Kolejny tom za mną. Jest dużo ciekawszy niż poprzedni. Sama historia jest dużo bardziej skomplikowana. W sumie inspektor Knutas ma do rozwiązania dwie sprawy. Pierwsza to morderstwo pewnego alkoholika, który właśnie co wygrał sporą sumę pieniędzy na wyścigach konnych. Druga sprawa to zaginięcie 14latki. Niestety nie kończy się ono happy endem. W toku śledztw okazuje się, że obie sprawy są powiązane. Oprócz tego mamy kontynuację romansu między Johanem a Emmą. Ta kobieta niesamowicie mnie drażni. Chciałaby mieć i rybkę, i akwarium.
Zakończenie jest przewidywalne. Ale ogólnie ksiązka jest ok. Tempo akcji jest raczej wolne. Ale mimo wszystko jest tu coś co przyciąga uwagę. Jest klimatycznie.

Kolejny tom za mną. Jest dużo ciekawszy niż poprzedni. Sama historia jest dużo bardziej skomplikowana. W sumie inspektor Knutas ma do rozwiązania dwie sprawy. Pierwsza to morderstwo pewnego alkoholika, który właśnie co wygrał sporą sumę pieniędzy na wyścigach konnych. Druga sprawa to zaginięcie 14latki. Niestety nie kończy się ono happy endem. W toku śledztw okazuje się, że...

Okładka pasuje do tomu pierwszego, utrzymana w tym samym stylu. Matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Widzimy u dołu postać na koniu, co ma ścisły związek z fabułą. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami. Na jednym z nich znajdziemy polecajkę, a na drugim kilka słów o pisarce oraz okładkę następnego, trzeciego tomu. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Niestety pojawiło się kilka literówek, czy błąd w opisaniu rozdziału złą datą. Niemniej jednak pochłaniałam strony z ogromnym zaciekawieniem, że te błędy mnie nie raziły. Poza tym nie ma żadnych zarzuceń, cieszę się bardzo, że mam tę serię u siebie.

Kolejne spotkanie z autorką i po raz drugi z tym tytułem, czytanym po latach. Nic się nie zmieniło. Oprócz wydarzeń oczywiście w życiu postaci, to moje odczucia do Jungstedt są niezmienne. Czyta się szybko, lekko, przyjemnie i jest niezwykle wciągająco! Nie wiem, jak Mari to robi, że czaruje czytelnika na tyle, że ciężko mu się oderwać chociaż na chwilę! Wraz z pierwszym rozdziałem zaczyna się żyć życiem wszystkich osobników. Samo śledztwo, fabuła jest po raz kolejny świetnie wymyślone, że trudno zorientować się, kto jest winny. Miałam trop, początkowo dobrze mi się wydawało, ale dałam się zwieść i wpuścić w maliny. Taka rola czytelnika. Są to na tyle ciekawe książki, że z wielką przyjemnością się je czyta. I chce jeszcze więcej. Jak dobrze, że na półce mam jeszcze trzeci tom!

Mamy tutaj po raz kolejny wielu bohaterów, chociaż jako głównych określiłabym Andersa, Karin, Johana i Emmę. Nie zmieniłam stosunku co do nich, darzę ich sympatią i trzymam mocno kciuki za to, żeby w ich fabularnym życiu wszystko przebiegło pomyślnie. Mamy relacje nie tylko damsko męskie, w kwestii miłości, przyjaźni, ale nawet i relacji partnerskiej w pracy. Cieszę się, że wraz z nimi mogłam odczuwać emocje, które towarzyszyły im. Czułam rozdarcie Emmy, podekscytowanie Johana, czy zdenerwowanie coraz to nowszymi faktami w śledztwie, w którym uczestniczył Knutas i Jacobson. Są wykreowani bardzo dobrze, nie brakuje im niczego, nie są płascy. Są uparci, dążący do celu, nie dającymi za wygraną. Myślę, że bez problemu zapałacie do nich sympatią.
Jest jeszcze 14stoletnia Fanny, która zaginęła. Przyznam, że od razu czytając o jej losach poczułam smutek. Serce mnie ściskało, bowiem to, co musiała dzień na dzień przeżywać... A później, co ją spotkało, to było niczym strzał z trutką. Trzymałam kciuki, by szybko się odnalazła... Jest jeszcze jeden zamordowany, Henry, który wygrał pieniądze na wyścigach konnych. To też było przykre, nie móc nacieszyć się do końca wygraną, co jak co, ale to jakieś szczęście, prawda?

