Chleb na pustyni

¬Nie w cierpieniu jako takim znajdujemy Boga. Świętość i miłość nie rodzą się w nas przez samo umiłowanie bólu. Cierpienie nie jest przyczyną świętości, tylko okazją do niej. Miłość wyrażona ofiarą czyni nas świętymi. Stajemy się świętymi nie przez doświadczanie bólu, lecz przez jego pokonywanie. Dlatego właśnie krzyż jest znakiem radości, a nie rozpaczy, życia, a nie śmierci, spełnienia, a nie unicestwienia. Tego wszystkiego dokonuje w nas Duch, który jednoczy nas z Bogiem w Misterium Chrystusa. To Chrystus jest naszym niebiem, nie krzyż. Krzyż bez Chrystusa byłby piekłem - tak jak cierpienie dla tych, którzy nie znają Chrystusa, zawsze jest piekłem.

"Jeśli wychwalasz Boga z myślą o tym, że On mógłby ci dać coś, co nie jest Nim samym - mówi św. Augustyn - nie kochasz Go w sposób wolny. Zawstydziłbyś się, gdy by żona kochała cię dla twoich pieniędzy. Jeślibyś przypadkiem stał się ubogim, mogłaby poszukać innego! Więc jeśli chcesz, żeby żona kochała cię w sposób wolny, za to, kim jesteś, dlaczego nie kochasz Boga dla Niego samego?


"Bez Ducha Św. możemy podziwiać dobroć Boga i Jego prawdę. Możemy nawet starać się dotrzeć do Niego. Ale miłość, która nie jest natchniona i kierowana przez Ducha Św, chybia swego celu, nawet jeśli jest skierowana ku Niemu; bowiem tylko Bóg może dosięgnąć Boga. Dlatego właśnie posłał On do nas swojego Syna, aby stał się "drogą". "

"Psalmy przynoszą nam największy pożytek wtedy, kiedy oddają Bogu największą chwałę, a dzieje się tak, gdy uświadamiamy sobie, że liturgia nie jest poszukiwaniem czegoś, czego nam brak, lecz celebrowaniem tego, co już mamy."

¬Nie w cierpieniu jako takim znajdujemy Boga. Świętość i miłość nie rodzą się w nas przez samo umiłowanie bólu. Cierpienie nie jest przyczyną świętości, tylko okazją do niej. Miłość wyrażona ofiarą czyni nas świętymi. Stajemy się świętymi nie przez doświadczanie bólu, lecz przez jego pokonywanie. Dlatego właśnie krzyż jest znakiem radości, a nie rozpaczy, życia, a nie...

Bardzo długo szukałam dobrej książki o psalmach znajdując jedynie śmiertelnie nudne wywody, które rzucałam w kąt po kilkudziesięciu stronach. Zaczęło mi nawet być żal autorów tych utworów, którzy będąc księżmi, a zatem mając obowiązek kilka razy dziennie odmawiać brewiarz złożony z psalmów, mieli do nich tak koszmarnie beznamiętny stosunek.

I nagle wpadła mi w ręce perełka "Chleb na pustyni". Cudo napisane przez mnicha, który psalmy nie tylko kochał, ale też karmił nimi swoją kontemplacyjną naturę i subtelny mistycyzm. Nie jest to pisanina bez sensu - ot tak żeby coś wydać. Każde słowo jest dogłębnie przeżyte; w każdym zdaniu tonie się jak w studni.
Ogólnie przyznam, że nie pamiętam kiedy czytałam tak wyrobionego duchowo kapłana, w dodatku o duchowości takiej dokładnie jak najbardziej cenię.

Książka nie stanowi medytacji nad konkretnymi psalmami, ale odnosi się do psalmów w ogólności jako części składowych liturgii godzin, płynącej co dzień z całego świata ze wszystkich dusz zakonnych i kapłańskich.
Jest adresowana do mnichów, którzy śpiewają psalmy na chórze. Nie polecam osobom świeckim. Natomiast prześliczne odnoszenia do wspólnego odprawiania liturgii godzin czynią z tej książki konieczną lekturę każdego zakonnika z zakonów z wspólnie śpiewaną liturgią. Książka wiele wyjaśnia i ubogaca, pobudza rozkochanie w modlitwie chórowej.

Na mnie osobiście największe wrażenie wywarły odniesienia do psalmów opisujących wyjście Izraelitów z Egiptu. Przyznam, że do dziś były to dla mnie najmniej ciekawe fragmenty brewiarza, które mnie nużyły, a od teraz chyba stały się jednymi z najcenniejszych. Rozważania na ich temat zaskoczyły mnie i rozwinęły.
Autor był wspaniałym, cudownym mistrzem życia duchowego w stopniu wprost niewiarygodnym. Na pewno przeczytam wszystko co napisał.

Bardzo długo szukałam dobrej książki o psalmach znajdując jedynie śmiertelnie nudne wywody, które rzucałam w kąt po kilkudziesięciu stronach. Zaczęło mi nawet być żal autorów tych utworów, którzy będąc księżmi, a zatem mając obowiązek kilka razy dziennie odmawiać brewiarz złożony z psalmów, mieli do nich tak koszmarnie beznamiętny stosunek.

I nagle wpadła mi w ręce...