1Q84. Tom 2

Ten klimat.

Ten klimat.

Wbrew pozorom i niejako w kontrze do objętości cyklu (coś koło 1400 stron) trylogię "1Q84” można podsumować w kilku prostych słowach: świetna, niemalże kryminalna intryga oraz nieokiełznany strumień realizmu magicznego.
I o ile "normalna” warstwa tej historii jest zupełnie bezproblemowa w odbiorze i pierwszorzędna jeśli chodzi o wykonanie, o tyle jej "magiczna” płaszczyzna jest w moim odczuciu trochę dyskusyjna.
Dlatego też z książkami Murakamiego jest jak z maratonem – trzeba je czytać do końca, by poczuć smak zmęczenia i satysfakcji, że przełknęło się bez problemu kolejną gorzką życiową pigułkę, jaką nam serwuje, a na mecie nawet magia nam nie straszna. I w tym tkwi wielkość tego autora.

Wbrew pozorom i niejako w kontrze do objętości cyklu (coś koło 1400 stron) trylogię "1Q84” można podsumować w kilku prostych słowach: świetna, niemalże kryminalna intryga oraz nieokiełznany strumień realizmu magicznego.
I o ile "normalna” warstwa tej historii jest zupełnie bezproblemowa w odbiorze i pierwszorzędna jeśli chodzi o wykonanie, o tyle jej "magiczna” płaszczyzna...

W drugim tomie akcja bardzo przyjemnie nabiera tempa. Fabuła zawiera nawet w tym przypadku parę punktów kulminacyjnych. W końcu niektóre niedopowiedziane w pierwszym tomie szczegóły zostają ujawnione, a bohaterowie utwierdzają się w przekonaniu że znajdują się w innej rzeczywistości 1Q84.

W drugim tomie akcja bardzo przyjemnie nabiera tempa. Fabuła zawiera nawet w tym przypadku parę punktów kulminacyjnych. W końcu niektóre niedopowiedziane w pierwszym tomie szczegóły zostają ujawnione, a bohaterowie utwierdzają się w przekonaniu że znajdują się w innej rzeczywistości 1Q84.

Druga część 1Q84 nadal dotyczy dwójki głównych bohaterów, których losy splotły się w przeszłości, a teraz z powrotem usiłują się połączyć. Akcja zmierza do punktu kulminacyjnego w środku ksiązki, potem zaś stopniowo obniża swoją intensywność. Autor dodaje sporo fantastyki, której nie było w pierwszej części, co uatrakcyjnia akcję.
Dodatkowym atutem w stosunku do pierwszej części, jest to, że drugi tom zyskuje na dynamice akcji.

Druga część 1Q84 nadal dotyczy dwójki głównych bohaterów, których losy splotły się w przeszłości, a teraz z powrotem usiłują się połączyć. Akcja zmierza do punktu kulminacyjnego w środku ksiązki, potem zaś stopniowo obniża swoją intensywność. Autor dodaje sporo fantastyki, której nie było w pierwszej części, co uatrakcyjnia akcję.
Dodatkowym atutem w stosunku do pierwszej...

Trzyma poziom, choć pierwsza część mnie bardziej urzekla.

Trzyma poziom, choć pierwsza część mnie bardziej urzekla.

Wydaje mi się za bardzo odjeżdżać od części pierwszej. Czytając czułem jakby Murakami niepotrzebnie przyspieszał i sztucznie łączył ze sobą Aomame i Tengo. Czeoś mi brakowało, jednak nie potrafię tego wyrazić słowami.

Wydaje mi się za bardzo odjeżdżać od części pierwszej. Czytając czułem jakby Murakami niepotrzebnie przyspieszał i sztucznie łączył ze sobą Aomame i Tengo. Czeoś mi brakowało, jednak nie potrafię tego wyrazić słowami.

