Zacznę od tego, że Gigi Buffon pisał swoją książkę w 2008 roku. W piłce nożnej jedenaście lat to szmat czasu, Buffon dalej gra w piłkę i oczywiście siłą rzeczy książka nie może aspirować do miana pełnej, piłkarskiej autobiografii. Objętościowo pozycja również nie zachwyca, bo zawiera około 200 stron, do tego duża czcionka, tak więc jest to lektura spokojnie na jedno popołudnie. No, ale przejdźmy do pozytywów. Podobało mi się to, czego często sportowcy unikają w swoich autobiografiach, mianowicie lat dzieciństwa i młodości, początków w zawodowym sporcie. Buffon dość chętnie opowiada o latach dziecięcych z wujostwem, przeprowadzce do internetu, pierwszych skrętach, porażce z Polską w finale Mistrzostw Europy U-17. Do tego bramkarz nie boi się podejmować trudnych tematów, wspomina o swojej depresji, bukmacherce, aferach z faszystowskimi i nazistowskimi symbolami w tle. Na pewno jest to sympatyczna lektura, ale szkoda, że tak krótka. Kariera Buffona wciąż trwa i być może doczekamy się jeszcze jakiejś drugiej części autobiografii.

Zacznę od tego, że Gigi Buffon pisał swoją książkę w 2008 roku. W piłce nożnej jedenaście lat to szmat czasu, Buffon dalej gra w piłkę i oczywiście siłą rzeczy książka nie może aspirować do miana pełnej, piłkarskiej autobiografii. Objętościowo pozycja również nie zachwyca, bo zawiera około 200 stron, do tego duża czcionka, tak więc jest to lektura spokojnie na jedno...