Ta książka to porażka pod każdym względem. Autorka, która była dyrektorką więzienia, nie potrafi opowiedzieć o swoim doświadczeniu w sposób ciekawy, wiarygodny ani wnikliwy. Książka jest pełna błędów językowych, stylistycznych i merytorycznych. Nie ma w niej żadnej głębi, refleksji ani emocji. To tylko nudny zbiór anegdot i stereotypów o życiu za kratami.

Autorka nie przedstawia żadnej krytycznej analizy systemu penitencjarnego, ani nie proponuje żadnych rozwiązań na poprawę sytuacji więźniów i personelu. Nie ma w niej też żadnej perspektywy społecznej, historycznej ani psychologicznej. To tylko subiektywna i naiwna relacja z pracy, która nie wnosi niczego nowego do dyskusji o więziennictwie.

Książka jest napisana w sposób chaotyczny i nieuporządkowany. Nie ma w niej żadnej logiki ani spójności. Autorka skacze od tematu do tematu, bez żadnego wstępu, rozwinięcia ani zakończenia. Nie ma też żadnego planu, celu ani tezy. To tylko luźny ciąg myśli i wspomnień, które nie tworzą żadnej całości.

Książka jest również pełna sprzeczności i nieścisłości. Autorka raz chwali się swoimi sukcesami i osiągnięciami, a raz narzeka na swoje trudności i problemy. Raz przedstawia się jako autorytet i ekspert, a raz jako ofiara i outsider. Raz pokazuje się jako osoba empatyczna i tolerancyjna, a raz jako osoba surowa i uprzedzona. Nie ma w niej żadnej konsekwencji ani wiarygodności.

Książka jest także pełna banałów i frazesów. Autorka nie potrafi wyrazić się w sposób oryginalny i interesujący. Używa tylko oklepanych zwrotów i sloganów, które niczego nie znaczą. Nie ma w niej żadnej kreatywności ani inwencji. To tylko powtarzanie tego, co już było powiedziane wiele razy.

Podsumowując, książka "30 lat za kratami. Osobista opowieść dyrektorki polskiego więzienia" to strata czasu i pieniędzy. Nie polecam jej nikomu, kto szuka czegoś wartościowego i inspirującego na temat więziennictwa. To tylko słaba próba wykorzystania modnego tematu do zarobienia pieniędzy na naiwnych czytelnikach. To książka tragicznie beznadziejna pod każdym względem.

Ta książka to porażka pod każdym względem. Autorka, która była dyrektorką więzienia, nie potrafi opowiedzieć o swoim doświadczeniu w sposób ciekawy, wiarygodny ani wnikliwy. Książka jest pełna błędów językowych, stylistycznych i merytorycznych. Nie ma w niej żadnej głębi, refleksji ani emocji. To tylko nudny zbiór anegdot i stereotypów o życiu za kratami.

Autorka nie...