Twarz i ciało książki jest rozprawą-esejem, który pochyla się nad znaczeniem powierzchni kodeksu. Sfera paratekstowa, spychana zwykle na margines lektury, oddziałująca podprogowo i momentalnie, decyzją autorki znajduje się w centrum rozważań. Obrazy, blurby, fotografie autorów i biogramy – narzucają kierunek interpretacji, mimo że ich autorzy pozostają w cieniu pisarza, zapisani małymi literkami po nieprominentnej stronie kartki, na odwrocie. Autorka jest przekonana, że książka – w formie tradycyjnej – należy do przedmiotów antropomimetycznych, z którymi rozmawiamy, które pozdrawiamy, które nierzadko świadomie ignorujemy. Chcemy je uczłowieczyć, skrajnym przykładem tego typu działania jest proceder oprawiania książek w ludzką skórę, typowym – korzystanie z metafor ukrytych w dyskursie o książkach i o literaturze. Na marginesie teoretycznych rozważań uważny czytelnik odnajdzie też w tej rozprawie opowieść o życiu wśród książek, o życiu mola książkowego.

W pierwszej teoretycznej części książki autorka zajmuje się problemem postrzegania literatury jako dzieła sztuki reprezentowanego przez dowolną liczbę materialnych realizacji. Drugą część zajmuje analiza przedstawień umieszczonych na frontowej stronie okładki. Trzecia część opisuje blurby oraz fotografie autora pojawiające się z tyłu tomu i na skrzydełkach. Czwartą część stanowią interpretacje wewnętrznych komponentów książki: wkładek, szaty graficznej, ilustracji. Pracę zamyka teoretyczne podsumowanie, w którym autorka określa dwa typy orientacji przyjmowanych względem dzieła literackiego przez twórców wizualnych manifestacji.