Praca Kennetha Clarka stała się istotnym kamieniem węgielnym dla współczesnej myśli na temat aktu. Sprowokowała dyskusję nad dziedzictwem oraz rozwojem tej specyficznej formy nagości o antycznym dziedzictwie. Wiele mówiąca jest również krytyka, która spadła na książkę - nawet jeśli autorzy czy filozofowie się mylą, już sam fakt, że ich argumenty można obalić lub przedyskutować jest ważny, pozwalając zastanowić się nad aktualnym stanem wiedzy.

Mając formalności za sobą, szczerze muszę przyznać, że z krytyką tej książki oraz poglądów autora na temat aktu utożsamiam się dość mocno. Uważam, że ma On często problemy z argumentowaniem swoich poglądów i to nawet w momentach, gdy się z nim zgadzam, np.: swoją tezę, jakoby malarstwo północy tworzyło sztuczną kreację aktu, stara się podeprzeć miedziorytem Dürera - Nemesis z 1501 r. (str. 13). Wydaje się kosmicznie absurdalne, że Kenneth podał tego właśnie autora pod tezę, który przez Wölfflina nazywany jest przecież synonimem stylu linearnego a samo dzieło intencjonalnie i zdecydowania poświęca wiele uwagi smutnym konsekwencją starości. Mimo wszystko osobiście uznaje to i wcześniejsze dzieła Durera za pełnoprawne akty. Ponadto czasami miałem wrażenie, że autor celowo pisze pod tezę, chcąc utożsamić akt jedynie z kręgiem krajów śródziemnomorskim, odbierając aktowość północnym dziełom renesansowym.

Nie lubię też podziału i definiowania Clarka - stosuje moim zdaniem błąd zbyt szerokiej lub wąskiej definicji. Z tego powodu stworzyłem swój własny podział na dzieła pornograficzne i erotyczne a same akty na klasyczne, realistyczne, modernistyczne (np. kubistyczne), itd.

Praca Kennetha Clarka stała się istotnym kamieniem węgielnym dla współczesnej myśli na temat aktu. Sprowokowała dyskusję nad dziedzictwem oraz rozwojem tej specyficznej formy nagości o antycznym dziedzictwie. Wiele mówiąca jest również krytyka, która spadła na książkę - nawet jeśli autorzy czy filozofowie się mylą, już sam fakt, że ich argumenty można obalić lub...