Na pewno nie uśniecie podczas lektury, a z zainteresowaniem będziecie pochłaniać kolejne stronice. Ja byłam jak zaczarowana. Akcja ma raz szybsze, raz wolniejsze tempo, opisy i dialogi są na tyle wyważone, że ani jedno ani drugie nie jest męczące. Czułam wiele emocji, związane nie tylko z fabułą, ale i emocjami krążącymi w relacjach między bohaterami. Pękało mi serce, ściskało, czułam ból, smutek, żal, współczucie... To jest piękne, że czytając możemy wiele odczuć i nie być tylko obserwatorem, ale i częścią tej historii.
Miejscem akcji oczywiście jest Gotlandia, do której zaczynam się przyzwyczajać, na tyle, że chciałabym to miejsce kiedyś w swoich życiu odwiedzić. Pytanie tylko, czy nie będę mieć pietra przed wszystkimi zbójami. :)

Reasumując uważam, że jest to świetna powieść kryminalna, z dobrze skonstruowaną fabułą, której niczego nie brakuje. Bohaterowie prawdziwi, nie przerysowani, mający zwykłe problemy tak jak my. Są trupy, miejsca zbrodni, zagadki i wiele okrucieństwa. W sposób niezwykle lekki, autorka czaruje słowem i po przeczytaniu pierwszego zdania nie chce, żebyśmy się odrywali od tej historii. Skłania, do sięgnięcia po następną część. Zdecydowanie polecam i już nie mogę się doczekać, aż przeczytam tom trzeci.

Okładka pasuje do tomu pierwszego, utrzymana w tym samym stylu. Matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Widzimy u dołu postać na koniu, co ma ścisły związek z fabułą. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami. Na jednym z nich znajdziemy polecajkę, a na drugim kilka słów o pisarce oraz okładkę następnego, trzeciego tomu. Stronice są kremowe,...

Kolejne spotkanie z inspektorem Andersem Knutasem uważam za całkiem udane.Autorka stworzyła niezwykłą historię,gdzie malownicza wyspa Gotlandia zaprasza czytelnika od pierwszych stron .Mogłoby się wydawać,że wyspa ta jest idylliczna z opisów domów,ścieżek,plaż -ale niestety to kryminał a za nim idzie morderstwo ,które musi rozwiązać Knutas.
"Niewypowiedziany" to ksiązka napisana w całkiem ciekawy sposób,gdzie rozdziały sa naprawdę krótkie a akcja prowadzona jest wielotorowo.Kluczowych dla powieści bohaterów poznajemy niemal od razu,a wątki opisywane są krótko i zwięźle.
Powieść czyta sie naprawdę przyjemnie.Nie ma tu zbędnych opisów czu niepotrzebnych dialogów,tu wszytsko jest przemyślane,ma sens, prowadzi do celu, do rozwikłania zagadki. A sama zagadka kryminalna ?Trzeba przyznać,że autorka bardzo dobrze stworzyła fabułę ,gdzie na odpowiedź trzeba poczekać do samego końca.I muszę przyznać,że do finału obstawiałam innego sprawcę ...ostatecznie mylilam się i to bardzo.
Książkę polecam z czystym sumieniem wszystkim. I tym, którzy zaczytują się w kryminałach, i tym, którzy wolą zasiąść w fotelu i przeczytać romans,bo i tu taki wątek ma miejsce.

Kolejne spotkanie z inspektorem Andersem Knutasem uważam za całkiem udane.Autorka stworzyła niezwykłą historię,gdzie malownicza wyspa Gotlandia zaprasza czytelnika od pierwszych stron .Mogłoby się wydawać,że wyspa ta jest idylliczna z opisów domów,ścieżek,plaż -ale niestety to kryminał a za nim idzie morderstwo ,które musi rozwiązać Knutas.
"Niewypowiedziany" to ksiązka...

Nie czytałem pierwszej części cyklu gotlandzkiego, ale druga sprawia wrażenie, jakby ktoś na szybko chciał powtórzyć sukces.
Niestety, nie wyszło.
Na plus trzeba zaliczyć ciekawie zarysowane postacie, dobrą dynamikę scen i sprawność w opisach sytuacji. Zwłaszcza w przypadku Fanny, autorka sprawnie pokazuje przeżycia wewnętrzne, na tyle, na ile wymagalibyśmy tego od kryminału. Podobnie z Emmą, choć jej wątek wydaje się doklejony nieco na siłę - mimo ani nie dodaje dynamiki całości, ani nie kończy się w żaden spektakularny sposób i pozostawia wrażenie raczej wypełniacza.
Na minus natomiast wypada całe śledztwo - czyli to, po co sięgamy po kryminały. Największy zarzut, jaki mam do konstrukcji intrygi, to absolutny brak sprawczości śledczych. Wszystkie tropy urywają się gdzies w połowie, jakby Knuti i jego zespół po prostu się nimi nudzili. Natomiast wszystko, co przybliża ich do rozwiązania, dzieje się przypadkiem - ukryte w ciemni odbitki znajduje przypadkiem kto inny, obraz w salonie domku letniskowego, Anders zauważa po dwóch dniach pobytu. Nawet czerwony śledź w postaci kuzyna Fanny podany jest zupełnie od czapy - nagle Knuti dostaje telefon, że ktoś taki istnieje. Jak ustalono, że ma powiązania z oboma ofiarami? Nie wiadomo.
I to chyba największy zarzut. Książka wygląda raczej na szkic, w którym zarysowano ciekawy kształt fabuły, ale zabrakło czasu, albo woli, by wypełnić go sensowną treścią.

