Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ach ta miłość, gdyby wybrać drogę rozsądku, a nie serca, to bólu po jej stracie wcale byśmy nie udczuli, ale także stracilibyśmy chwile, które teraz są pięknymi, lecz bolesnymi wspomnieniami ukochanej osoby, która odeszła z naszego życia. A my teraz wypluwamy sobie żyły, by tylko o niej nie myśleć, by nie poświęcać jej ani kawałka naszych myśli, lecz na próżno. Każda sekunda chciana czy też nie jest jej poświęcona. Łzy wylewają się strumieniami, by tylko jakoś poradzić sobie po utracie tych ramion, które tuliły do snu, tych dłoni, które łapały każdą spływającą łzę z policzków. "Nie wyglądał na kogoś, w kim można się zakochać. Wyglądał na kogoś, kto nie pozostawia wyboru" Szukamy w każdej kolejnej osobie tej, którą utraciliśmy i chcąc nie chcąc porównujemy. Tęsknota zżera serce, które zamyka się, tworząc mur, ale i też muzeum poświęcone temu jednemu, który na stałe je skradł. Serce, umysł i dusze. Jest jak złodziej który sieje spustoszenia co rusz coraz większe. "Wolność serca odkąd to on przyśpiesza mój oddech" Subtelne, a zarazem delikatne pióro autorki uderzyło mnie, ale i skradło w całości. Oddałaś temu tomikowi serce, a także tchnełaś w nie życiem, które teraz spisane opowiada waszą miłość, jej wzloty, jej upadki, ale i najgorsze jej koniec i utratę. Radzenie sobie w nowej rzeczywistości nie jest tak łatwe jakbyśmy tego chcieli. Staramy się i kiedy udaje się nam zrobić mały kawałek do przodu, pojawia się z tyłu głowy ta jedna nieproszona myśl, co by było gdyby. Wtedy wspomnienia zalewają nasze umysły i nie potrafimy przerwać tego filmu, który ukazuje nam jego klatki, kadry jedna po drugiej, aż kończy się to morzem wylanych łez. "Nie ma niepokoju w miejscach, w których są twoje dłonie" Jak to mawiają, czas to najlepsze lekarstwo na złamane serce. Lecz musi upłynąć go zdecydowanie za dużo, by dotarło do nas, że mamy inną opcje, którą możemy przegapić, zbyt uparcie patrząc do tyłu. Gdzieś po drodze gdzie na nowo siebie samych odzyskujemy musimy pamiętać, by nie żyć przeszłością bo może nam to zabrać przyszłość u boku osoby która jest nam przeznaczona. Nie zapomnimy tamtych tęczowek, które nie potrafiły nas kochać, ale może dostrzec te które na nasz widok będą lśnić w blasku słońca i księżyca. "Zwiędnij mi już, bo gorzej niż ból znoszę tylko zieleń twoich oczu, która spływa mi do serca nadzieją" Co więcej mam powiedziec? Debiut autorki, który położył mnie na łopatki. Szczęka opadła na podłogę i coś czuję że długo będę ją stamtąd zbierać. Czytając uczucia autorki miałam wrażenie, że jestem tam razem z nią, w tych pięknych, ale i złych dla niej chwilach. Obudziłaś każdą możliwą emocje u mnie, od tych cudownych po te skrajne. Odnalazłam tu cząstkę samej siebie. Wylewałam łzy podczas lektury, które nie zawsze zwiastowały szczęście. Lektura wciągnęła mnie bez reszty i rozszarpała na kawałki, które ciężko odnaleźć. Dziękuje za możliwość odczuwania twoich emocji. Oczami wyobraźni i twoich słów widziałam każdą scenę, która pragnęłaś przekazać. Wszystkie rozterki, które cię rozrywały, a także momenty, które sprawiały, że serce wzlatywało na najwyższe wyżyny, pokazywały mi twój obraz z początku szczęśliwie zakochanej dziewczyny, po miłosny upadek i rozpacz. Oddałaś siebie tu i za to ci dziękuje. Piękne jest to, gdy autor oddaje się w całości swojemu dziełu, choć to nie zawsze jest taka łatwa przeprawa. Kolejna poetka, która skradła mi serce! Na pewno będę wracała do tego tomiku, ale i wyczekiwała kolejnych! Gorąco polecam! Naprawdę warto się dać pochłonąć! / Jasmine Cammaro