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to chyba najlepsza pozycja. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Ja osobiście uwielbiam jego "równolegle światy" i zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to chyba najlepsza pozycja. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Ja osobiście uwielbiam jego "równolegle światy" i zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.

Do książek Harukiego Murakami trzeba dojrzeć, a będąc dojrzalszym można przejrzeć się w nich jak w lustrze. Nie inaczej jest w przypadku tej powieści. Była dla mnie pełną mądrości, oniryczną rzewną pieśnią. Zabarwioną wschodami i zachodami, których obrazy osiadły mi na powiekach zostawiając nieprzeparty ślad, jakby pieczęć autora.
Postacie są w pełni ludzkie o różnorakiej osobowości i powierzchowności, jednak wypowiadają się dosyć podobnie i grzecznie poza małymi wyjątkami (Ushikawa).
Japoński twórca umiejętnie dawkuje napięcie, pisze zwięźle. Tworzy unikatowe wyraziste sceny osadzające się gdzieś głęboko w naszym wnętrzu. Dzieje się tak dlatego że przemyśleniami potrafi mocno przejąć a nawet wzruszyć.
Autor po raz kolejny urzekł mnie dojrzałością myśli i znajomością ludzkiej psychiki. Liczne wątki filozoficzne wspaniale współgrały z opisami przyrody i miejsc, to wszystko domykały, niczym dobrze skrojona koszula przeżycia wewnętrzne postaci.
Na ponad czterystu-stronicową książkę składają się 24 osobno nazwane rozdziały, których narratorami są naprzemiennie Aomame i Tengo. Kiedyś w dzieciństwie połączył ich jedynie prosty uścisk dłoni. Szybko ich losy zaczęły biec całkiem innymi ścieżkami. Ona została seryjną morderczynią on dorywczo udziela korepetycji z matematyki. Mamy tu także sektę, tajemnicze zniknięcia kobiet, bestseller i podejrzaną fundację.
Zdecydowanie polecam, nie zawiodłem się. Stawiam mocne 9/10.

Do książek Harukiego Murakami trzeba dojrzeć, a będąc dojrzalszym można przejrzeć się w nich jak w lustrze. Nie inaczej jest w przypadku tej powieści. Była dla mnie pełną mądrości, oniryczną rzewną pieśnią. Zabarwioną wschodami i zachodami, których obrazy osiadły mi na powiekach zostawiając nieprzeparty ślad, jakby pieczęć autora.
Postacie są w pełni ludzkie o różnorakiej...

To samo co w pierwszej księdze tylko bardziej. Rozwinięte wątki, dużo więcej elementów baśniowych i fantastycznych. Taki Murakami jakiego kochają jego czytelnicy. Z zapałem przystępuję do lektury trzeciej księgi. :)

To samo co w pierwszej księdze tylko bardziej. Rozwinięte wątki, dużo więcej elementów baśniowych i fantastycznych. Taki Murakami jakiego kochają jego czytelnicy. Z zapałem przystępuję do lektury trzeciej księgi. :)

Sekty, pedofilia, demencja. Murakami porusza trudne tematy, balansując miejscami na granicy dobrego smaku i przyzwoitości. Ta historia w drugim tomie nadal ma jednak sporo paliwa w baku i zaczyna się na dobre rozpędzać. Jeśli Dick do spółki z Lynchem napisaliby kiedykolwiek scenariusz z miłością na pierwszym planie, to mógłby on tak właśnie wyglądać. Chociaż może nie, bo ten japoński oniryczny "haj" jest przecież nie do podrobienia.

Sekty, pedofilia, demencja. Murakami porusza trudne tematy, balansując miejscami na granicy dobrego smaku i przyzwoitości. Ta historia w drugim tomie nadal ma jednak sporo paliwa w baku i zaczyna się na dobre rozpędzać. Jeśli Dick do spółki z Lynchem napisaliby kiedykolwiek scenariusz z miłością na pierwszym planie, to mógłby on tak właśnie wyglądać. Chociaż może nie, bo...