Wciągnęła mnie ta historia i pewnie ze mną zostanie, bo stawia ważne pytanie o to, na ile nasze oczekiwania, założenia narzucają nam sposób widzenia rzeczywistości. I chociaż historyjka sama w sobie jest baśnią to postawione w niej zagadnienia są aż nadto realne.

Wciągnęła mnie ta historia i pewnie ze mną zostanie, bo stawia ważne pytanie o to, na ile nasze oczekiwania, założenia narzucają nam sposób widzenia rzeczywistości. I chociaż historyjka sama w sobie jest baśnią to postawione w niej zagadnienia są aż nadto realne.

Jedna z najgorszych książek jaką czytałam, niedobrze aż mi się robiło od tej fiksacji autora na defekacji.

Jedna z najgorszych książek jaką czytałam, niedobrze aż mi się robiło od tej fiksacji autora na defekacji.

,,W powieści CLIFFORDA CHASE’A liryzm, nostalgia i humor splatają się z purnonsensem. Oskarżony pluszowy Miś to piękna refleksja o uczuciach i marzeniach, i śmieszna i smutna prawda o naszym świecie, gdzie lęk rodzi histeryczną nienawiść, gdzie łatwiej znaleźć kozła ofiarnego niż zrozumieć przyczyny zła.”
Ten cytat podsumowuję wszystko. Polecam sięgnąć po tą książkę.

,,W powieści CLIFFORDA CHASE’A liryzm, nostalgia i humor splatają się z purnonsensem. Oskarżony pluszowy Miś to piękna refleksja o uczuciach i marzeniach, i śmieszna i smutna prawda o naszym świecie, gdzie lęk rodzi histeryczną nienawiść, gdzie łatwiej znaleźć kozła ofiarnego niż zrozumieć przyczyny zła.”
Ten cytat podsumowuję wszystko. Polecam sięgnąć po tą książkę.

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2020/09/oskarzony-pluszowy-m-clifford-chase.html

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2020/09/oskarzony-pluszowy-m-clifford-chase.html

Zazwyczaj z chęcią sięgam po groteskowe pozycje, ponieważ świetnie się przy nich bawię. Jednak tym razem irracjonalność mnie przerosła. Chciałabym wiedzieć co autor myślał podczas pisania tej książki. Czy naprawdę przypisywał jej wielkie filozoficzne mądrości? Czy może po prostu pisał totalny bełkot, a tę całą filozofię nadała osoba tworząca opis na okładce?

Z nie małym trudem przeczytałam około 150 stron, ale nie potrafiłam zmusić się do skończenia tego dzieła. Z każdą kolejną stroną robiło się coraz mętnej, nudniej i obleśniej. Prostactwo i prymitywność przekraczają wszelkie dozwolone normy, a w rezultacie dostaliśmy opowieść o odchodach. Apogeum nastąpiło, gdy miś robi kupę, podziwia ją, aż wreszcie zamiast kupy wychodzi z niego dziecko. Nie wiem jak według autora, ale moim zdaniem to ewidentnie nie jest w dobrym smaku.

Jeśli mam być szczera to wydaje mi się, iż rozumiem, o co chodzi w tej całej filozoficznej paplaninie, którą się temu przypisuje. Jednak takie gadanie można przypisać absolutnie każdej książce każdemu filmowi, serialowi i czemukolwiek się jeszcze zechce. Jeśli ktoś potrafi znaleźć nawet najbardziej irracjonalne argumenty (jak na przykład rodzenie dziecka przez misia),to nadanie drugiego znacznie głębszego dna naprawdę nie jest żadnym wyzwaniem. Jednak autor udzielił nam niesamowicie ważną lekcję. Należy to robić z wyczuciem!

Zdecydowanie NIE POLECAM.

Zazwyczaj z chęcią sięgam po groteskowe pozycje, ponieważ świetnie się przy nich bawię. Jednak tym razem irracjonalność mnie przerosła. Chciałabym wiedzieć co autor myślał podczas pisania tej książki. Czy naprawdę przypisywał jej wielkie filozoficzne mądrości? Czy może po prostu pisał totalny bełkot, a tę całą filozofię nadała osoba tworząca opis na okładce?

Z nie małym...

Książka mimo, że przeczytana kilka lat temu, to do tej pory jest bliska mojemu sercu. Wywoływała i śmiech, i łzy wzruszenia, i łzy smutku...
Oskarżony pluszowy miś - wzbudził moją tęsknotę i nostalgię za tym co w życiu tracimy, czego nie umiemy uszanować, zrozumieć, dostrzec na czas. Wzruszył swoją prostotą jaką można się kierować szukając tylko przyjaźni, szczęścia i przede wszystkim miłości. Pokazał jak mocno może być reglamentowane uczucie i jak bardzo chcemy wszystko szufladkować. Polecam wszystkim którzy prowadzą walkę o miłość, dobro i wrażliwość - stając tym samym w szeregach z Pluszowy Misiem :)

Książka mimo, że przeczytana kilka lat temu, to do tej pory jest bliska mojemu sercu. Wywoływała i śmiech, i łzy wzruszenia, i łzy smutku...
Oskarżony pluszowy miś - wzbudził moją tęsknotę i nostalgię za tym co w życiu tracimy, czego nie umiemy uszanować, zrozumieć, dostrzec na czas. Wzruszył swoją prostotą jaką można się kierować szukając tylko przyjaźni, szczęścia i...

