XX wiek

Nie wiem skąd brała się moja niechęć do historii XX wieku - najprawdopodobniej dlatego, że każdy historyk ma trochę inny pogląd na ten okres i mniej tam jakby konsensusu. Podobnie z tą książeczką, była ona dość słaba.

Przeczytałem masę książek z serii SH :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Nie wiem skąd brała się moja niechęć do historii XX wieku - najprawdopodobniej dlatego, że każdy historyk ma trochę inny pogląd na ten okres i mniej tam jakby konsensusu. Podobnie z tą książeczką, była ona dość słaba.

Przeczytałem masę książek z serii SH :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia kryje w sobie wiele tajemnic. Zwłaszcza ta odległa i dotycząca ludów, które wygięły. Tak jest w przypadku Inków, których kultura nas z jednej strony zachwyca, a z drugiej przeraża, a kolejne odkrycia wprowadzają w zdumienie. Ciągłe badania, wykopaliska, analizy tekstów, które dotrwały do naszych czasów pozwalają nam zbudować obraz tej wymarłej kultury i stają się bazą wyjściową dla książek przybliżających nam tajniki dawnych cywilizacji mającą związek z Polską (o tym niestety w książce nie ma, ponieważ autor nie jest Polakiem, ale warto sobie poszukać).
Z takiej wiedzy korzysta Terry Deary znany z interesujących, mrożących krew w żyłach i zaskakujących historycznych książek dla młodzieży. Autor bardzo chętnie sięga po mroczne, tajemnicze i często przemilczane na lekcjach historii wydarzenia, przerabia na lekką, nieco tabloidową formę i za jej pomocą podsuwa czytelnikom sporą dawkę informacji zachęcając, aby zgłębiali wiedzę, poszerzali ją ponad to, co znajdą w zwykłym podręczniku szkolnym, a w razie niepewności złośliwie zadawali pytania nauczycielom (taka zemsta za wszystkie podchwytliwe pytania zadawane przez nauczycieli).
Słynący z ponad trzydziestu ciekawych publikacji przemycających sporo informacji o naszej przeszłości Terry Deary dzieli się z młodymi czytelnikami swoją pasją, którą rozwijał równolegle do pracy zawodowej (aktor, dyrektor teatru i nauczyciel teatralny). W jego publikacjach przebija chęć podzielenia się zdobytą z danej tematyki wiedzą. I jest to naprawdę solidna dawka historii okraszonej wieloma ciekawostkami, quizami, rebusami, ożywiona śmiesznymi komiksami.
Nim wejdziemy w świat dawnych plemion dowiemy się bardzo ważnej i przydatnej w szkole rzeczy: „czego boją się nauczyciele?” (czyli coś, o czym wcześniej wspominałam i co starsi czytelnicy znają ze „Sposobu na Alcybiadesa” Edmunda Niziurskiego). Ta metoda na uniknięcie pytania i nakłonienia nauczyciela do opowiadania oczywiście dotyczy wszystkich nauczycieli, a nie tylko tych przekazujących nudne daty i zadających podchwytliwe pytania. Inspiracją mogą być interesujące książki Terry’ego Deary’ego, w których nie ma miejsca na nudę. Nie znaczy to, że nie ma dat. One są, aby pokazać usytuowanie wydarzeń w czasie. Za to nie ma pod nimi żadnych nudnych, nic niemówiących nam hasełek tylko historia trzymająca w napięciu, pełne dramatów ludzkie historie, niezwykłe obrządki, tajemnice życia społecznego, sekrety kuchni, gospodarka oparta na troskliwym rozdysponowaniu dóbr oraz polityka antyseparatystyczna.
Całość bardzo przystępna, podzielona na niedługie rozdziały, z przemycającymi wiedzę ilustracjami oraz komiksami autorstwa Martina Browna, ciekawostkami w ramkach, fragmentami tekstów pozwalających zrozumieć omawiane zjawiska i codzienność ludzi w określonej epoce.

