(7 to u mnie wbrew pozorom wysoka ocena.)
Powieść składa się z 3 części: I i III są ze sobą powiązane bezpośrednio (przez osobę narratora Juana Madero i też przez ciągłość akcji), natomiast II, najobszerniejsza, ma charakter mozaiki. I i II są znakomite od początku do końca, zwłaszcza w opisach interakcji erotycznych (z kobietami) oraz agresywnych (z mężczyznami), w których młodociany narrator kształtuje swój charakter. Jest to zatem w tej sekwencji „powieść inicjacyjna”, nader udana. W najdłuższej części II mnóstwo (dosłownie mnóstwo: jest ich kilkadziesiąt) rozproszonych po świecie osób opowiada na przestrzeni ponad 20 lat o swoich zetknięciach z dwiema postaciami. Te postacie to tytułowi dzicy detektywi, Arturo Belano i Ulises Lima, towarzysze narratora z części I. Są to w sumie dwaj dziwaczni i wysoce irytujący kolesie. (Zabawny fakt: ich prototypami byli sam R. Bolaňo oraz jego kumpel, poeta Mario Papasquiaro). Zabieg dość ryzykowny i wszystko to mogłoby być bardzo męczące, gdyby nie ogromny talent narracyjny, fabularny i też poczucie humoru autora. Oczywiście, przy tak znacznej ilości fragmentów, w nieunikniony sposób zdarzają się lepsze i gorsze, ale nie ma całkiem słabych, jest za to kilka znakomitych, więc czytelnik „wychodzi na swoje”. Epizody świetne to np.: Lima dołączający do oficjalnej delegacji poetów na wyjazd do Nikaragui, gdzie robi „totalne bydło” (str. 338 nn); opis autostopu po Francji i Hiszpanii grupki zachodnioeuropejskiej młodzieży (str. 249-264); opis absurdalnego pojedynku autora i krytyka na szable (str. 448). A przykłady humoru: kochanka mówiąca do partnera z czułością: „wróbelku ty mój, ty moja kupko gówna” (s. 354), czy opis poetów-masturbatorów (str. 218).
Ocena byłaby jeszcze wyższa, gdyby autor w połowie tej mozaiki zamieścił dodatkową sekwencję, która stanowiłaby łącznik między częścią I oraz III (z narracją Juana Madero). Tych 400 stron części II stanowi zbyt dużą wyrwę: czytelnik zapomina o Juanie, a szkoda, bo to świetna postać. Nie należy porzucać dobrze zapowiadającego się głównego bohatera (i detronizować go z tej funkcji): podobny błąd popełnił J. Irving w „Jednorocznej wdowie” z Eddiem.

(7 to u mnie wbrew pozorom wysoka ocena.)
Powieść składa się z 3 części: I i III są ze sobą powiązane bezpośrednio (przez osobę narratora Juana Madero i też przez ciągłość akcji), natomiast II, najobszerniejsza, ma charakter mozaiki. I i II są znakomite od początku do końca, zwłaszcza w opisach interakcji erotycznych (z kobietami) oraz agresywnych (z mężczyznami), w których...