Nienawidziliście kiedyś kogoś tak bardzo, żeby obciąć mu włosy? Albo dorzucić guzików do kanapek? Lub zrobić inną głupią rzecz, która mogła mieć bardzo poważne konsekwencje?
Jakież poważne przewinienie musiałaby mieć na sumieniu ta osoba! A jak wielkie, negatywne uczucia musiałaby w was wzbudzać!

Mike i Olivia darzą się właśnie takim „gorącym” uczuciem... I na swoje nieszczęście zmuszeni są ze sobą zamieszkać. Miłość od nienawiści dzieli zazwyczaj tylko jeden ruch w złym kierunku. A czy od nienawiści do miłości też jest tylko krok? Przekonajmy się.

„Bad Boys go to Hell” to debiut Małgorzaty Piotrowskiej. Debiut, który jeszcze przed wydaniem przeczytała cała masa osób. „Ponad 9 milionów odsłon na Wattpadzie!” głosi napis na okładce i trzeba przyznać, że robi to niemałe wrażenie. Tak jak porównania do „Punk 57”, „Dręczyciela”, „Mieszkając z wrogiem” czy „Nero” – czyli jednych z głośniejszych tytułów z podobnymi wątkami. I na tym ich podobieństwo zdecydowanie się kończy...

Zacznijmy może od tytułu – to nie jest książka o złych chłopcach. Prędzej o wyszczekanej i niezbyt grzecznej dziewczynie. Olivia pokazuje nam się od tej strony już w pierwszym rozdziale. Jest porywcza i przekonana o własnej racji w każdym temacie. Zdecydowanie to ona przoduje w ich małej rozgrywce, choć Mike stara się jak może, aby nie pozostać jej w tym dłużnym. I trzeba przyznać, że wychodzi im to całkiem zabawnie.

Ich przepychanki, choć dość infantylne, bardzo mnie bawiły. Raczej czyny, niż słowa, bo niektórych powiedzonek bohaterów, jako językoznawca, mogłabym się nieźle czepiać... Ale to ich ciągłe wymyślanie zemsty! Odwetu za odwet, za zemstę, za zniewagę, która była zemstą za coś innego... Uśmiech po prostu nie znikał mi z twarzy! Przynajmniej na początku, bo niestety ich nienawiść dosyć szybko została w książce zażegnana. A szkoda, bo to robiło tak naprawdę cały klimat.

Tak naprawdę to ich potyczki (czy obecne, czy z przeszłości) sprawiały, że można było przymknąć oko na wiele niedociągnięć fabuły – słabo zarysowane tło poprzedniej szkoły, jednowymiarowość bohaterów pobocznych, niejasności w wieku bohaterów, czy kilka innych nielogiczności. Jednak, gdy ich konflikt przygasł, zabrakło czegoś w tej książce.

Przypuszczam, że dostrzegła to i sama autorka, ponieważ od pewnego momentu próbowała wypełnić to całą masą aż zbyt szczegółowych opisów dnia codziennego (i to nie tylko głównej bohaterki, ale i innych postaci), przez co książka stała się trochę rozwlekła... Z jednej strony każda niezbyt ważna czynność została opisana, a z drugiej – czasem za dużo było pomijane. Zdecydowanie zabrakło tu złotego środka, ale być może w kolejnych powieściach Małgorzaty Piotrowskiej go znajdziemy. W końcu to dopiero jej początki.

Tematyka książki trafi z pewnością do młodszego czytelnika. Mniej doświadczonego i wybrednego, najlepiej zaczynającego swoją podróż z obyczajówką. Choć można by się kłócić, czy treści w niej zawarte powinny trafić przed młode oczy... Bądźmy szczerzy, zachowanie głównej bohaterki jest wysoce niemoralne.

Olivia bardzo szybko i krzywdząco osądza innych, a w stosunku do siebie bywa wręcz pobłażliwa. Jest świadoma, że robi źle, ale finalnie zawsze znajdzie dla siebie jakieś usprawiedliwienie czy wymówkę. To książka o pierwszych miłostkach – niby opisane są tu szczęśliwe związki, ale poza nimi wydarza się wiele rzeczy, które w ogóle nie powinny mieć miejsca. Nie podoba mi się, że tego typu postawy są promowane w młodzieżówkach. Zdrada jest tu odwracana jak kot ogonem, a z osoby zdradzonej robi się winną. Być może zostało to zbyt powierzchownie opisane, być może zabrakło odpowiedniego kontekstu, może pomysłu – tak czy siak, takim zachowaniom mówię stanowcze „Nie!”.

Katarzyna de Castellatti-Gotin