Mam wrażenie, że Autor chciał podczepić się i może wypłynąć na "literaturze smoleńskiej", ponieważ czytana po 10-ciu latach od katastrofy książka nic nie wnosi. Sam Autor pisze, że rodziny ofiar boją się segregowania na lepszych i gorszych, na ważniejszych i mniej ważnych, tymczasem w swojej książce pomija wiele osób, którym nie poświęcił nawet zdania.
Sam również podkreśla, że wielu bliskich ofiar apelowało o spokój nad tymi trumnami, niestety ta książka jak wiele innych niepotrzebnych "inicjatyw" spokoju nad tymi trumnami nie szanuje.
Każdy z nas kiedyś kogoś stracił, każdy przeżywał żałobę. Żałoba po parze prezydenckiej, ministrze, czy pilocie nie różni się niczym od żałoby po sprzątaczce, kierowcy czy parkingowym. Wobec śmierci wszyscy jesteśmy równi. To jedyna przesłanka jaka wypływa z tego tekstu, ale też prawda ogólnie znana więc tego typu książka w ogóle, moim zdaniem, nie jest potrzebna. Przyczynia się tylko do rozdrapywania i już zabliźnionych ran i powoduje, że ból wraca. Po co? Przeżywaliśmy i tę katastrofę i pogrzeby i żałobę wszyscy jako naród. Rodziny ofiar dodatkowo obciążone kamerami i fleszami aparatów fotograficznych, niektórzy wbrew sobie narażeni na upublicznienie własnego cierpienia, straty i intymnej chwili pożegnań z bliskimi. Czy to nie wystarczy? Czy naprawdę należy o tym pisać książki i w dodatku tak słabe książki?
Książka merytorycznie i treściowo bardzo słaba, odtwórcza. Autor, wbrew wrażeniu jakie sprawia, nie przeprowadził rozmów z bliskimi osobiście. Wręcz odwrotnie - stworzył swoje dzieło - na podstawie wycinków z materiałów prasowych, blogów internetowych i serwisów informacyjnych. Do tego zapewne bardzo się spieszył, bo książka ma wiele błędów językowych, literówek, miejscami jest chaotyczna i do tego napisana słabym językiem. Kolejny pisarzyna, który wykorzystując stratę i cierpienie ludzi doświadczonych niewyobrażalną traumą, próbuje ugrać coś dla siebie. Ja takich ludzi nie szanuję i takiego pisarstwa nie popieram, dlatego z czystym sumieniem mogę napisać: Nie polecam.

Mam wrażenie, że Autor chciał podczepić się i może wypłynąć na "literaturze smoleńskiej", ponieważ czytana po 10-ciu latach od katastrofy książka nic nie wnosi. Sam Autor pisze, że rodziny ofiar boją się segregowania na lepszych i gorszych, na ważniejszych i mniej ważnych, tymczasem w swojej książce pomija wiele osób, którym nie poświęcił nawet zdania.
Sam również...