Przeciw państwu. Biografia Murraya N. Rothbarda

Bardzo dobra książka biograficzna. To co mi się podobało najbardziej - w odróżnieniu do pozostałych biografii, które czytałem - że było w niej przede wszystkim dużo samej postaci. Błędem wielu biografów jest to, że postać tytułowa często "przewija" się bardziej między wydarzeniami, zamiast być głównym obiektem lektury. Serdecznie polecam każdemu!

Bardzo dobra książka biograficzna. To co mi się podobało najbardziej - w odróżnieniu do pozostałych biografii, które czytałem - że było w niej przede wszystkim dużo samej postaci. Błędem wielu biografów jest to, że postać tytułowa często "przewija" się bardziej między wydarzeniami, zamiast być głównym obiektem lektury. Serdecznie polecam każdemu!

Książka opowiada o czołowej postaci austriackiej szkoły ekonomii i ruchu libertariańskiego, a pod wieloma względami będącego również ich odnowicielem i budowniczym. Autor oprowadza czytelnika po biografii Rothbarda nie szczędząc źródeł, nazwisk i organizacji z którymi miał kontakt przez swoje życie. Znajomość jego dorobku i aktywności polityczno-społecznych pozwalają zrozumieć dlaczego uważany jest przez niektórych za czołową postać austriackiej szkoły ekonomii oraz zostawia czytelnika z niedosytem, jeżeli chodzi o rozważania jakie jeszcze dzieła mogłyby wyjść spod jego ręki gdyby żył dłużej.

Z technicznych uwag. W połowie książki liczba nazwisk i organizacji, oraz powiązań między nimi może być przytłaczająca i trudna do przyswojenia. Nie traktuję tego jednak jako wady książki, a "wadę" bogatego i towarzyskiego życia Rothbarda.

Parafrazując klasyka- polecam poczytać o Rothbardzie!

Książka opowiada o czołowej postaci austriackiej szkoły ekonomii i ruchu libertariańskiego, a pod wieloma względami będącego również ich odnowicielem i budowniczym. Autor oprowadza czytelnika po biografii Rothbarda nie szczędząc źródeł, nazwisk i organizacji z którymi miał kontakt przez swoje życie. Znajomość jego dorobku i aktywności polityczno-społecznych pozwalają...

Czytelnik ma okazję zaznajomienia się z biografią ojca współczesnego libertarianizmu. Autor, popisujący się wręcz (w dobym tego słowa znaczeniu) swoim piórem jest w stanie ożywić z porozu nudną opowieść o zmaganiach w świecie niszowej polityki amerykańskiej XX wieku. Nie można oczywiście przelukrować omawianej biografii - zdarzają się fragmenty nudniejsze, przeładowane wręcz nazwiskami, które urodzonemu pod koniec XX czy na początku XXI wieku Polakowi nie mówią zbyt wiele. Nie mówię tu oczywiście o teoretykach politycznych jak Nock czy Mecken, ale o masie nazwisk związanych z mniej podniosłą stroną uprawiania polityki (tzn. działacze społeczni, redaktorzy etc.)

Dodatkową zaletą książki jest jej zawartość intelektualna. Wydarzenia z życia Murraya przeplatane są z omówieniem jego teoretycznych osiągnięć, a sama końcówka (na oko - 40 stron) jest poświęcona przede wszystkim koncepcjom wysnutym w dwóch tomach ''Historii myśli ekonomicznej''.

Na koniec warto wrócić do wspomianego aspektu - tj. dobrego pióra Justina Raimondo. Autor biografii jest w stanie natchnąć czytelnika o poglądach libertariańskich - jest w stanie zainspirować go i przywrócić bądź wpoić nadzieję w przetrwanie idei wolnościowej - samym tylko zobrazowaniem postaci prof. Rothbarda. Z czystym sumieniem pozycję polecam.

Czytelnik ma okazję zaznajomienia się z biografią ojca współczesnego libertarianizmu. Autor, popisujący się wręcz (w dobym tego słowa znaczeniu) swoim piórem jest w stanie ożywić z porozu nudną opowieść o zmaganiach w świecie niszowej polityki amerykańskiej XX wieku. Nie można oczywiście przelukrować omawianej biografii - zdarzają się fragmenty nudniejsze, przeładowane...

Laurka dla Murraya Newtona Rothbarda. Ekonomisty, filozofa, historyka, publicysty, działacza politycznego, organizatora i wszechstronnie oczytanego, prawdziwego intelektualisty, radykalnie odstającego sługusów zła, otaczających nas na uniwersytetach i ogólnie w przestrzeni publicznej. Momentami było tak patetycznie, że gdyby to wszystko, co Raimondo pisze, nie było prawdą, to czytelnik mógłby się zrzygać. Problem jednak polega na tym, że te wszelkie superlatywy zawarte w tej biografii były prawdą i człowieka, świadomego tego stanu rzeczy, ogarniało wzruszenie i przepływy woli mocy. Jego kłopoty psychiczne, czy wyczerpujące spory spoza świata stricte intelektualnego nadały temu wszystkiemu dodatkowej nutki autentyczności. Mimo, że to nie jest autobiografia, to jednak mamy dzięki niej bardzo dobry wgląd w umysł Rothbarda – umysł jednej z najgenialniejszych osób XX wieku.

Jest to oczywiście też porządna książka w swoim gatunku. Autor nie opowiada z kim Rothbard pił i z kim balował, a mamy tylko esencjalne nakreślenie jego sylwetki jako młodzieńca, a następnie rajd przez różne wyzwania intelektualne, które Rothbard podejmował i przez wszystkie transformacje poglądowe (właściwie to destylacje, bo tylko się radykalizował),które przechodził. Z racji jego emocjonującego życia daje nam to wgląd w słynne seminaria Misesa, środowiska obiektywistów, konserwatystów, liberałów; a także w początki amerykańskiej Partii Libertariańskiej, czy w funkcjonowanie pierwszych wolnorynkowych think-tanków w Stanach (ręki sobie nie dam uciąć, ale najprawdopodobniej i na świecie). Ostatnie rozdziały są hołdem wobec opus magnum Rothbarda (opus magnum zdaniem Raimondo, bo powszechnie uchodzi za takie jednak "Ekonomia wolnego rynku"). Wybrano dla nas najciekawsze punkty z "An Austrian Perspective on the History of Economic Thought". Było o Grekach, merkantylistach, Cantillonie, Smithie i komunistach. Niestety zabrakło w tym opisu rozwoju szkoły austriackiej, który Rothbard planował zawrzeć w kolejnym tomie, ale zmarł.

Z uwag ogólnych warto jeszcze wspomnieć:
-przydarzyło się parę literówek
-mnogość nazwisk występujących w książce może być odstraszająca, ale jest ona istotna raczej dla Amerykanów, więc polecam się nie przejmować.
-344 strony z opisu są zwodnicze. Druk jest tak mały, że to w sumie jakieś 500 stron porządnej lektury.

Laurka dla Murraya Newtona Rothbarda. Ekonomisty, filozofa, historyka, publicysty, działacza politycznego, organizatora i wszechstronnie oczytanego, prawdziwego intelektualisty, radykalnie odstającego sługusów zła, otaczających nas na uniwersytetach i ogólnie w przestrzeni publicznej. Momentami było tak patetycznie, że gdyby to wszystko, co Raimondo pisze, nie było prawdą,...