Historia kryje w sobie wiele tajemnic. Zwłaszcza ta odległa i dotycząca ludów, które wygięły. Tak jest w przypadku Inków, których kultura nas z jednej strony zachwyca, a z drugiej przeraża, a kolejne odkrycia wprowadzają w zdumienie. Ciągłe badania, wykopaliska, analizy tekstów, które dotrwały do naszych czasów pozwalają nam zbudować obraz tej wymarłej kultury i stają się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromna dawka wiedzy okraszona doskonałym humorem i ciekawostkami. Nie znoszę historii i źle wspominam ten przedmiot, ale książki z tej serii uwielbiam i zawsze czytałam je z ciekawością!

Ogromna dawka wiedzy okraszona doskonałym humorem i ciekawostkami. Nie znoszę historii i źle wspominam ten przedmiot, ale książki z tej serii uwielbiam i zawsze czytałam je z ciekawością!

Pokaż mimo to

W sposób humorystyczny opisana historia XX wieku.
XX wiek: kalendarium, gry, zabawy, odkrycia, podróżnicy, wynalazki, czasy wojen, przestępstwa

W sposób humorystyczny opisana historia XX wieku.
XX wiek: kalendarium, gry, zabawy, odkrycia, podróżnicy, wynalazki, czasy wojen, przestępstwa

Pokaż mimo to

Jako ze moja opinia do wszystkich ksiazek tej serii jest taka sama to napisze ja raz:
Naprawde warto przeczytac te ksiazki gdyz dzieki angielskiemu humorowi, a nie przedstawieniu suchych faktow zapamietasz wiecej niz z lekcji

Jako ze moja opinia do wszystkich ksiazek tej serii jest taka sama to napisze ja raz:
Naprawde warto przeczytac te ksiazki gdyz dzieki angielskiemu humorowi, a nie przedstawieniu suchych faktow zapamietasz wiecej niz z lekcji

Pokaż mimo to

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich regałów w "pokoju dla dorosłych", udałem się w kierunku strefy dziecka, świadom, że tam również wiele dobra można między okładkami znaleźć. Więc wchodzę, patrzę, patrzę, patrzę. Nic. To znaczy - dużo książek, ale nie dla mnie, nie na dziś, nie ten kolor, nie wiem - rozmiar książki czy inne bzdury? Wreszcie najgorszy regał - literatura ni to edukacyjna dla dzieci. A tam kilka książek ze znanej mi serii o strasznej historii, wśród nich ta. Pamiętałem ją ze szkoły, ze cztery zabawne książeczki o rzymianach, Szekspirze, celtach czytałem, a i nieźle były, siedem na dziesięć te sześć lat temu. Myślę: XX wiek - kawał czasu, a ile wtedy dokonano! Będzie się dobrze czytać, będzie śmiesznie. No i wziąłem. OK. Wstęp mamy z głowy, a tak na dobrą sprawę jeszcze nic nie napisałem. No i ciężko jest mi cokolwiek pisać, gdyż ta książka jest po prostu słaba. Nudna że hej, góra jedna ciekawa historia, kalendarium gigantyczne - jedna trzecia (nudna!) cześć książki. Obrazki no - w porządku. Ilustrator starał się jak mógł zabawnie zobrazować kolejne śmiszne kawały autora (niektóre były dobre, nie można się przyczepić). Ale te tematy! No ja nie mogę! Najciekawszy wiek w historii świata, a ten chwyta się jakiś bzdur. Nawet o muzyce lat siedemdziesiątych - osobną książkę można by napisać (ba - całą bibliotekę dobrych książek), a facet zamyka to w czterech, sześciu stronach i to jeszcze opisaną jako żarty ze słabych tytułów i jakiejś tam pierwszej płyty mniej znanego zespołu. To był tak słaby fragment, że nogi się podemną ugięły. A już od lat trzydziestych Terry Dearry rozpoczął definiowanie swojej wizji nastolatka. Myślę sobie - będzie opisywał konkretne grupy młodzieży w ich środowisku. Bardzo dobrze - robił to już wielokrotnie, zawsze to było ciekawe. No i rzeczywiście, na początku książki opisuje on życie dzieci zarówno z elit, jak i z totalnego, bezdomnego plebsu i jest fajnie. Ale od lat pięćdziesiątych najwyraźniej wizja młodego człowieka staje się w oczach autora zupełnie jednolita. Każdy nastolatek to zapatrzony w telewizję nudziarz, dreczony przez nauczycieli i słuchający głupiej muzyki. Jedynie epizod o młodocianym złodzieju samochodów trzymał jakiś tam poziom, chociaż dwie strony to trochę za mało jak na taki fajny temat - przestępstwa w latach powojennych. Ale przy telewizji to już limit nie obowiązuje - dalejże dwadzieścia stron o jakichś pierdołowatych kreskówkach i wypadkach prezenterów telewizyjnych przy pracy to nic. Po prostu - najważniejszy element historii XX wieku. A o Hitlerze tylko wzmianka w kalendarium! No - oczywiście rozumiem, że o obydwu wojnach światowych napisano osobną "Straszną Historię" (przy okazji - najlepszą ze wszystkich), ale na litość - opisywanie wojny pod kątem materiałów propagandowych puszczanych w szkolnych rozgłośniach radiowych, oraz drukowanych w młodzieżowych czasopismach to zbrodnia. I to jeszcze jaka nudna. Żebym nie zapomniał - całość książki jest przybliżeniem jedynie historii Anglii. Nawet powstań Irlandzkich tu nie ma. Jedynie nudne życie codzienne Anglików. Nie poczytasz o wojnie mandżurskiej, ani o jesieni ludów, czy chociaż o rewolucji październikowej. Punkt widzenia brytoli skupia się jedynie na ich własnym, ciasnym ogródku i ich własnej, nudnej telewizji. I żeby mi się nie odezwały głosy oburzenia - że o przepraszam. Ta książka to jest o Anglii i tylko o Anglii, a ty to nie wiadomo czego wymagasz. No sorry, ale wymagam. Chociaż może sprostowania, że oto nie trzymam w dłoniach książki o dwudziestym wieku, ale zbiorek anegdot o mass mediach Wielkiej Brytanii. Poczułem się literacko oszukany. Zakończenie nie będzie zbyt optymistyczne. Nie będę pisał o zaletach książeczki, bo po prostu ich nie pamiętam. "Straszna Historia" jaka jest każdy widzi, a jak nie wie, to po to ma bibliotekę żeby się samemu przekonać. Zalety tejże serii są jak puzzle - jest ich wiele i najbardziej widać je w szczegółach, o których nie mam serca pisać, bo i chyba godzina by nie wystarczyła, aby wszystkie wymienić. Ta część zawiodła po całości. I I tym ponurym akcentem kończę.

