My, psy, czyli czapka admirała Yamamoto

Z racji, że zajmuje się szukaniem domów dla bezdomnych zwierząt na codzień, cieszę się, że powstają takie książki jak ta :). Niby jest to pozycja dla dzieci, ale to jakie zakończenie spotkało większość z psów, chwyci za serduszko nawet dorosłego. Nawet mimo infantylnego i lekkiego stylu, w którym jest napisana. No cóż... Bezdomność zwierząt zawsze była i będzie ogromnym problemem...
Na minus długość książki - jest za krótka, chętnie dowiedziałabym się więcej o losach psiej rodziny z wysypiska.

Z racji, że zajmuje się szukaniem domów dla bezdomnych zwierząt na codzień, cieszę się, że powstają takie książki jak ta :). Niby jest to pozycja dla dzieci, ale to jakie zakończenie spotkało większość z psów, chwyci za serduszko nawet dorosłego. Nawet mimo infantylnego i lekkiego stylu, w którym jest napisana. No cóż... Bezdomność zwierząt zawsze była i będzie ogromnym...

Książkę "My, psy, czyli czapka admirała Yamamoto" napisał Henio Pies
(a tak naprawdę Lena Ledoff i Przemysław Dąbrowski).

W książce imię Yamamoto nosi kot,
który przechwala się pokrewieństwem z admirałem,
ale gdy trzeba wyciąga pomocną dłoń (to znaczy łapę)
albo sam prosi o pomoc.
Kot jest gruby, podobno zna się na weterynarii i udzielaniu ślubów,
lubi obżarstwo i układa haiku.

Tak, to nie pomyłka: kot i wiersze.
W książce jest jeszcze pies, który czyta gazety ;-)
Ale to nie jest opowieść o nietypowych zachowaniach zwierząt.
To jest nostalgiczna historia mieszkańców miejskiego wysypiska śmieci.
Opowiada o tęsknocie i marzeniach.

Podobno czapka admirała Yamamoto spełnia prawdziwe marzenia.
Ale co jest prawdziwym marzeniem: chęć podróży do Japonii,
czy chęć powrotu do domu, z którego zostało się wyrzuconym?


To dziwna opowieść.
Trochę realna, trochę poetycka.
Trochę nieprawdziwa, trochę smutna.
Sygnalizuje problemy bezdomnych psów i kotów.

Jest jeden psi narrator.
Jest kilku psich bohaterów, a każdy z przeszłością.
Jest wysypisko, i miasto, i Duże Drzewo.
I sny, i marzenia. Tęsknota, dużo tęsknoty.
I przyjaźń. I śmierć. I wycie do księżyca.
I trochę się wszystko miesza.


To książka dla dzieci i młodzieży.
Córka przeczytała z przyjemnością.
Ja mam uczucia ambiwalentne.



https://bajdocja.blogspot.com/2019/05/my-psy-czyli-czapka-admiraa-yamamoto.html

Książkę "My, psy, czyli czapka admirała Yamamoto" napisał Henio Pies
(a tak naprawdę Lena Ledoff i Przemysław Dąbrowski).

W książce imię Yamamoto nosi kot,
który przechwala się pokrewieństwem z admirałem,
ale gdy trzeba wyciąga pomocną dłoń (to znaczy łapę)
albo sam prosi o pomoc.
Kot jest gruby, podobno zna się na weterynarii i udzielaniu ślubów,
lubi obżarstwo i...

Wierny wraz z grupą innych psów (Ładną, Czarnym, Kropką, Kulawym, Mądralą i Rasową) zamieszkuje osiedlowe wysypisko śmieci. Ich codzienność to poszukiwanie jedzenia, wyławianie nowych, ciekawych zapachów oraz czekanie- nieustanne czekanie na właściciela, tego Jedynego Ukochanego Człowieka, który z jakichś powodów wciąż nie wraca. Pewnego dnia ludziom z pobliskich bloków zaczęła przeszkadzać obecność porzuconych czworonogów, a wyrok jest ostateczny- na miejscu "domu" psów ma stanąć Jeszcze Nowsze Osiedle. W odroczeniu wyroku ma im pomóc kot Yamamoto, który ponoć ma ogromne znajomości.

Uwielbiam wszelkiego rodzaju zwierzęta, staram się wspierać finansowo różne organizacje, podpisywać petycje, ale też działać w życiu realnym. Dlatego też zaciekawiła mnie ta historia, choć bardziej zakładałam, że będzie to taka typowa bajka dla dzieci. A tu, uwaga! Poniekąd jest to ów gatunek, ale raczej skierowany do osób dorosłych. Na niespełna stu stronach autorzy umieścili bardzo, bardzo dobre przesłanie, a tę lekturę powinno przeczytać znacznie więcej osób.

Pani Jelena i Pan Przemysław umożliwiają nam poznanie historii życia praktycznie każdego psa; powodu, dla którego zwierzak musiał szukać nowego domu na wysypisku. Uwierzcie, nie są to bajkowe, piękne opowieści. Narratorem jest tu Wierny, który trafił w owo miejsce po tym, jak pogotowie zabrało jego Mateusza do szpitala. Oszalały ze strachu, uciekł. I codziennie ma nadzieję, że ponownie odnajdą się ze swoim ukochanym panem. Historia Wiernego jest najbardziej łagodną; inni psi bohaterowie mają za sobą o wiele gorsze przeżycia, gdzie jedyną alternatywą pozostało wysypisko. Żeby za dużo Wam nie spoilerować, nie będę wchodzić w szczegóły, sami je poznacie.

My, psy... ma -jak już wspominałam- zaledwie sto stron, więc nie spodziewajmy się rozwlekłych opisów; mimo tej "skrótowości" sens opowieści uderza z całą mocą- miałeś kochać, a porzuciłeś. Chodzi oczywiście (przynajmniej moim zdaniem) o znieczulicę ludzi odnośnie zwierząt. Inernet aż huczy od informacji, napływających falami: pobity, skatowany pies; kilkumiesięczny zwierzak, przywiązany do drzewa w lesie, pozostawiony na pewną śmierć; rasowe psy, hodowane tylko po to, aby się rozmnożyć i zwielokrotnić majątek właściciela. Psy, zapełniające schroniska, w oczekiwaniu na nowy, dobry dom. Na serce, które je pokocha. Na człowieka, który będzie.

Wiecie, na samo wspomnienie zakończenia mam łzy w oczach. Chyba po raz pierwszy byłam gotowa znienawidzić autorów (oczywiście to tylko metafora) za brak happy end'u. Żadnym bohaterom dotychczas nie kibicowałam tak, jak tej grupie psów, aby wreszcie odnalazły DOM. A tu... cóż. Powiem tylko tyle, że cała opowieść toczona jest w dość lekkim tonie, aczkolwiek sam przekaz uderza mocno prosto w serducho.

Wierny wraz z grupą innych psów (Ładną, Czarnym, Kropką, Kulawym, Mądralą i Rasową) zamieszkuje osiedlowe wysypisko śmieci. Ich codzienność to poszukiwanie jedzenia, wyławianie nowych, ciekawych zapachów oraz czekanie- nieustanne czekanie na właściciela, tego Jedynego Ukochanego Człowieka, który z jakichś powodów wciąż nie wraca. Pewnego dnia ludziom z pobliskich bloków...