Jako opiekunka ciężko chorej kotki dziękuję autorowi za rozdział o odchodzeniu naszych kocich przyjaciół.
A jako ptasiarz i opiekunka niewychodzącej, schroniskowej znajdy, dziękuję za poruszenie trudnego i jakże ważnego tematu negatywnego wpływu domowych mruczków na populacje dzikich ptaków. Dobrze, że ten temat przebija się do szerszej świadomości.

Jako opiekunka ciężko chorej kotki dziękuję autorowi za rozdział o odchodzeniu naszych kocich przyjaciół.
A jako ptasiarz i opiekunka niewychodzącej, schroniskowej znajdy, dziękuję za poruszenie trudnego i jakże ważnego tematu negatywnego wpływu domowych mruczków na populacje dzikich ptaków. Dobrze, że ten temat przebija się do szerszej świadomości.

Bardzo ciekawa pozycja - autor miesza w niej wspomnienia o swojej kotce z bardzo szerokim spektrum tematycznym i analizami prac naukowych (liczba badań i osób do których się odnosi robi wrażenie). Mam wrażenie, że wraz z pisaniem książki, czy też nawet na etapie zbierania informacji uświadamiał sobie, jak mało wiedział o swoim ukochanym zwierzaku. Polecam zwłaszcza "początkującym" kociarzom, ale i weterani tematu znajdą coś dla siebie - chociażby kolejne pozycje, czy persony, które warto sprawdzić.

Bardzo ciekawa pozycja - autor miesza w niej wspomnienia o swojej kotce z bardzo szerokim spektrum tematycznym i analizami prac naukowych (liczba badań i osób do których się odnosi robi wrażenie). Mam wrażenie, że wraz z pisaniem książki, czy też nawet na etapie zbierania informacji uświadamiał sobie, jak mało wiedział o swoim ukochanym zwierzaku. Polecam zwłaszcza...

Tytuł absolutnie mylny, a podtytuł powinien brzmieć "mój kot moimi oczami". To nie jest książka popularnonaukowa, tylko pamiętnik właściciela kota. A nawet nie do końca odpowiedzialnego właściciela kota, skoro tak dużo czasu spędził na usprawiedliwianiu tego, że puszczał swoją kotkę do lasu pełnego niedźwiedzi, pum i grzechotników i wielu innych zagrożeń.

Fakty naukowe przedstawione w tej książce są otoczone wieloma osobistymi opiniami autora. Przedstawia tez wiele tez popartych dowodami pt. "tak mi się wydaje, więc zapewne tak właśnie jest". Jak ktoś posiada już kota, to nie dowie się zbyt wiele.

Tytuł absolutnie mylny, a podtytuł powinien brzmieć "mój kot moimi oczami". To nie jest książka popularnonaukowa, tylko pamiętnik właściciela kota. A nawet nie do końca odpowiedzialnego właściciela kota, skoro tak dużo czasu spędził na usprawiedliwianiu tego, że puszczał swoją kotkę do lasu pełnego niedźwiedzi, pum i grzechotników i wielu innych zagrożeń.

Fakty naukowe...

Mieszanka osobistych przemyśleń i doświadczeń autora z wkładką popularnonaukową.

Mieszanka osobistych przemyśleń i doświadczeń autora z wkładką popularnonaukową.

Książka okazała się głównie biografią kotki autora - Augusty, a nie merytoryczną lekturą pozwalającą na lepsze zrozumienie kocich zachowań.
Nie polecam, zbyt dużo tutaj nieprzydatnych informacji, a zdecydowanie za mało przydatnej i coś wnoszącej treści.

Książka okazała się głównie biografią kotki autora - Augusty, a nie merytoryczną lekturą pozwalającą na lepsze zrozumienie kocich zachowań.
Nie polecam, zbyt dużo tutaj nieprzydatnych informacji, a zdecydowanie za mało przydatnej i coś wnoszącej treści.