Nie czytałem pierwszej części cyklu gotlandzkiego, ale druga sprawia wrażenie, jakby ktoś na szybko chciał powtórzyć sukces.
Niestety, nie wyszło.
Na plus trzeba zaliczyć ciekawie zarysowane postacie, dobrą dynamikę scen i sprawność w opisach sytuacji. Zwłaszcza w przypadku Fanny, autorka sprawnie pokazuje przeżycia wewnętrzne, na tyle, na ile wymagalibyśmy tego od...

Drugi tom cyklu utwierdza mnie w przekonaniu, że nie jest mi po drodze ze skandynawską mentalnością, ale książkę łatwo się czytało i stąd ponownie sześć gwiazd.

Drugi tom cyklu utwierdza mnie w przekonaniu, że nie jest mi po drodze ze skandynawską mentalnością, ale książkę łatwo się czytało i stąd ponownie sześć gwiazd.

Biorąc pod uwagę temperament skandynawski to wręcz porywająca akcja. Gotlandia, sielankowe otoczenie, codzienność mniej lub bardziej kolorowa i epicentrum zbrodni. Wciągająca powieść gdzie już wiemy kto zabił i dlaczego, a rozwiązanie umyka i wplata się kolejny wątek. Dobrze się czytało i może w pamięć nie zapadnie ale i takie pozycje są niezbędne.

Biorąc pod uwagę temperament skandynawski to wręcz porywająca akcja. Gotlandia, sielankowe otoczenie, codzienność mniej lub bardziej kolorowa i epicentrum zbrodni. Wciągająca powieść gdzie już wiemy kto zabił i dlaczego, a rozwiązanie umyka i wplata się kolejny wątek. Dobrze się czytało i może w pamięć nie zapadnie ale i takie pozycje są niezbędne.

Nie wiem, po co był wątek Emmy. Pomijałam to. Absolutnie niczego nie wniósł do sprawy.

Nie wiem, po co był wątek Emmy. Pomijałam to. Absolutnie niczego nie wniósł do sprawy.

Książka ciekawa, chociaż momentami akcja za bardzo się rozciągała. Na plus niewątpliwie jest to, że autorka wplotła do kryminału bardzo trudne tematy. Zakończenie było zaskakujące, a samą książkę czytało się przyjemnie.

Książka ciekawa, chociaż momentami akcja za bardzo się rozciągała. Na plus niewątpliwie jest to, że autorka wplotła do kryminału bardzo trudne tematy. Zakończenie było zaskakujące, a samą książkę czytało się przyjemnie.

Do połowy książki nic emocjonującego się nie dzieje. Najlepsze jest rozwiązanie.

Do połowy książki nic emocjonującego się nie dzieje. Najlepsze jest rozwiązanie.

Historia ciekawie się zaczyna, zajmująco napisana... ale jak to często z kryminałami bywa, autorowi pod koniec brakuje konceptu, nie chce mu się dalej ciągnąć tematu, wchodzić w psychikę bohaterów, tok ich myślenia, dlaczego postąpili tak a nie inaczej. I wszystko rozwiązuje się wtedy samo, jakby mimochodem. Co bardzo rozczarowuje. Tak samo jest tutaj. Poza tym historia Emmy i Johana - stanowi jakby osobną historię, dlaczego i po co? Co prawda Johan i Knutas na niwie zawodowej...j itd.

Historia ciekawie się zaczyna, zajmująco napisana... ale jak to często z kryminałami bywa, autorowi pod koniec brakuje konceptu, nie chce mu się dalej ciągnąć tematu, wchodzić w psychikę bohaterów, tok ich myślenia, dlaczego postąpili tak a nie inaczej. I wszystko rozwiązuje się wtedy samo, jakby mimochodem. Co bardzo rozczarowuje. Tak samo jest tutaj. Poza tym historia...