XX wiek

W sposób humorystyczny opisana historia XX wieku.
XX wiek: kalendarium, gry, zabawy, odkrycia, podróżnicy, wynalazki, czasy wojen, przestępstwa

W sposób humorystyczny opisana historia XX wieku.
XX wiek: kalendarium, gry, zabawy, odkrycia, podróżnicy, wynalazki, czasy wojen, przestępstwa

Pokaż mimo to

Jako ze moja opinia do wszystkich ksiazek tej serii jest taka sama to napisze ja raz:
Naprawde warto przeczytac te ksiazki gdyz dzieki angielskiemu humorowi, a nie przedstawieniu suchych faktow zapamietasz wiecej niz z lekcji

Jako ze moja opinia do wszystkich ksiazek tej serii jest taka sama to napisze ja raz:
Naprawde warto przeczytac te ksiazki gdyz dzieki angielskiemu humorowi, a nie przedstawieniu suchych faktow zapamietasz wiecej niz z lekcji

Pokaż mimo to

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich regałów w "pokoju dla dorosłych", udałem się w kierunku strefy dziecka, świadom, że tam również wiele dobra można między okładkami znaleźć. Więc wchodzę, patrzę, patrzę, patrzę. Nic. To znaczy - dużo książek, ale nie dla mnie, nie na dziś, nie ten kolor, nie wiem - rozmiar książki czy inne bzdury? Wreszcie najgorszy regał - literatura ni to edukacyjna dla dzieci. A tam kilka książek ze znanej mi serii o strasznej historii, wśród nich ta. Pamiętałem ją ze szkoły, ze cztery zabawne książeczki o rzymianach, Szekspirze, celtach czytałem, a i nieźle były, siedem na dziesięć te sześć lat temu. Myślę: XX wiek - kawał czasu, a ile wtedy dokonano! Będzie się dobrze czytać, będzie śmiesznie. No i wziąłem. OK. Wstęp mamy z głowy, a tak na dobrą sprawę jeszcze nic nie napisałem. No i ciężko jest mi cokolwiek pisać, gdyż ta książka jest po prostu słaba. Nudna że hej, góra jedna ciekawa historia, kalendarium gigantyczne - jedna trzecia (nudna!) cześć książki. Obrazki no - w porządku. Ilustrator starał się jak mógł zabawnie zobrazować kolejne śmiszne kawały autora (niektóre były dobre, nie można się przyczepić). Ale te tematy! No ja nie mogę! Najciekawszy wiek w historii świata, a ten chwyta się jakiś bzdur. Nawet o muzyce lat siedemdziesiątych - osobną książkę można by napisać (ba - całą bibliotekę dobrych książek), a facet zamyka to w czterech, sześciu stronach i to jeszcze opisaną jako żarty ze słabych tytułów i jakiejś tam pierwszej płyty mniej znanego zespołu. To był tak słaby fragment, że nogi się podemną ugięły. A już od lat trzydziestych Terry Dearry rozpoczął definiowanie swojej wizji nastolatka. Myślę sobie - będzie opisywał konkretne grupy młodzieży w ich środowisku. Bardzo dobrze - robił to już wielokrotnie, zawsze to było ciekawe. No i rzeczywiście, na początku książki opisuje on życie dzieci zarówno z elit, jak i z totalnego, bezdomnego plebsu i jest fajnie. Ale od lat pięćdziesiątych najwyraźniej wizja młodego człowieka staje się w oczach autora zupełnie jednolita. Każdy nastolatek to zapatrzony w telewizję nudziarz, dreczony przez nauczycieli i słuchający głupiej muzyki. Jedynie epizod o młodocianym złodzieju samochodów trzymał jakiś tam poziom, chociaż dwie strony to trochę za mało jak na taki fajny temat - przestępstwa w latach powojennych. Ale przy telewizji to już limit nie obowiązuje - dalejże dwadzieścia stron o jakichś pierdołowatych kreskówkach i wypadkach prezenterów telewizyjnych przy pracy to nic. Po prostu - najważniejszy element historii XX wieku. A o Hitlerze tylko wzmianka w kalendarium! No - oczywiście rozumiem, że o obydwu wojnach światowych napisano osobną "Straszną Historię" (przy okazji - najlepszą ze wszystkich), ale na litość - opisywanie wojny pod kątem materiałów propagandowych puszczanych w szkolnych rozgłośniach radiowych, oraz drukowanych w młodzieżowych czasopismach to zbrodnia. I to jeszcze jaka nudna. Żebym nie zapomniał - całość książki jest przybliżeniem jedynie historii Anglii. Nawet powstań Irlandzkich tu nie ma. Jedynie nudne życie codzienne Anglików. Nie poczytasz o wojnie mandżurskiej, ani o jesieni ludów, czy chociaż o rewolucji październikowej. Punkt widzenia brytoli skupia się jedynie na ich własnym, ciasnym ogródku i ich własnej, nudnej telewizji. I żeby mi się nie odezwały głosy oburzenia - że o przepraszam. Ta książka to jest o Anglii i tylko o Anglii, a ty to nie wiadomo czego wymagasz. No sorry, ale wymagam. Chociaż może sprostowania, że oto nie trzymam w dłoniach książki o dwudziestym wieku, ale zbiorek anegdot o mass mediach Wielkiej Brytanii. Poczułem się literacko oszukany. Zakończenie nie będzie zbyt optymistyczne. Nie będę pisał o zaletach książeczki, bo po prostu ich nie pamiętam. "Straszna Historia" jaka jest każdy widzi, a jak nie wie, to po to ma bibliotekę żeby się samemu przekonać. Zalety tejże serii są jak puzzle - jest ich wiele i najbardziej widać je w szczegółach, o których nie mam serca pisać, bo i chyba godzina by nie wystarczyła, aby wszystkie wymienić. Ta część zawiodła po całości. I I tym ponurym akcentem kończę.

