Ostatni wątek fabularny (tomiki dziewiętnasty – dwudziesty ósmy) to opowieść o ostatecznym starciu z Hadesem. Do Sanktuarium przybywają wojownicy boga śmierci z misją zabicia Ateny. Są wśród nich także dawno polegli towarzysze bohaterów. Złoci rycerze (a w mniejszym tym razem stopniu brązowi) stawiają im czoła, jednak aby pokonać Hadesa, trzeba udać się do świata umarłych. Tam włada Pandora, oczekująca niecierpliwie na odrodzenie się jej pana w nowym ciele. Wcieleniem Hadesa okazuje się ktoś, po kim nikt tego się nie spodziewał. Po walce z Pandorą brązowi rycerze udają się do Elizjum, by ocalić Atenę i raz na zawsze pokonać Hadesa.

Gdy brałem się za mangę, ciekaw byłem, do jakiego stopnia będzie ona lepsza od słabego, nie da się ukryć, anime. Okazało się, że w niewielkim. Wszystkie wady anime pojawiają się i tutaj. Postaci są jednowymiarowe i szablonowe, walki toczone zawsze wedle identycznych schematów, zachowania bohaterów łatwe do przewidzenia, a fabuła – odbijana na ksero. W zasadzie po kilku pierwszych tomikach wiadomo już, co będzie w kolejnych, zmieniają się jedynie imiona przeciwników i miejsca starć. Schematyczność tej historii jest wręcz zatrważająca, widać wyraźnie, że autor stworzył sobie pewien szkic i kopiował go tak długo, aż mu się znudziło. Tym, co względnie zyskało w mandze, jest psychologia postaci. Może tak tylko mi się wydaje, ale jednak bohaterów pod tym kątem nieco rozbudowano. Dotyczy to oczywiście w największym stopniu głównych postaci, gdyż źli dalej robią za masę niemal identycznych, różniących się jedynie imionami i kolorami zbroi, „mobków” (że posłużę się tym MMORP­‑gowym terminem, wyjątkowo tu pasującym). Z nich wszystkich najwięcej chyba w mandze skorzystał Posejdon – jego postać budzi momentami nawet sympatię czytelnika. W porównaniu z anime, manga wydaje się też bardziej brutalna, choć to akurat jest zapewne winą francuskich cenzorów, którzy z wyświetlanej u nas serii pieczołowicie wycinali co bardziej krwiste fragmenty.

Graficznie to oldschool, przy czym dotyczy to głównie projektów postaci – niekiedy wyglądających jak odrysowywane od jednego szablonu. Tła, zwłaszcza zaś detale architektoniczne, są rysowane z bardzo dużą dbałością o szczegóły. Podobnie sprawa się ma ze zbrojami noszonymi przez bohaterów – w porównaniu z anime prezentują się o klasę lepiej. Co więcej, przez pięć lat powstawania, rysunek nieco się zmienił, widać to zwłaszcza w ostatnich tomikach, które dość wyraźnie różnią się od pierwszych. Dodam jednak uczciwie, że zmiany te następują w obrębie stylu. Nie mamy natomiast włosów we wszystkich kolorach tęczy – zielonowłosy w anime Shun tutaj jest brunetem, zaś niebieskowłosy Saga – blondynem. Jeśli ktoś nie lubi stylu Kurumady, nie ma co się brać za Saint Seiya. Mamy bowiem do czynienia z jednej strony z autorem niezwykle płodnym, z drugiej jednak – powtarzalnym, balansującym wręcz momentami na krawędzi autoplagiatu (a niekiedy, mam wrażenie, ją przekraczającym).

Czy warto się brać za tę mangę? Nie czuję się władny do udzielenia odpowiedzi „tak” lub „nie”. Uczciwie rzecz ujmując, patrząc czysto technicznie, jest to manga słaba, momentami nawet bardzo. A jednak jest w niej coś, co sprawia, że chce się ją czytać, a kolejne tomiki są względnie przyjemne w lekturze, mimo ewidentnej tasiemcowości. Odpowiem zatem przekornie – nie polecam, ale i nie odradzam. Fani Saint Seiya, o ile jeszcze tacy u nas są, mogą spokojnie po ten komiks sięgać. Na pewno nie będą nim zawiedzeni. Wszyscy inni mogą zaś go spokojnie sobie darować. To już raczej zabytek minionej epoki niż manga mogąca zainteresować współczesnego czytelnika, mającego do dyspozycji lepiej napisane i narysowane historie, utrzymane w tym samym duchu.

Ostatni wątek fabularny (tomiki dziewiętnasty – dwudziesty ósmy) to opowieść o ostatecznym starciu z Hadesem. Do Sanktuarium przybywają wojownicy boga śmierci z misją zabicia Ateny. Są wśród nich także dawno polegli towarzysze bohaterów. Złoci rycerze (a w mniejszym tym razem stopniu brązowi) stawiają im czoła, jednak aby pokonać Hadesa, trzeba udać się do świata umarłych....