Córka z nadmiarem temperamentu

Całkiem przyzwoity kryminał prl'owski opowiadający o śledztwie, że tak napiszę, walutowym. Może nie ma jakichś nieoczekiwanych zwrotów akcji czy szybkiego tempa, ale ciekawie przedstawiona intryga wciąga. Szczególnie fanów profesjonalnie przedstawianych opisów śledztw "w starym stylu". Do tego ironiczny humor głównego bohatera-narratora oraz ekstrawagancka postać jego córki-artystki.

Całkiem przyzwoity kryminał prl'owski opowiadający o śledztwie, że tak napiszę, walutowym. Może nie ma jakichś nieoczekiwanych zwrotów akcji czy szybkiego tempa, ale ciekawie przedstawiona intryga wciąga. Szczególnie fanów profesjonalnie przedstawianych opisów śledztw "w starym stylu". Do tego ironiczny humor głównego bohatera-narratora oraz ekstrawagancka postać jego...

Sam początek czytało mi się dość opornie i nie byłem do tej książki specjalnie przekonany. Ale fabuła okazała się całkiem ciekawa i pod koniec nie mogłem się oderwać. Książka oczywiście ma klimat epoki w której powstała i którą opisuje ("facet" to słowo należące do "żargonu", którego nie wypada używać milicjantom na poziomie). Raz autorowi chyba umyka dodany przez niego dzień (dzień po wydarzeniu bohaterowie mówią o nim "wczoraj", a kolejnego dnia zdarzenie nadal miało miejsce "wczoraj"). A w kilku miejscach brakuje kilku linijek tekstu (to już raczej kwestia składu tekstu do druku). Jak dla mnie przyzwoity kryminał, którego główną cechą są czasy, w których dzieje się akcja.

Sam początek czytało mi się dość opornie i nie byłem do tej książki specjalnie przekonany. Ale fabuła okazała się całkiem ciekawa i pod koniec nie mogłem się oderwać. Książka oczywiście ma klimat epoki w której powstała i którą opisuje ("facet" to słowo należące do "żargonu", którego nie wypada używać milicjantom na poziomie). Raz autorowi chyba umyka dodany przez niego...

Choć normalnie nie czytuję tego typu literatury, książka jest na tyle przystępnie i ciekawie napisana, iż ciężko się oderwać. Wielowątkowość i imiona bohaterów które trudno na początku spamiętać rażą, ale później czytelnik już się do nich przyzwyczaja. Podejście do niektórych spraw głownego bohatera przypomina mi czasy dzieciństwa, gdy czarne jest czarne a białe jest białe (może to kwestia opisanej epoki), ale poza tym większość wydarzeń jest raczej ok. Szkoda tylko, że autor przewidział dla Agnieszki tak nudne zakończenie jej wątku...

Choć normalnie nie czytuję tego typu literatury, książka jest na tyle przystępnie i ciekawie napisana, iż ciężko się oderwać. Wielowątkowość i imiona bohaterów które trudno na początku spamiętać rażą, ale później czytelnik już się do nich przyzwyczaja. Podejście do niektórych spraw głownego bohatera przypomina mi czasy dzieciństwa, gdy czarne jest czarne a białe jest białe...

Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się sięgnąć po polski kryminał PRL-u. Jeśli inne są podobnej jakości, to chyba stanę się ich fanką!
Interesująca książka z wartką akcją, inteligentnie poprowadzonymi pozornie zbędnymi wątkami pobocznymi, bogatym słownictwem i piękną polszczyzną. Warto sięgnąć dla samej przyjemności czytania.

Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się sięgnąć po polski kryminał PRL-u. Jeśli inne są podobnej jakości, to chyba stanę się ich fanką!
Interesująca książka z wartką akcją, inteligentnie poprowadzonymi pozornie zbędnymi wątkami pobocznymi, bogatym słownictwem i piękną polszczyzną. Warto sięgnąć dla samej przyjemności czytania.

Lubię polskie kryminały z okresu PRL-u. Ci wspaniali milicjanci, na naradach dotyczących śledztwa otoczeni koniecznie błękitnymi chmurami dymu papierosowego (bo przecież muszą jakoś odegnać zmęczenie podczas pełnej poświęcenia służby), zwracający się do siebie per towarzyszu ewentualnie obywatelu, potępiający niegodne sposoby dorabiania się na uprawie rzodkiewki, czy innym handlu, co, jak się zwykle, okazuje, jest prostą drogą do przestępstwa, urzekają mnie. Rzeczywistość, w której hipisowska młodość jest powodem do podejrzeń, środowisko młodych artystów to wylęgarnia grzechów, nie mówiąc już nic o środowiskach cinkciarzy (to słowo już jest chyba archaizmem :)), bazarowych przekupek. I światu temu jest przeciwstawiony świat młodych poruczników milicji i samego majora Kamienieckiego, głównego bohatera, poważnych, chodzących do filharmonii i zaczytujących się Conradem. Mieszkają skromnie w kawalerkach (młodzi), najwyżej w trzypokojowych mieszkaniach (major), stoją czasami w kolejkach, stronią od alkoholu i tak dbają o czystość języka polskiego, że nawet słowo facet ich drażni. Coś pięknego. Choć kryminał słabszy jest niestety od niezapomnianych dzieł Jerzego Edigeya, ale te wszystkie już wyczytałam z miejscowej biblioteki, a na dopływ nowych nie ma niestety co liczyć. Muszę zadowolić się Marininą.

Lubię polskie kryminały z okresu PRL-u. Ci wspaniali milicjanci, na naradach dotyczących śledztwa otoczeni koniecznie błękitnymi chmurami dymu papierosowego (bo przecież muszą jakoś odegnać zmęczenie podczas pełnej poświęcenia służby), zwracający się do siebie per towarzyszu ewentualnie obywatelu, potępiający niegodne sposoby dorabiania się na uprawie rzodkiewki, czy innym...

Świetna książka. Zawiła opowieść o morderstwach, ciekawe zwroty akcji. Polecam

Świetna książka. Zawiła opowieść o morderstwach, ciekawe zwroty akcji. Polecam