Nudy na pudy. O, przepraszam, wiem, nie powinno się tak zaczynać. Najpierw należałoby walnąć jakiś ładny wstęp do opinii. Tak więc - wracając ze szkoły wstąpiłem do biblioteki publicznej, aby oddać kilka książek, czy tam komiksów - normalna sprawa. Pani bibliotekarka jak zwykle sympatyczna, zachęciła mnie do rozejrzenia się po oddziale. Po wstępnym przejrzeniu wszystkich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektóre serie uwielbiane w dzieciństwie po latach wydają się nudne i infantylne. Jak się okazuje, "Strraszna historia" do nich nie należy. Owszem, teraz widzę, że jednakowoż na jej kartkach historia nie zawsze jest *aż* tak straszna, jak w rzeczywistości, ale czyta się ją wciąż tak samo dobrze. Przy tej konkretnej książce ujmuję tylko trochę od oceny za przeraźliwą anglocentryczność, ale ogółem żałuję, że w bibliotece nie ma zbyt wielu pozycji z tej serii, których bym nie czytała już po ileś razy.

Niektóre serie uwielbiane w dzieciństwie po latach wydają się nudne i infantylne. Jak się okazuje, "Strraszna historia" do nich nie należy. Owszem, teraz widzę, że jednakowoż na jej kartkach historia nie zawsze jest *aż* tak straszna, jak w rzeczywistości, ale czyta się ją wciąż tak samo dobrze. Przy tej konkretnej książce ujmuję tylko trochę od oceny za przeraźliwą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zaczytywałam się tym w dzieciństwie :) najleprze wspomnienia <3

zaczytywałam się tym w dzieciństwie :) najleprze wspomnienia <3

Pokaż mimo to

Fajna była ta seria :) Lepiej było czytać strrraszne historie, niż słuchać wiecznie podpitego pana Władka, który owego przedmiotu nauczał :)

Fajna była ta seria :) Lepiej było czytać strrraszne historie, niż słuchać wiecznie podpitego pana Władka, który owego przedmiotu nauczał :)

Pokaż mimo to

Jak na książkę (chyba) historyczną to jest rewelacyjna!

Jak na książkę (chyba) historyczną to jest rewelacyjna!

Pokaż mimo to

Gdy byłam młodsza, po prostu uwielbiałam tę serię! Kochałam dowcipny styl, w jakim napisane są te książeczki, a także - a może przede wszystkim - świetne ilustracje w charakterystycznym stylu. Oczywiście nie można brać sobie wszystkiego, co zostało w nich napisane, do serca, bo sporo tu przekłamań historycznych, ale do poczytania dla rozrywki ta seria jest idealna. XX wiek to jeden z moich ulubionych tomików Strrrasznej Historii (obok tych o I i II Wojnie Światowej i o Egipcjanach), ale czytałam wszystkie, jakie tylko mogłam dorwać. Uwaga, to wciąga. :)

Gdy byłam młodsza, po prostu uwielbiałam tę serię! Kochałam dowcipny styl, w jakim napisane są te książeczki, a także - a może przede wszystkim - świetne ilustracje w charakterystycznym stylu. Oczywiście nie można brać sobie wszystkiego, co zostało w nich napisane, do serca, bo sporo tu przekłamań historycznych, ale do poczytania dla rozrywki ta seria jest idealna. XX wiek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to