Niniejsza książka jest to studium z zakresu teologii biblijnej. Zostaną tu systematycznie poklasyfikowane i skomentowane teksty przede wszystkim z Nowego Testamentu. Celem tej syntezy jest pozwolić czytelnikowi usłyszeć zawarty w nich apel o prawowierność, apel skierowany do wyznawców Chrystusa, do członków Jego Kościoła, na czele z tymi, którzy są odpowiedzialni za przekaz wiary.

Nie dochodzi tutaj do głosu żaden z „-izmów”, jakimi się dziś zazwyczaj określa gotowe postawy wobec doktryny wiary, takie jak integryzm, tradycjonalizm lub fundamentalizm. Natomiast metodami właściwymi dla teologii biblijnej, czyli już na „piętrze” syntezy, poszukamy ustalenia zasad w tej ważkiej sprawie, często dziś, jak i dawniej, błędnie rozumianej. A źródłem błędów jest posługiwanie się hasłami skądinąd słusznymi: wolności badań, postępu nauki czy tolerancji w tej właśnie dziedzinie, jaką jest czystość głoszonej doktryny, i jej odpowiednik – prawowierność.

Książka ta jest przeznaczona przede wszystkim dla wierzących. Niemniej może ona przydać się także niewierzącym o tyle, że pozwoli im zrozumieć, na czym się opiera nieustępliwość Magisterium Kościoła, to jego non possumus, w wielu żywotnych sprawach, które sami inaczej oceniają.

Ojcu świętemu Janowi Pawłowi II, który osobiście zaaprobował pomysł napisania tej książki, zechciał się zapoznać z jej szczegółowym planem i pozwolił ją Sobie zadedykować, winienem szczególną wdzięczność za całe to poparcie.

Dziękuję tu również za zgodnie wyrażaną zachętę do zajęcia się sprawą ortodoksji moim Przyjaciołom – Księżom Biskupom oraz Profesorom, moim Kolegom, a także Uczniom – tym wszystkim, których w tej sprawie się radziłem.

„Nowa ewangelizacja” – zadanie nie tylko tych, którzy nauczają z obowiązku – wymaga mocnego przekonania u głoszących Dobrą Nowinę. Oni, zarówno jak słuchający, winni nie samym tylko umysłem, ale całą swoją postawą życiową prawidłowo odpowiadać na to, co w liturgii mszalnej postulują słowa lektora, diakona czy kapłana, gdy po odczytaniu odpowiedniego urywku z Pisma Świętego, mówi ukazując księgę: „Oto słowo Boże” lub „Oto słowo Pańskie”. Jeśli te karty ułatwią Czytelnikom prawidłową reakcję na odczytywane Słowo Boże nie tylko w ciągu akcji liturgicznej, lecz zawsze, a zwłaszcza przy zgłębianiu treści objawienia biblijnego, to będę uważał za osiągnięty cel napisania tej książki.

Arystoteles swoją Metafizykę zaczął od stwierdzenia, że wszyscy ludzie „z natury dążą do poznania”. Mimo zastrzeżeń, jakie zgłaszała i wciąż zgłasza filozoficzna epistemologia w sprawie możliwości obiektywnego poznania prawdy, zdrowy rozsądek zawsze oceniał i nadal ocenia prawdę jako wielkie dobro człowieka. Tak samo jest na innej płaszczyźnie – już nadprzyrodzonej, na której otrzymuje człowiek Boże objawienie. Wyraźnie to stwierdza Pismo Święte. W nim bowiem – od Księgi Rodzaju po Apokalipsę – snuje się podkreślany przez II Sobór Watykański wątek dialogu między objawiającym siebie Bogiem a człowiekiem. Dialog to szczególny, gdyż w nim Bóg oczekuje odpowiedzi ze strony człowieka, i to podwójnej. Ma być ona nie tylko uznaniem objawionego zasobu prawd, lecz również – posłuszeństwem swoistemu programowi życia, który z tych prawd wynika. Jest to program takiego życia, by jego kresem czy wypełnieniem było całkowite należenie ludzi do Boga, określane najczęściej biblijnym terminem „zbawienia”. Całym życiem swoim ma człowiek, wsparty darem łaski, odpowiadać miłującemu go Bogu. W ten sposób pojęta prawda ma dla człowieka znaczenie egzystencjalne, gdyż odnosi się do całego sensu bytowania jego na ziemi, które wiedzie do Bożej wieczności. Ów związek zbawienia z wiarą wymaga nieco szerszego omówienia.