W popularnym oglądzie, dzieje późnośredniowiecznej Francji ma charakteryzować ewolucja od społeczeństwa feudalnego, opartego na relacjach prywatnoprawnych ku scentralizowanej monarctrhii, w której król dysponuje wyłącznością w zakresie prawodawstwa. Ogląd ten sugeruje nieuchronną niemal tendencję wiodącą wyłonienia koncepcji absolutystycznej, identyfikującej wręcz państwo oparte już na relacjach publicznoprawnych z osobą króla. Tymczasem, chociaż bez wątpienia również we Francji monarchia reprezentuje zasadę jedności wspólnoty politycznej, i chociaż istotnie miała ona triumfować w tym kraju najpóźniej na początku XVII wieku, ewolucja mogła przecież przebiegać w odmiennej sekwencji i jej rezultał mógł być inny. [...] Pamiętając (mimo koniecznych zastrzeżeń) o zasadniczej tendencji zmierzającej do centralizacji, do umocnienia pozycji króla jako zwornika scalanego państwa, winniśmy zastrzec, że śledząc toczącą się w XVI stuleciu dyskusję między myślicielami politycznymi, których historycy zwykli kojarzyćj ze stanowiskami "konstytucjonalistycznym" i "absolutystycznym", nie będziemy prezentować nawet zarysu dziejów politycznych Francji. [Omawiając koncepcje przedstawicieli obu stanowisk, katolików i hugenotów, wspomnimy natomiast] o kilku ważnych kontekstach teoretycznych, które należy brać pod uwagę w analizach poświęconych myśli politycznej XVI stulecia |...]".