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektóre serie uwielbiane w dzieciństwie po latach wydają się nudne i infantylne. Jak się okazuje, "Strraszna historia" do nich nie należy. Owszem, teraz widzę, że jednakowoż na jej kartkach historia nie zawsze jest *aż* tak straszna, jak w rzeczywistości, ale czyta się ją wciąż tak samo dobrze. Przy tej konkretnej książce ujmuję tylko trochę od oceny za przeraźliwą anglocentryczność, ale ogółem żałuję, że w bibliotece nie ma zbyt wielu pozycji z tej serii, których bym nie czytała już po ileś razy.

Niektóre serie uwielbiane w dzieciństwie po latach wydają się nudne i infantylne. Jak się okazuje, "Strraszna historia" do nich nie należy. Owszem, teraz widzę, że jednakowoż na jej kartkach historia nie zawsze jest *aż* tak straszna, jak w rzeczywistości, ale czyta się ją wciąż tak samo dobrze. Przy tej konkretnej książce ujmuję tylko trochę od oceny za przeraźliwą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zaczytywałam się tym w dzieciństwie :) najleprze wspomnienia <3

zaczytywałam się tym w dzieciństwie :) najleprze wspomnienia <3

Pokaż mimo to

Fajna była ta seria :) Lepiej było czytać strrraszne historie, niż słuchać wiecznie podpitego pana Władka, który owego przedmiotu nauczał :)

Fajna była ta seria :) Lepiej było czytać strrraszne historie, niż słuchać wiecznie podpitego pana Władka, który owego przedmiotu nauczał :)

Pokaż mimo to

Jak na książkę (chyba) historyczną to jest rewelacyjna!

Jak na książkę (chyba) historyczną to jest rewelacyjna!

Pokaż mimo to