Mam problem z tą książką. Gdy ją po raz pierwszy czytałam, byłam bardzo, bardzo młoda i niezbyt krytycznie podchodziłam do tego, co czytam. Po prostu lubiłam czytać i nie byłam zbyt wybredna. Poza tym przedstawiono mi ją jako ważną i wartościową. Wprawdzie nie przejęłam się nią jakoś bardzo, nie na tyle, by wprowadzać w życie zalecenia (zresztą tam nie ma konkretów), ale na swój sposób... podobała mi się? Zgadzałam się tymi, co mi ją podsunęli, że ważna? Na tyle podobała mi się, że ją poleciłam dalej. Książka jest napisana ładnym językiem, dość wciągająca, na swój sposób magiczna. I na tym plusy się kończą. Trzy gwiazdki z sentymentu.
Po latach, zebraniu własnych doświadczeń i zobaczeniu trochę świata nie mogę pozbyć się wrażenia, że to utopia, fantasy, romantyczne marzenia o wspaniałej przeszłości i niesamowitej przyszłości, będącej niemal na wyciągnięcie ręki (odnoszę się do całej serii, nie tylko do pierwszego tomu). Książka jest tak romantyczna, wręcz romantyzująca pewne postawy, zachowania, usprawiedliwiającą je, że aż mnie zatyka. Nie mogę pozbyć się myśli, że ta ach, piękna, zwiewna, gibka, cudowna Anastazja właściwie zmanipulowała Władimira, przesypiając się z nim i po fakcie informując, że tak właściwie to mają razem dziecko. Nie powiedziałabym wprawdzie, że jest on całkowicie niewinną ofiarą, jednak no takie podejście do tworzenia związku nie bardzo mi odpowiada... odnoszę się do całego cyklu.

Mam problem z tą książką. Gdy ją po raz pierwszy czytałam, byłam bardzo, bardzo młoda i niezbyt krytycznie podchodziłam do tego, co czytam. Po prostu lubiłam czytać i nie byłam zbyt wybredna. Poza tym przedstawiono mi ją jako ważną i wartościową. Wprawdzie nie przejęłam się nią jakoś bardzo, nie na tyle, by wprowadzać w życie zalecenia (zresztą tam nie ma konkretów), ale na...