Pierwszym bohaterem i narratorem opowieści pt. „Bądź moim Bogiem” jest młody, ale już z pewnym dorobkiem, nieco egzaltowany dziennikarz, który pewnego wewnętrznie niespokojnego dnia w zatłoczonym metrze spostrzega kobiecą twarz, wywołującą w nim silną reakcję: „To ona. Jezus Maria, więc żyje i jest tutaj, w Warszawie?” To przelotne spotkanie zaowocuje dziennikarskim śledztwem. Tajemnicza kobieta nie jest postacią zupełnie anonimową, to wdowa po Borysie, warszawskim literackim Jamesie Deanie swojej epoki. Osoby te są związane z bohaterem poprzez jego ojca, przyjaciela Borysa z czasów PRL-u, który pozwolił synowi przejrzeć dawne listy i zdjęcia. Szukając kobiety, Eriki Rosner, młody dziennikarz będzie więc penetrował także tajemnice własnego ojca, z którym zresztą nie ma łatwych relacji. Próba zgłębienia dawnej, zamkniętej już historii przyniesie – jak to zwykle bywa – dość trudne konstatacje na temat bliskich i funkcjonowania środowiska inteligenckiego w tamtych czasach, a samego bohatera, choć nie bez wewnętrznych buntów, zaprowadzi na kozetkę terapeuty i paryską ulicę szybkiego seksu.

Historia Eriki, Baśki, Borysa i rodziców dziennikarza nieoczekiwanie połączy się z inną, która zdominuje książkę, czyli losem Very Gran, żydowskiej śpiewaczki, oskarżanej przez wiele lat o kolaborację z Niemcami. I choć owe zarzuty nigdy się nie potwierdziły (wyroki procesów, którym się poddawała po wojnie, zawsze oczyszczały ją z zarzutów), to zdeterminowały całe jej życie. Młody dziennikarz, wyjeżdżając do matki do Paryża, nawiązał kontakt z Verą Gran i zbliżył się do niej w ostatnich latach jej trudnego, samotnego życia z obłędem – manią prześladowczą. „Nigdy nie nauczyła się żyć” – tak myślał o starej już, w chwili spotkania mającej 90 lat, kobiecie. Pytanie o to, dlaczego nie mogła i nie umiała żyć, jest tym, które go frapuje. W ostatnich latach postać Wiery Gran została, jak myślę, przywrócona zbiorowej pamięci (np. oprócz R. Grzeli ważny reportaż „Piętno” poświęciła jej J. Szczęsna w GW i biografię reporterską „Wiera Gran” A. Tuszyńska), jednak pozostała ona wciąż postacią kontrowersyjną. Zapis ostatnich spotkań z nią to obraz niełatwej we współżyciu postaci, poddanej chorobie, wewnętrznie zniszczonej.

W otoczeniu powieściowej Very Gran pojawiają się także inne postacie. Swój głos mają spotykające się z nią kobiety, mieszkanki Wołomina (który nota bene dziennikarz odwiedza w poszukiwaniu domu śpiewaczki), oraz paryskie sąsiadki: elegancka starsza pani Martha, wdowa po francuskim literacie, dawna sekretarka Marleny Dietrich, i transseksualny Jean-Paul, który jako Lola występuje na deskach klubów paryskich. Dzięki młodemu dziennikarzowi zetkną się z nieobecną dotąd towarzysko żydowską artystką.

Wszystkie postacie występujące w powieści są autentyczne i jednocześnie nie, zastrzega sobie już mottem z Wiktora Jerofiejewa Remigiusz Grzela. Rozpoznanie niektórych dla czytelnika niezorientowanego głębiej w środowisku literackim może być zupełnie niemożliwe bez wskazówek (np. Borys, Erika). Z niektórymi można spotkać się w innych książkach autora, np. z Normą Bosquet (Martha) w zbiorze wywiadów „Hotel Europa”. Agata, powieściowa przyjaciółka i towarzyszka wołomińskich wypraw, była jego bliską, nieżyjącą już, agentką literacką.

Bohater- narrator zastanawia się, na ile pisanie o cudzych historiach jest docieraniem do siebie, a na ile odrywaniem od siebie. Przez cały czas czytania tej powieści nie mogłam, wbrew zastrzeżeniom autora, przestać się zastanawiać, ile autentycznych przeżyć samego autora znalazło się w tej powieści. Sprzyjała temu bardzo silnie pierwszoosobowa forma narracji. Miałam więc wrażenie, że jest w niej taka wiwisekcja samego siebie przez przyglądanie się sobie w sytuacjach i zdarzeniach niekiedy ważnych, znaczących, niekiedy trochę banalnych, jakby marginalnych, które ostatecznie znaczą coś dla autora-bohatera, ale nie zawsze dla czytelnika.

„Bądź moim Bogiem” Remigiusz Grzela wydał po raz pierwszy w 2007r. Po 10 latach autor zdecydował się wznowić powieść, dokonując drobnego retuszu, którego powody objaśnia w „Epilogu 2017”.