Znacie to uczucie, gdy jedziecie na długo wyczekiwany urlop, a tam leje? Nawet nie pada, ale po prostu leje. Jest mgliście, jest zimno, no po prostu paskudnie. I właśnie taki klimat znajdziecie w książce „Ciche wody” Sary Moss. A autorka oddaje go tak idealnie, że aż czuje się tę wilgoć w powietrzu, nawet jeśli na dworze jest powyżej 36 stopni.

Możecie nie wiedzieć, ale ja twórczość Sary Moss bardzo lubię. Nie mogę powiedzieć, że bezgranicznie uwielbiam, bo posprzeczałyśmy się przy okazji „Murów duchów”, gdzie niestety nie podeszła mi ani historia, ani podstawione przez autorkę postacie. Ale jednak „Nocne czuwanie” wciąż jest dla mnie jedną z najlepszych książek zeszłego roku i historią, która wywarła na mnie nie tylko ogromne wrażenie, ale też w pewien sposób niczym buldożer wjechała i zniszczyła cały mój pogląd na macierzyństwo. I właśnie takich silnych emocji, wchodzenia z buciorami do mojego światopoglądu oczekuję od tej pisarki. „Mur duchów” kompletnie zawiódł na każdym z tych pól. A jak było z „Cichymi wodami”?

To wciąż jest ta sama hipnotyzująca Moss, ta sama Szkocja z paskudną pogodą, tutaj przez autorkę podniesioną do potęgi dziesiątej. Bo umieścić swoich bohaterów na kempingu w prawdopodobnie najbardziej deszczowe 24 godziny w Szkocji to mogła tylko ona. Ograniczona przestrzeń, ograniczony czas i bohaterowie, którzy utknęli na wakacjach jak z koszmaru. Bo to taka średnia pogoda na urlopowanie. Choć dookoła jest otwarta leśna przestrzeń, to styl pisania Moss zdecydowanie może wywołać klaustrofobiczne odczucia. Równocześnie ma się wrażenie, że obserwuje się bohaterów przez szybę, co jeszcze bardziej potęguje w czytelniku poczucie pustki i osamotnienia. Bo choć bohaterowie na wypoczynek nie przyjechali sami, to samotność i wszystkie ich rozterki wręcz biją po oczach.

Jest to powieść zdecydowanie lepsza niż „Mur duchów”, ale wciąż nie tak dobra, jak „Nocne czuwanie”. Każda historia sama w sobie była niezwykle interesująca, jednak zabrakło mi pod koniec jakiegoś takiego lepszego zakończenia i zespolenia tych wszystkich opowieści. Najwięcej tej powieści daje klimat, niepowtarzalny, mroczny, deszcz, który intensywnie zalewając krajobraz, zmywa również wszelkie maski, jakie założyli bohaterowie. Ta woda, choć nie krzyczy na całe gardło i rozrywa ciszę. Doskonały klimat, język i tłumaczenie (czapki z głów dla Pauliny Surniak, bo to z pewnością nie była łatwa przeprawa), ale jednak w treści czegoś zabrakło. A dokładnie w samym zakończeniu.

Kinga Kolenda