Książka jest próbą odczytania autobiograficznej spuścizny Zofii Nałkowskiej z perspektywy kształtowania tożsamości wyłaniającego się z niej podmiotu. Oparte na analizie fragmentów dzienników i esejów pisarki rozważania koncentrują się na śledzeniu mechanizmu budowania podmiotowej samowiedzy, której paradygmat definiowania stanowi narracja, rozumiana jako sposób pojmowana rzeczywistości, struktura organizacji i uspójniania doświadczeń. Stąd propozycja pojmowania budowania samoświadomości autorki jako procesu rozpostartego między dwiema komplementarnymi czynnościami „pisania” i „czytania siebie”. Pisania polegającego na nazywaniu i włączaniu w historię życia swych doświadczeń, między innymi poprzez zapis w dzienniku, oraz na ich swoistym przetworzeniu w narracji powieści bądź dramatu. „Czytanie siebie” to krok kolejny, czyli konfrontacja swego projektu ze światem i włączenie w osobistą historię jej rezultatów. W ten sposób powstaje nieustannie reinterpretowana autobiograficzna opowieść będąca jednocześnie osią tożsamości podmiotu. Takie ujęcie problemu umożliwiło nie tylko odkrycie nowych cech zawartego w Dziennikach portretu pisarki, ale pozwoliło także na ukazanie ewolucji wyłaniającego się z jej autobiograficznych tekstów rozumienia podmiotowości. Ewolucji wiodącej od odkrywania swych stałych dyspozycji do aktywnego tworzenia siebie i negocjowania swej opowieści w społecznych interakcjach, co stanowi istotne cechy nowoczesnego podmiotu.