„Gujcio” to książka, która zaintrygowała mnie już samą okładką. Na pierwszy rzut oka możemy spodziewać się zabawnej, wręcz letniej rodzinnej historii z tajemniczym oraz tytułowym Gujciem na czele. Czy rzeczywiście taka jest? Po części jak najbardziej, jednakże nie jest to tak do końca beztroska historia. Ja bym ją raczej podciągnęła pod taką słodko-gorzką opowieść, w której znajdziecie ogromną dawkę humoru, społecznego dystansu ale niestety doświadczycie również straty i przejdziecie z bohaterami przez żałobę. Ale kim jest tytułowy Gujcio i skąd u diabła nagle wytrzasną dwójkę dzieci? Gujcio to skrót, który wymyśliło rodzeństwo na określenia Wujka, który jest gejem. Patrick jest dawną gwiazdą telenoweli. Żyje sobie samotnie na uboczu w willi nikomu nie zawadzając, aż niestety na jego rodzinę spada wielka tragedia. Umiera żona jego brata, ukochana przyjaciółka, matka dwójki dzieci, które na prośbę wspomnianego brata trafiają na kilka miesięcy pod skrzydła Patrcika. Cóż mogę napisać… Będzie ciekawie, będzie dużo śmiechu oraz masa dziwnych ale przezabawnych sytuacji. Różowa choinka i święta w środku wakacji? Czemu nie! A to tylko i wyłącznie jeden przykład. Przedsmak tego czego możecie się spodziewać. Patrick jest troszkę dziwny. Ma swój świat i deczko dziwaczny światopogląd. Jego rozmowy z dziećmi przez większość czasu są nadzwyczaj komiczne. Dzieci jak to dzieci, lubią trochę skomplikować proste sprawy, a Patrick i jego wygodne dotychczas życie odczują mocne skutki tych kompilacji. W całej tej otoczce luzu, zabaw i rozpieszczania najmłodszych zderzamy się z żałobą bohaterów, którzy musieli pożegnać ukochaną kobietę. Każdy z osobna na swój sposób kochał matkę tych dwóch małych urwisów i każdy w jakiś sposób próbuje pogodzić się z tym co się wydarzyło. Największa uwaga skupia się na dzieciach, a Patrick pomimo swojego nikłego doświadczenia w relacjach z nastolatkami oraz małymi ludźmi obiecuje sobie, że zrobi wszystko aby pomóc im przejść przez ten trudny czas. „Gujcio” to przede wszystkim piękna historia o sile rodziny, ale ubrana w takie słowa aby bawić i jednocześnie poruszyć czytelnika. Mi osobiście trochę pękło serduszko na myśl o tym z jaką stratą muszą mierzyć się między innymi te dzieci. Bardzo mi się podobała, dlatego równie mocno polecam!