"Durch das Bullauge des Flugzeugs sind bereits die ersten Felder zu sehen, ihnen folgt ein Häusermeer und verschwindet wieder, dann schwenkt die Tragfläche nach oben, und durch das Fenster ist nur noch das Himmelblau zu sehen."

Pierwsze zdanie najnowszej, składającej się z 3 części powieści odpowiada poniekąd trzem jej planom akcji, którymi są Syria, następnie Turcja i Liban oraz kraje tranzytowe do Niemiec, na koniec wreszcie same Niemcy. Odpowiednio do tego poprzedzają wszystkie te części mapki: Syrii i okolic, basenu Morza Śródziemnego i ..nieba. I tu każdą z nich poprzedza motto:

1.Wolność to czasownik. (Daniel Kahn)
2.Ktoś w świetlicy w Cambridge zapytał wydizajnowanego "nieżydowskiego Żyda" i marksistowskiego historyka Izaaka Deutschera o jego korzenie. "Drzewa mają korzenie" odparł z pogardą, "Żydzi mają nogi". (Landscape and Memory: Simone Shama)
3.Paszport to najszlachetniejsza część człowieka. Nie powstaje on tak łatwo, jak człowiek. Człowieka można wyprodukować gdziekolwiek, w najbardziej lekkomyślny sposób i bez dobrego powodu, ale paszportu nie. Dlatego paszport jest uznawany, kiedy jest dobry, podczas gdy człowiek, choćby nie wiadomo jak dobry, uznawany nie jest. (Bertold Brecht)

Ponownie, jak we wcześniejszej powieści o Azerbejdżanie, narracja prowadzona jest naprzemiennie, raz z punktu widzenia mężczyzny - Hammoudiego, świeżo upieczonego chirurga plastycznego po medycynie w Paryżu, raz kobiety - Amal, aktorki kończącej studia w Damaszku. Oboje są zeuropeizowani: mimo, że wyznania islamskiego, nadzwyczaj chętnie i często sięgają po alkohol, nie wiedzą co to modlitwa, ich zawody są zakazywane przez islamistów, zaś żołnierze Asada w czasie tłumienia rewolucji rozstrzeliwują takich jak oni na miejscu. Oboje pochodzą z zamożnych rodzin (co charakterystyczne dla tej autorki - zajmuje się tylko najbogatszymi warstwami społecznymi),z syryjskiej klasy średniej, a standard ten jest o nieco wyższy, niż w Europie Zachodniej (domy letnie, porcelana sprowadzana wprost z Japonii, antyki, odzież najlepszych kreatorów mody). Z pierwszymi manifestacjami opozycji wobec reżimu widzimy coraz szybciej postępującą destrukcję kraju i miast - Damaszku, w którym mieszka Amal, i Deir-az-Zour, miasta w pobliżu granicy z Irakiem, z którego pochodzi Hammoudi. Oboje sympatyzują z opozycją ale właściwie wbrew sobie zostają wplątani w działania wojny domowej. Obserwujemy od środka - oczyma uczestników wydarzeń - jak syryjskie jednostki rządowe w okrutny sposób atakują ludność cywilną i niszczą sukcesywnie miasta. Wygląda to jak Powstanie Warszawskie. Następnie śledzimy dramatyczne losy obojga bohaterów w czasie terroru, oblężeń i w trakcie ich przepraw przez morze do Europy, a także ich frustrację w oczekiwaniu w niemieckich urzędach i obozach uchodźców. Amal ucieka do Libanu, gdzie spotyka Jozefa, kolegę-reżysera ze szkoły teatralnej, z którym trzymają się razem w dalszej ucieczce przez Turcję. Hammoudi zostaje lekarzem w oblężonym przez oddziały rządowe, rodzinnym mieście, skąd musi uciec, gdy partyzanci je opuszczają.

Przeciętny czytelnik z Europy ma okazję wczuć się w uczucia uchodźców, zrozumieć ich motywacje, jak i to, że ci z nich, którzy byli w stanie zapłacić szmuglerom, nie byli ludźmi biednymi (biedni zostali w obozach),ale jako uchodźcy wylądowali na dnie drabiny społecznej. Mogą czuć z tego powodu frustrację, ale to i tak lepsze, niż to, co przeżywali w Syrii. Grjasnowa daje tą powieścią twarz bezimiennym uchodźcom.

Akcja powieści obejmuje kilka lat od wybuchu rewolucji w Syrii do jej stłumienia przez wojska Assada (4 lata),poprzez terror Daesh, dramatyczną ucieczkę obojga bohaterów z kraju, i w trzeciej, najkrótszej części, ich losy w Niemczech. Pobyt w Niemczech potraktowany jest bardzo schematycznie, jak gdyby autorce zabrakło sił i chęci - to zaledwie szkic, nie oddający wcale społecznego kolorytu, warunków życia, o oddanie których starała się w poprzednich 2 częściach.

Jak zwykle Grjasnowa, sama z rodziny żydowskiej z Azerbejdżanu, nawet w powieści o krajach arabskich, wplata wątek rosyjski (matka Amal jest Rosjanką - poznała przyszłego męża romantycznie: w...kolejce do teatru, w jej syryjskim domu je się sałatkę Oliwier, a dzieci spędzają wakacje na daczy pod Leningradem) i żydowski (dziewczyna Hammoudiego w Paryżu jest Żydówką).

"Durch das Bullauge des Flugzeugs sind bereits die ersten Felder zu sehen, ihnen folgt ein Häusermeer und verschwindet wieder, dann schwenkt die Tragfläche nach oben, und durch das Fenster ist nur noch das Himmelblau zu sehen."

Pierwsze zdanie najnowszej, składającej się z 3 części powieści odpowiada poniekąd trzem jej planom akcji, którymi są Syria, następnie Turcja i...