Wymagamy od intymistów, oprócz szczerości, by opowiadali historię swojego życia w sposób otwarty, klarowny i jawny. Ten warunek nie jest spełniony, jeśli autorzy z jakichś względów nie piszą o sobie wprost i zamiast tego prowadzą gry z przyjętymi konwencjami wyznawania.

Podstawowym celem tej książki jest scharakteryzowanie rozmaitych przetworzeń tradycyjnego paradygmatu gatunkowego autobiografii. Materiał empiryczny stanowią teksty Kazimierza Brandysa, Stanisława Lema, Romana Zimanda, Artura Sandauera, Philipa Rotha i Paula Karla Feyerabenda. Autor analizuje je w odniesieniu do współczesnych studiów nad intymistyką, stawiając pytania zarówno o metody dystansowania się od utrwalonych schematów narracyjno-kompozycyjnych, jak i pozaestetyczne przyczyny podejmowania gier z autobiografią. Ponieważ większość bohaterów zamieszczonych w książce analiz − pisarzy, krytyków, intelektualistów − to Polacy żydowskiego pochodzenia publikujący w okresie PRL, Artur Hellich przedstawia ich utwory jako świadectwa istnienia oryginalnego zjawiska w powojennej polskiej literaturze dokumentu osobistego.

Artur Hellich − ur. w 1989 roku w Warszawie, wykładowca w Zakładzie Poetyki, Teorii Literatury i Metodologii Badań Literackich na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Współzałożyciel i redaktor portalu kulturalno-naukowego Niewinni-czarodzieje.pl. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na problematyce autobiografii, pastiszu, a także dziejach polskiego literaturoznawstwa teoretycznego w drugiej połowie XX wieku.