku opata w klasztorze św. Marcina, odegrał kluczową rolę w rozwoju i wprowadzeniu minuskuły karolińskiej. Teraz zachodnia Europa mogła pochwalić się pismem, które nie przysparzało większych trudności w pisaniu i czytaniu. Wprowadzenie m.in. małych liter i odstępów między wyrazami, mających ułatwić czytanie, przyspieszyły zarówno proces czytania, jak i pisania. Dwóch współczesnych uczonych opisało jego „niezrównaną grację i przejrzystość, które z pewnością miały ogromny wpływ na przetrwanie klasycznej literatury, dzięki temu, że zapisana była w formie, w której wszyscy mogli ją czytać z łatwością i przyjemnością”. Philippe Wolff pisze, że „nie byłoby przesadą powiązanie rozwoju pisma z wynalezieniem druku, jako dwóch decydujących kroków w rozwoju cywilizacji opartej na słowie pisanym”. Minuskuła karolińska, wynaleziona przez zakonników Kościoła katolickiego, odegrała ogromną rolę w rozwoju umiejętności czytania i pisania w zachodniej cywilizacji”.

„Po śmierci Karola Wielkiego Kościół stopniowo przejmował inicjatywę nauczania. Synody lokalne nawoływały do otwierania szkół; tak stało się podczas synodu bawarskiego (798), czy też w czasie synodu w Chalons (813) i Aix (816). Przyjaciel Alkuina, Teodulf, który pełnił funkcję biskupa Orleanu i opata we Fleury, również nawoływał do rozwoju edukacji: „We wioskach i miastach księża winni otwierać szkoły. Jeżeli którykolwiek z wiernych powierzy im swe dzieci na naukę pisma, niechaj również odda je na naukę dobroczynności […]. Gdy księża podejmą się tego zadania, niechaj nie pobierają za nie żadnych opłat. A jeżeli mają być czymś obdarowani, niechaj będą to drobne podarunki ze strony rodziców”.

„Prawy człowiek żyje według wiary, dobrze jest jednak połączyć wiarę z nauką”. Gerbert z Aurillac

„Chociaż wielu studentów może mieć trudności z określeniem ram czasowych średniowiecza, przekonani są o tym, że był to okres ignorancji, przesądów i intelektualnej pustki. Nic bardziej mylnego – to właśnie średniowieczu zawdzięczamy jedno z najwspanialszych i niespotykanych osiągnięć zachodniej cywilizacji: system szkolnictwa wyższego.
Uniwersytet był zupełnie nowym zjawiskiem w historii Europy. Nic podobnego nie istniało ani w starożytnej Grecji, ani w starożytnym Rzymie. Instytucja, którą dziś znamy z jej wydziałami, kursami akademickimi, stopniami naukowymi, a także rozróżnieniu na studia licencjackie i magisterskie, wywodzi się ze średniowiecza. Historyk Lowire Daly pisze, iż Kościół rozwinął system szkolnictwa wyższego, ponieważ była to „jedyna instytucja w Europie, która wykazywała ciągłe zainteresowanie kultywowaniem i pielęgnowaniem wiedzy”.

„W przeciwieństwie do powszechnego przekonania o tym, że wszystkie badane przez uczonych dziedziny miały zabarwienie teologiczne, średniowieczni uczeni szanowali odrębność filozofii przyrody (dziedziny nauki zajmującej się funkcjonowaniem fizycznego świata z pewnym naciskiem na zmianę i ruch w świecie). Próbując wyjaśnić zjawiska naturalne, starali się oddzielić swoje badania od teologii. Jak pisze Edward Grant w książce „Bóg i rozum w średniowieczu”, od filozofów przyrody na uniwersytetach „oczekiwano oddzielenia filozofii przyrody od teologii i spraw wiary”.
Pogląd uznający autonomię filozofii przyrody wobec teologii panował również wśród innych teologów, którzy zajmowali się naukami fizycznymi. Pewnego razu dominikanie poprosili swojego brata Albertusa Magnusa, nauczyciela św. Tomasza z Akwinu, o napisanie książki o fizyce; miała ona za zadanie pomóc im zrozumieć dzieła Arystotelesa dotyczące tej dziedziny. Albertus obawiał się jednak, że dominikanie będą oczekiwali od niego wplecenia do książki idei teologicznych i powiązania ich z filozofią przyrody, dlatego też otwarcie odmówił podjęcia się tego zadania. Swoją decyzję uzasadnił mówiąc, iż miejsce teologii znajduje się w traktatach teologicznych, a nie w dziełach poświęconych fizyce”.

„Tradycyjna historia myśli ekonomicznej zaczyna się od Adama Smitha i innych osiemnastowiecznych myślicieli. Sami katolicy, szczególnie ci wrogo nastawieni do gospodarki rynkowej, również utożsamiali współczesne zasady ekonomii i osiągnięcia w tej dziedzinie z uczonymi z epoki oświecenia. Jednak już średniowieczni badacze myśleli o wolej gospodarce w sposób, który okazał się niesłychanie owocny dla rozwoju myśli ekonomicznej na Zachodzie. Współczesna ekonomia jest zatem kolejnym ważnym obszarem, w którym do niedawna nie dostrzegano wpływu katolicyzmu. W dzisiejszych czasach katolicy uważani są wręcz za twórców tej dziedziny.
Joseph Schumpeter, jeden z wielkich ekonomistów XX wieku, w roku 1954 złożył hołd niedocenionym osiągnięciom późnej scholastyki w książce „Historia analizy ekonomicznej”. Jak pisał: „To właśnie ich powinniśmy nazywać «założycielami» naukowej ekonomii”. Oprócz Schumpetera, który poświęcał czas temu zaniedbywanemu rozdziałowi historii myśli ekonomicznej, można wymienić takie postaci jak Raymond de Roover, Marjorie Grice-Hutchinson i Alejandro Chafuen.
Inny dwudziestowieczny ekonomista, Murray N. Rothbard, znaczną część pracy na temat historii myśli ekonomicznej poświęcił osiągnięciom scholastyków z późniejszego okresu. W pracy tej, która zdobyła pochlebne recenzje krytyków, przyrównał scholastyków do ekonomicznych analityków i błyskotliwych myślicieli społecznych”.

Odkłamywacz instant.
Świetna pozycja do polecania osobom bezmyślnie powtarzającym bzdury o zacofaniu Kościoła i "ciemnym średniowieczu".
Momentami jest przesadnie jednostronna, ale tym silniej może wywołać efekt dysonansu poznawczego. Nie ma co się czepiać drobnych mankamentów, kiedy główny nurt mediów i popkultury tak ordynarnie...