Wojna na Pacyfiku jest zazwyczaj pisana na podstawie dokumentów, przeważnie amerykańskich. Nie ma, co się krzywić, gdyż to oni wygrali. Japońskich jest mało, a wspomnień/pamiętników jeszcze mniej. Hara wspomina, że takowe pisarstwo nie było popularne, co dobrze widziane w Marynarce. Wspomniany już autor, dużą rolę przykłada do "umiejscowienie" japońskiego marynarza w strukturze. Przykładem jest szkolenie w Etajima, gdzie karami wymuszano na kadetach, nie myślenie, a posłuszeństwo. Hara miał też "wątek", który niezbyt przystawał do osoby w mundurze, co też pokazuje, jakie było tamtejsze społeczeństwo. W tym czasie zajął się skonstruowaniem nowej teorii praktyki ataków torpedowych z niszczycieli. Zbiegło to się z opracowaniem nowego napędu, dzięki czemu torpedy były mniej widoczne, szybsze i bardziej skuteczne. Nie bez powodu Amerykanie nazwali je "długimi lancami", a ich konstrukcje poznali po wojnie. À propos techniki, Hara wskazuje, że opracowanie radaru uniwersalnego zostało za późno opracowane i wdrożone. Sukcesy japońskie, np. w bitwie pod Guadalcanalem były możliwe przed rozpowszechnianiem na amerykańskich okrętach radarów prowadzenia ognia. Taktyka "skaczących bomb" również robiła swoje. Do tego dochodzi jeszcze "beton" w myśleniu Dowództwa Marynarki, która bardziej oszczędzała swoje okręty, niż wystawiała je do bitwy. Hara często to krytykował, również w towarzystwie innych oficerów. Autor przeżył wojnę, jednak książka kończy się uratowaniem go po zatopieniu krążownika „Yahagi" podczas operacji "Ten-gō".

Wojna na Pacyfiku jest zazwyczaj pisana na podstawie dokumentów, przeważnie amerykańskich. Nie ma, co się krzywić, gdyż to oni wygrali. Japońskich jest mało, a wspomnień/pamiętników jeszcze mniej. Hara wspomina, że takowe pisarstwo nie było popularne, co dobrze widziane w Marynarce. Wspomniany już autor, dużą rolę przykłada do "umiejscowienie" japońskiego marynarza w...