„Przylądek Dobrej Nadziei” jest o wiele lepszy, niż się spodziewałem.

Historię zawartą w tej książce poznajemy z perspektywy kilkulatka. Narratora inteligentnego, przenikliwego, który jednak wciąż jest tylko dzieckiem, więc wielu spraw nie rozumie lub rozumie je opacznie. Tym samym to, co niedopowiedziane lub po prostu nieciekawe z perspektywy małoletniego obserwatora, zdecydowanie bardziej interesuje czytelnika dorosłego.

A jest tego sporo, bo rzecz dzieje się w CK Krakowie na przełomie XIX i XX wieku. Z jednej strony to zaskakująco spokojny czas, przynajmniej w sensie historycznym – Wielka Wojna wybuchnie dopiero za kilkanaście lat. Jednak w życiu naszego bohatera brakuje spokoju. Ojciec zmarł jakiś czas wcześniej, zostawiając młodą, straumatyzowaną wdowę z trójką małych diabłów, czyli bezimiennym narratorem i jego dwoma braćmi. Co prawda jest stateczna babcia, która pomaga jak może, także finansowo. Jest również humorzasta służąca. Tym niemniej ciężko utrzymać dom ze skromnej pensji korepetytorki. A na dodatek za drzwiami co rusz czekają „wampiry” domagające się ciągle spłaty jakichś tajemniczych „weksli”. I losy tej rodziny poznajemy z perspektywy kilkulatka.

Och, czego tu nie ma. Są żołnierze, którzy – jak twierdzi służąca Kasia – to po prostu jej bracia i dlatego tak często się Kasia z nimi widuje. Mamy żydowską społeczność mieszkającą na krakowskim Kazimierzu, zupełnie obcy świat raptem kilkanaście minut piechotą z krakowskiego Rynku. Mamy pierwsze przyjaźnie, wielką moc groźnej literatury (tutaj na przykładzie twórczości Émile'a Zoli),a także aktorkę Helenę Modrzejewską, która tak naprawdę zabiła króla i ma teraz, niczym Lady Makbet, niezmywalną krew na rękach. Do tego choroba o wdzięcznej nazwie (cukrzyca),szlachecki herb Ślepowron i piękna pani, która siedzi na tytułowym Przylądku Dobrej Nadziei i z wyczekiwaniem spogląda w kierunku Australii. A to tylko wierzchołek góry lodowej, zanurzonej w sosie inteligentnej, nienachalnej, ledwie zauważalnej dydaktyki.

Jest też przemoc. I przyznam, że to mnie, nomen omen, uderzyło najmocniej. Otóż przemoc jest tu wszędzie – w domu, szkole i na ulicy. Przemoc fizyczna, ale też psychiczna, finansowa czy społeczna. Ludzi wobec siebie i zwierząt. Mały narrator nie zwraca na to uwagi, no ale ja, prawie sto lat po pierwszym wydaniu tej książki (1931) jednak widzę, że z obecnej perspektywy coś mocno niepięknego było z belle époque na przełomie XIX i XX wieku. Nie wiem, czy taki był zamiar autora, być może jestem też przeczulony. Tym niemniej nawet rozproszona, wybiórcza uwaga naszego małego opowiadacza nie jest w stanie pominąć tego okrutnego, społecznego darwinizmu, kwitnącego w najlepsze w cieniu galicyjskiej biedy.

„Przylądek Dobrej Nadziei” zdecydowanie polecam. To stylowa, bardzo inteligentnie skomponowana historia o świecie dawno minionym, który wcale nie był tak sielankowy, jak chcieliby domorośli miłośnicy cesarza Franciszka Józefa.

„Przylądek Dobrej Nadziei” jest o wiele lepszy, niż się spodziewałem.

Historię zawartą w tej książce poznajemy z perspektywy kilkulatka. Narratora inteligentnego, przenikliwego, który jednak wciąż jest tylko dzieckiem, więc wielu spraw nie rozumie lub rozumie je opacznie. Tym samym to, co niedopowiedziane lub po prostu nieciekawe z perspektywy małoletniego obserwatora,...

Ta książka była kiedyś lekturą szkolną.
Narratorem jest młody chłopiec, który opowiada czytelnikom o pewnym fragmencie swojego dzieciństwa. Książka składa się z dwóch części, w pierwszej poznajemy życie codzienne głównego bohatera w jego domu i najbliższym otoczeniu, w drugiej narrator opowiada o swoich perypetiach w szkole.
Mimo, że opowieść jest pisana prozą, czułam się trochę tak, jakbym czytała poezję. Ta powieść ma silny wydźwięk liryczny.

Ta książka była kiedyś lekturą szkolną.
Narratorem jest młody chłopiec, który opowiada czytelnikom o pewnym fragmencie swojego dzieciństwa. Książka składa się z dwóch części, w pierwszej poznajemy życie codzienne głównego bohatera w jego domu i najbliższym otoczeniu, w drugiej narrator opowiada o swoich perypetiach w szkole.
Mimo, że opowieść jest pisana prozą, czułam się...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/03/punkt-odniesienia.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/03/punkt-odniesienia.html

Znam,czytałam ją.Mnie się akurat podobała.

Znam,czytałam ją.Mnie się akurat podobała.

Dwudziestolecie międzywojenne... czas dzieciństwa naszych babć i prababć. Może to trochę sentymentalne, ale lubię wracać do książek z dzieciństwa. Ten czar i urok dawnych lat jest niepowtarzalny. Ale czy było wtedy lepiej, łatwiej?

Dwudziestolecie międzywojenne... czas dzieciństwa naszych babć i prababć. Może to trochę sentymentalne, ale lubię wracać do książek z dzieciństwa. Ten czar i urok dawnych lat jest niepowtarzalny. Ale czy było wtedy lepiej, łatwiej?

Książka, która daje możliwość wejścia w czasy dzieciństwa naszych dziadków i pradziadków. Dowiadujemy się z niej - jak funkcjonowały relacje rodzinne, jaka była rola i znaczenie dziecka, jak wyglądała nauka w szkole, czy podejście do innych kultur.

Bardzo podobały mi się niedopowiedzenia i brak dosadności w niektórych fragmentach. Dużo to mówi o kulturze tamtych czasów i tym, jakie były tematy tabu.

Czytelnikowi może przeszkadzać język i naiwny ciąg myśli bohatera, jednak jest to książka pisana z perspektywy dziecka, więc trzeba być na to przygotowanym.

Książka, która daje możliwość wejścia w czasy dzieciństwa naszych dziadków i pradziadków. Dowiadujemy się z niej - jak funkcjonowały relacje rodzinne, jaka była rola i znaczenie dziecka, jak wyglądała nauka w szkole, czy podejście do innych kultur.

Bardzo podobały mi się niedopowiedzenia i brak dosadności w niektórych fragmentach. Dużo to mówi o kulturze tamtych czasów i...