Książka absurdalna, czarująca i wzruszająca. Czy rewelacyjna? Nie dla każdego.

Książka absurdalna, czarująca i wzruszająca. Czy rewelacyjna? Nie dla każdego.

Przepiękna, alegoryczna opowieść.

Przepiękna, alegoryczna opowieść.

Cudowna i poruszającą... :)

Cudowna i poruszającą... :)

Po moich wszystkich opiniach, łatwo zauważyć, że raczej nisko książek nie oceniam. Myślę, że po prostu trafiały w mój gust pomimo tak różnych styli i często gatunków. Jednak na pewno czasami, przez opinie większości, przez to że "no, ale miała też ciekawe elementy", oceniałem o tę jedną gwiazdkę wyżej niż powinienem. Jakaś taka moja cecha, chyba żeby nie krytykować książek które są tak lubiane albo które były tak pomysłowe lub przy których wcale tak źle czasu nie spędziłem. Chyba, nie jestem pewien jak to u mnie działa.

W każdym razie znam tylko jedną (rzecz jasna bardzo pozytywną) opinię na temat tej książki. Nie wiem jak jest oceniana przez internautów. I wiem jedno, muszę ją ocenić niżej niż kiedykolwiek jakąkolwiek inną książkę. Choć naprawdę mi z tym źle.

Zaczęło się przyjemnie. Ożywiony misiek. Wiadomo Toy Story, Ted i Sztuczna inteligencja od razu przychodzą do głowy. Jednak pomimo, że tyle już tego widziałem, to chyba wolałbym po prostu zobaczyć to jeszcze raz w innym wydaniu (pierwszy raz książkowym). Jednak to całkowicie co innego, niestety.

Ponoć powinno się przeczytać najpierw "Proces", żeby zrozumieć żart. Być może. Ale już samo to mi się nie podoba, że muszę przeczytać coś innego, żeby zrozumieć tę książkę, która wcale nie jest kontynuacją tamtego. Bez sensu!

Jego egzystencja przed ożywieniem. Chyba najnudniejsza część książki. Nie bez powodu tyle aż czasu ją męczyłem. To było akurat pasujące, by porównać do tego co czeka zabawki w Toy Story. Z tym, że w najnudniejszym podaniu na świecie...

Mała Winkie. Tu zaczynają się absurdy. Ja wiem, że to książka no cóż, fantastyczna. Tylko jakoś nie pasuje mi, że cokolwiek jest tam fantastyczne oprócz Winkiego. Nie chodzi o to, że ją zrodził z miłości i samotności. To nawet spoko. Chodzi o to, że okazała się być świętą... Ech..

No i proces oraz to co przed i po nim. Pozwólcie, że wymienię jedynie absurdy. Tak nazywam, dla jasności, rzeczy które miały być zabawne. A mnie nużyły i męczyły. Po pierwsze, złapali żywego pluszaka, w domu terrorysty i myślą że to on.. jakby była tam tylko wiewiórka to ją by skuli. Nikt nie widzi że to miś. Wiecie, taka była koncepcja, taki pomysł na książkę. O to chodziło. No to jak mam ocenić wysoko, skoro całkowicie nie podoba mi się sam pomysł.

Świadkowie. Papież, opętane, święty. Aż szkoda wymieniać. No nie wywoływało to u mnie uśmiechu. Serio. A autor jako świadek. Tylko wkurzył misia nic po za tym. Wtedy zdałem sobie sprawę, że nie cierpię Winkiego i że to kretyn. Tylko błagałem w myślach żeby już skończyli tę sprawę. No i spełniło się moje życzenie. Ale czy naprawdę? Nie! Nie byli pewni jego niewinności! Nawet zakończenie mi się nie podobało. Takie niewyraźne było. Mogło się to ciągnąć dalej i dalej (dzięki Bogu, autor jednak uznał, iż to koniec :p ) .

No i oczywiście pozdrawiam p. Mecenasa Niewygrała. Z czego on żył, skoro nie wygrał żadnej sprawy? Kto mu płacił? Bez sensu. Choć on mnie z raz czy dwa rozbawił. No i było tych kilka rzeczy, pewnie zawsze będzie. Że nigdy nie ocenie książki najniżej jak się da.

Nie była to może najciekawsza opinia, no i mnóstwo spoilerów, co nie jest w moim stylu. Ale musiałem się trochę wyżyć na tej książce, po tym jak ona wyżyła się na mnie. Nie polecam jej. Naprawdę.

Po moich wszystkich opiniach, łatwo zauważyć, że raczej nisko książek nie oceniam. Myślę, że po prostu trafiały w mój gust pomimo tak różnych styli i często gatunków. Jednak na pewno czasami, przez opinie większości, przez to że "no, ale miała też ciekawe elementy", oceniałem o tę jedną gwiazdkę wyżej niż powinienem. Jakaś taka moja cecha, chyba żeby nie krytykować książek...