Polskie wydanie Bakumana dobiegło końca. W bieżącym roku wydawnictwo Waneko opublikowało ostatni, dwudziesty tom mangi duetu twórców mającego na koncie m.in. słynny Death Note. Tym bardziej byłem zdziwiony, sięgając po tomy #16-17, które ledwie rozpoczynają wątek prowadzący do finału.

Omawiane tomiki przedstawiają kolejną już (i niecodzienną) metodę pracy nad mangami. Niestety nie mogę zdradzić nic więcej, ale to wokół wypracowanego systemu kręci się fabuła #16 i #17 tomu. Poza tym omawiane tomy przynoszą kilka zupełnie nowych postaci. Krótko pisząc do “Jumpa” przysłano wiele interesujących prac, stworzonych przez starszych autorów. Czy oba pokolenia mangaków mogą koegzystować?

Scenarzysta wyraźnie powtarza sztuczki oraz sceny z poprzednich tomików, i to mój największy zarzut wobec warstwy fabularnej. Niby każdy element znajduje się na swoim miejscu, ale też wszystko to już było i nie absorbuje tak, jak za pierwszym razem. Nieco ożywienia zapewnia jeden ze starszych twórców oraz zmiany zachodzące w redakcji “Jumpa”. I to w zasadzie tyle.

Recenzja zbiorcza tomów #16-17
http://wypowiemsie.pl/recenzja-bakuman-16-17/

Polskie wydanie Bakumana dobiegło końca. W bieżącym roku wydawnictwo Waneko opublikowało ostatni, dwudziesty tom mangi duetu twórców mającego na koncie m.in. słynny Death Note. Tym bardziej byłem zdziwiony, sięgając po tomy #16-17, które ledwie rozpoczynają wątek prowadzący do finału.

Omawiane tomiki przedstawiają kolejną już (i niecodzienną) metodę pracy nad mangami....