Na tym kończy się moja przygoda z tą mangą, ponieważ pożyczyłam ją od osoby, która nie zamierza zbierać pozostałych tomów.

10 tomik kończy się mniej więcej w tym samym momencie, co anime. Zaczynają pojawiać się jakiekolwiek odpowiedzi na pytania o przeszłość Yato, choć nadal jest ich mało.

Chociaż manga mi się podoba, to nie byłam w stanie przeczytać wszystkich tych 10 tomików naraz. Było w niej coś męczącego. Na pewno nieznajomość japońskiego panteonu bóstw może być momentami przeszkodą w odbiorze, a są tutaj jednak bardzo ważni.

Na tym kończy się moja przygoda z tą mangą, ponieważ pożyczyłam ją od osoby, która nie zamierza zbierać pozostałych tomów.

10 tomik kończy się mniej więcej w tym samym momencie, co anime. Zaczynają pojawiać się jakiekolwiek odpowiedzi na pytania o przeszłość Yato, choć nadal jest ich mało.

Chociaż manga mi się podoba, to nie byłam w stanie przeczytać wszystkich tych 10...

Bardzo lubię tę mangę, chociaż średnio podoba mi się kreska, przez co idzie mi to bardzo opornie, miejscami jest dla mnie po prostu nieczytelnie.
Ale do treści: uwielbiam gdy Yato z takiego groźnego i walecznego zmienia się w słodkiego i potulnego. Szczególnie przy Hiyori. Ogółem zachowanie Hiyori i Yukine jest godne pochwały. Nie zostawiają przyjaciela, dy ten ma chwile słabości.
Mały Ebisu awwwww.
To, jak Ebisu nauczył się od Yato nazywać Bishamonten. xD
No i wreszcie Yato bez Nory! Długo na to czekałam.
Podsumowując - było fajnie, miło, uroczo, śmiesznie i chwilami groźnie, gdy był pokazany ojciec Yato.

Bardzo lubię tę mangę, chociaż średnio podoba mi się kreska, przez co idzie mi to bardzo opornie, miejscami jest dla mnie po prostu nieczytelnie.
Ale do treści: uwielbiam gdy Yato z takiego groźnego i walecznego zmienia się w słodkiego i potulnego. Szczególnie przy Hiyori. Ogółem zachowanie Hiyori i Yukine jest godne pochwały. Nie zostawiają przyjaciela, dy ten ma chwile...