Po książeczkę sięgnąłem zachęcony artykułem https://omniscienttrinity.wordpress.com/2015/04/12/niebieskie-pioro-czyli-policyjny-punkt-widzenia/ napisanym, jak się później okazało, przez jednego z użytkowników lubimyczytac Pana http://lubimyczytac.pl/profil/88815/dziadekdoorzechow
Przeczytanie jej zajęło mi 2 dni, tylko dlatego, że sam zmusiłem się do oderwania od niej by nie skończyć tego samego dnia co zacząłem. Być może powodem była malutka objętość książki, być może moje wygłodzenie czymkolwiek fabularnym po miesiącach czytania suchej literatury faktu a być może faktycznie jest to dobra książka.
Książka reklamuje się jako najlepiej osadzona w polskich policyjnych realiach i faktycznie taka jest. Odrapane komisariaty, brak światła, brak prądu, brak papieru, ludzi, wsparcia ze strony zarówno społeczeństwa jak i przełożonych. Ciągła presja, papierologia, statystyki, polityczne układy, polowanie prokuratorów na gliniarzy, widmo zarzutów i postępowań niezależnie od tego co się zrobi- to wszystko tam jest i dla nich warto po książkę sięgnąć. Jest nawet kilka perełek takich jak scena rozmowy o emeryturach czy też scena przesłuchania chemika gdzie styl Pana Pochuro faktycznie wzniósł się na wyższy poziom.
Z drugiej strony wszystko w książce jest mniej lub bardziej sztampowe, przewidywalne i wtórne, bohaterowie archetypowi i płascy, dialogi momentami przypominające "chłopców z placu broni" albo "szatana z siódmej klasy" -zwłaszcza dialogi policjantów, jakieś takie ocenzurowane, pełne dziwnych przysłów, pseudohumorystycznych wtrąceń itp. Paradoksalnie rozmowy gangsterów wydały mi się bardziej realistyczne- może dlatego, że wiem jak wyglądają rozmowy policjantów zaś rozmowy gangsterów znam tylko z filmów, seriali i innych książek i pokryły się one z dotychczasowym wyobrażeniem. Główny bohater, asp. sztab. Bzyk jest zbyt wyidealizowaną postacią. Kiedy Sławek Opala w "Prawdziwych Psach" opowiadał o byciu dobrym psem, wierności i walce do końca to to miało swój urok, pomimo całego patosu. W "Cenie za honor" brzmiało to raczej naiwnie, zwłaszcza z ust funkcjonariusza z tak długim stażem. Ale z drugiej strony, może potrzeba nam takich wzorców by istniały ideały do których należy zmierzać?

Po książeczkę sięgnąłem zachęcony artykułem https://omniscienttrinity.wordpress.com/2015/04/12/niebieskie-pioro-czyli-policyjny-punkt-widzenia/ napisanym, jak się później okazało, przez jednego z użytkowników lubimyczytac Pana http://lubimyczytac.pl/profil/88815/dziadekdoorzechow
Przeczytanie jej zajęło mi 2 dni, tylko dlatego, że sam zmusiłem się do oderwania od niej by...