„ROBI SIĘ BOSO”, CZYLI CZASOPRZESTRZEŃ JOGICZNA


Rządzi nią, niczym najpiękniejszymi galaktykami, holistyczna spiralność: „wszystko jest światem jest wszystko”. Czas płynie („po ziarnku się dozbieraj”),zmiana jest jedynym constans – a jednak panuje w niej przemożny spokój: „to nie musi być dziś / a tym bardziej wczoraj”. Bo przecież, co byśmy nie robili, i tak – „spóźniliśmy się na przeszłość”. Autorka, zamiast gonitwy, proponuje więc uważne wsłuchanie we własne ciało. W fizyczność świata w ogóle:

„(…)

o czym jesteśmy w tym drzewie
na ubitej ziemi

(…)

wszystko w naszych nogach
niewiele w naszych rękach”

W tak >>ciałościowej<< czasoprzestrzeni powstają „samospełniające wiersze”. Liryki, które „losowaliśmy jak wróżby / nie wiadomo skąd przychodziły”, aż, za sprawą łowiącego własny cień kota, nasuwa się podejrzenie: „czy naprawdę wiersze pisze się ze słów / czy z polowania na cień” (?). Kot jest ważnym bohaterem tej poezji, ale nie tylko bohaterem – jest też jej (u)ważnym ucieleśnieniem:

„przysiada na otwartych zeszytach
w linie czy kratkę nie wchodząc do nich
jakby był moim wierszem”

Cień natomiast – okazuje się niezbędnym wymiarem świata; bez jego nieuprzedzonego przyjęcia trudno mówić zarówno o wewnętrznej dojrzałości, jak i o prawdziwym obrazie rzeczywistości. To dzięki akceptacji istnienia ciemnej strony możliwe są emanujące ciepłem wyznania, takie jak: „zadzwoń do mnie / gdy przestaniesz kochać”, empatyczne nastawienie wobec cierpienia każdej najmniejszej istoty:

„słońce rzuca podejrzenie na tych którzy
podczas jogi na trawie skarżą się na trawę
a słuchając o ahimsie zabijają mrówkę i komara”,

otwartość i jednocześnie umiejętność >>obudowania skórą<< trudnego/wymagającego doświadczenia („powstrzymaj moją dłoń / szerzej rozstaw palce”). Tak jak autorka obudowuje flegmatycznym – a zarazem dodającym precyzji – dystansem nag(ł)ą konstatację:

„może ma jakieś znaczenie
że to wydarza się naprawdę”

____________________________________
Cytaty w cudzysłowach pochodzą z tomu "Om".

„ROBI SIĘ BOSO”, CZYLI CZASOPRZESTRZEŃ JOGICZNA


Rządzi nią, niczym najpiękniejszymi galaktykami, holistyczna spiralność: „wszystko jest światem jest wszystko”. Czas płynie („po ziarnku się dozbieraj”),zmiana jest jedynym constans – a jednak panuje w niej przemożny spokój: „to nie musi być dziś / a tym bardziej wczoraj”. Bo przecież, co byśmy nie robili, i tak –...