Ewa Szczęsna − dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu Warszawskiego; specjalizuje się w zakresie poetyki, semiotyki, perswazji wieloznakowych, multimedialnych i interaktywnych tekstów kultury współczesnej; autorka książek: Poetyka reklamy (2001, 2003),Poetyka mediów (2007),współaut. i red. Słownika pojęć i tekstów kultury (2002; 2004) oraz tomów zbiorowych, np.: Przekaz digitalny. Z zagadnień semiotyki semantyki i komunikacji cyfrowej (2015); Komparatystyka dzisiaj, t. 1: Problemy teoretyczne (2010),t. 2: Interpretacje (2011); współredaktorka serii Projekty Komparatystyki.


Cyfrowa semiopoetyka jest propozycją oryginalnej teorii cyfrowej rzeczywistości kultury współczesnej. Jest zamierzeniem ambitnym, które obejmuje w zasadzie całość zjawisk cyfrowego świata widzianych z perspektywy technicznej, teoretycznej i semiotycznej.
Ewa Szczęsna stawia ostro sformułowaną tezę: znak, którego używają systemy komunikacji cyfrowej, różni się zasadniczo od znaków znanych z innych rodzajów kulturowej komunikacji. Teza z pozoru prosta, w istocie okazuje się stwierdzeniem odważnym, wręcz rewolucyjnym, gdyż podkopuje podstawowe ustalenia wcześniejszych, klasycznych teorii znaku (Saussure’a, Peirce’a).
Książka jest ważnym osiągnięciem badawczym, nie tylko na gruncie polskim. Jest to praca, którą nazwałbym ze wszech miar autorską konsekwentną w realizacji założeń badawczych i oryginalną w tym sensie, że stwarza, proponuje nowy język opisu cyfrowego świata.
Z recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Klocha
Uniwersytet Warszawski, Polska Akademia Nauk

Cyfrowa semiopoetyka stanowi imponujące zwieńczenie bardzo konsekwentnie i twórczo rozwijanego przez Ewę Szczęsną programu badawczego (Poetyka reklamy; Poetyka mediów; Słownik pojęć i tekstów kultury). Przynosi ona systematycznie opracowaną teorię cybertekstu w formie dojrzale przemyślanej, nowatorskiej monografii problemowej.
Jest to równocześnie propozycja ukonstytuowania nowej humanistycznej dyscypliny badawczej. Właśnie do jej rozwijania i uprawiania zachęca autorka w swej książce − nie tylko ważnej i inspirującej, ale też innowacyjnej (i to w ścisłym rozumieniu: zawiera bowiem w sobie wyraźny projekt aplikacyjny czy „wdrożeniowy” − mianowicie: w uniwersyteckie programy kształcenia i badania). Z tych wszystkich powodów uważam książkę dr hab. Ewy Szczęsnej za wybitne osiągnięcie oraz ważne wydarzenie intelektualne − nie tylko dla cyfrowej humanistyki i współczesnej cyberkultury.
Z recenzji prof. dr hab. Ryszarda Nycza
Uniwersytet Jagielloński; Polska Akademia Nauk