Autor pisze w taki sposób, że nawet gdyby redagował książkę telefoniczną czytałoby się ją jak powieść akcji. „O czym myślą koty...” nie jest do końca ani typowym poradnikiem, ani (popularno)naukową rozprawą. McNamee zebrał kilka badawczych wniosków i społecznych faktów, ale głównym zapalnikiem do powstania książki stała się jego relacja z własnym kotem — nieżyjącą już Augustą. W tym osobliwym hołdzie autor przytacza cały proces poznawania kociej natury włącznie z błędami, jakie może popełnić niedoświadczony jeszcze właściciel. Książka chwilami jest stricte merytoryczna, po to by w następnym rozdziale uderzyć w bardziej anegdotyczny ton, a na końcu zwyczajnie wzruszyć czytelnika do łez.

Autor pisze w taki sposób, że nawet gdyby redagował książkę telefoniczną czytałoby się ją jak powieść akcji. „O czym myślą koty...” nie jest do końca ani typowym poradnikiem, ani (popularno)naukową rozprawą. McNamee zebrał kilka badawczych wniosków i społecznych faktów, ale głównym zapalnikiem do powstania książki stała się jego relacja z własnym kotem — nieżyjącą już...

To nie do końca książka popularnonaukowa. Trzeba ją traktować jako coś w rodzaju pamiętnika czy też relacji z życia z kotem.
Do tego jest dodanę parę faktów, parę spostrzeżeń, ale głównie to osobista relacja kot - człowiek. I trzeba przyznać, że miejscami bardzo emocjonalna.

To nie do końca książka popularnonaukowa. Trzeba ją traktować jako coś w rodzaju pamiętnika czy też relacji z życia z kotem.
Do tego jest dodanę parę faktów, parę spostrzeżeń, ale głównie to osobista relacja kot - człowiek. I trzeba przyznać, że miejscami bardzo emocjonalna.

Według mnie książka McNamee to poradnik dla osób, które zastanawiają się nad tym, czy adoptować kota, ale nie chcą tego robić w nieprzemyślany sposób. Autor w kolejnych rozdziałach w przystępny sposób przedstawia czytelnikom wyniki naukowych badań dotyczących kotów. Opatruje je swoimi komentarzami, ale przede wszystkim dzieli się historią swoją i kotki Augusty, która była członkiem jego rodziny. Analizuje przy tym ich relacje właśnie przez pryzmat prezentowanych informacji naukowych.
Zamieszcza w niej także wiele cennych rad mogących pomóc we wspólnym życiu ludzi z ich kocimi pupilami. Czy są one przydatne? Przekonajcie się sami. Mnie pozwoliły spojrzeć na swojego pupila w nowy sposób. Zaczęłam lepiej rozumieć pewne jego zachowania.
Czy polecam Wam tę książkę? Jeśli posiadacie koty (albo one posiadają Was, bo to ponoć kwestia sporna kto ma kogo w tej relacji) powinniście ją przeczytać. Jeśli zastanawiacie się nad posiadaniem kota, to na 100% powinniście ją przeczytać.

Według mnie książka McNamee to poradnik dla osób, które zastanawiają się nad tym, czy adoptować kota, ale nie chcą tego robić w nieprzemyślany sposób. Autor w kolejnych rozdziałach w przystępny sposób przedstawia czytelnikom wyniki naukowych badań dotyczących kotów. Opatruje je swoimi komentarzami, ale przede wszystkim dzieli się historią swoją i kotki Augusty, która była...

Ufff, ledwo zmęczyłam...pomiędzy o wiele ciekawszymi pozycjami...
Można było sobie darować, szkoda cennego czasu.


.

Ufff, ledwo zmęczyłam...pomiędzy o wiele ciekawszymi pozycjami...
Można było sobie darować, szkoda cennego czasu.


.

Znajdziecie inne, lepsze książki o kotach. Tę pozycję można pominąć bez wyrzutów sumienia.

Znajdziecie inne, lepsze książki o kotach. Tę pozycję można pominąć bez wyrzutów sumienia.