Siłą tej książki nie jest fabuła, która jest zresztą bardzo przewidywalna, ale nastrój. Autor nie tylko umieścił akcję powieści pod koniec XIX wieku, ale zadbał też o odpowiednio wystylizowany język, który jest pełen archaizmów oraz tej specyficznej podniosłości, jaką cechowały się historie z dreszczykiem pisane ponad sto lat temu. Podczas lektury książki „The Moonchild” właściwie prawie cały czas w mojej głowie rodziły się skojarzenia porównujące klimat tekstu z atmosferą, jaką można znaleźć w filmowych horrorach z lat 60. kręconych przez brytyjską wytwórnię Hammer Film Productions. Oprócz nastroju podoba mi się także motyw z tajemnicą, jaka wiążę się ze skrzynią, w której transportowane są zwłoki chłopca. Do gustu przypadł mi też pomysł ze swoistą inwersją, gdzie rodzice dziecka zamiast walczyć o uratowanie życia syna, dużo wysiłku wkładają aby zapewnić mu spokojną śmierć. Lubię, kiedy oprócz rozrywki mogę znaleźć w beletrystyce także jakieś popularnonaukowe ciekawostki. Na plus zaliczam więc informacje na temat Kallipposa z Kyzikos oraz cyklu Metona. Ujemnie oceniam za to dłużyzny oraz wspomnianą już przeze mnie przewidywalność.

Książkę przeczytałem za darmo i legalnie dzięki Internet Archive.

Siłą tej książki nie jest fabuła, która jest zresztą bardzo przewidywalna, ale nastrój. Autor nie tylko umieścił akcję powieści pod koniec XIX wieku, ale zadbał też o odpowiednio wystylizowany język, który jest pełen archaizmów oraz tej specyficznej podniosłości, jaką cechowały się historie z dreszczykiem pisane ponad sto lat temu. Podczas lektury książki „The Moonchild”...