Coraz lepiej? Tak. Po niezbyt dobrze oddających rysy postaci rysunkach z "Kriss de Valnor" - "Ofiara" to artystyczne i piękne dzieło. Rosiński powrócił do formy i namalował cudowne, kolorowe i łapiące za serce kadry. Thorgal znów wygląda jak Thorgal, Jolan jak Jolan, a Aaricia czy Vigrid błyszczą blaskiem dawnych, pierwszych zeszytów.

Co prawda wolę bardziej przyziemne odcinki Thorgala, gdzie bogowie nie mieszają się w życie naszej ulubionej rodziny, ale tajemnica Manthora mnie zaintrygowała. Jestem ciekawa, jak zmieni się Jolan pod wpływem jego nauk.

Coraz lepiej? Tak. Po niezbyt dobrze oddających rysy postaci rysunkach z "Kriss de Valnor" - "Ofiara" to artystyczne i piękne dzieło. Rosiński powrócił do formy i namalował cudowne, kolorowe i łapiące za serce kadry. Thorgal znów wygląda jak Thorgal, Jolan jak Jolan, a Aaricia czy Vigrid błyszczą blaskiem dawnych, pierwszych zeszytów.

Co prawda wolę bardziej przyziemne...

Wielka rewolucja, czyli zmiana stylu Rosińskiego z rysunkowego na malarski. Efekt jest interesujący, odświeżający i estetycznie przyjemny. Fabularnie tom też daje radę, choć ponownie czuć odgrzewanego kotleta i pewne znużenie, bo znowu bogowie się uwzięli, znowu Frigg pomaga, znowu Strażniczka Kluczy, tylko jeszcze bardziej goła. Koncepcja Międzyświata jednak ciekawa i Jolan znowu zaczyna wyrastać na bardziej heroiczną postać, chociaż samo uzdrowienie Thorgala przedstawione jest w sposób rozczarowujący. Jako pożegnalny tom Van Hamme'a "Ofiara" wypada dobrze - zamyka pewne wątki i sygnalizuje nowe otwarcie na Jolana.

Wielka rewolucja, czyli zmiana stylu Rosińskiego z rysunkowego na malarski. Efekt jest interesujący, odświeżający i estetycznie przyjemny. Fabularnie tom też daje radę, choć ponownie czuć odgrzewanego kotleta i pewne znużenie, bo znowu bogowie się uwzięli, znowu Frigg pomaga, znowu Strażniczka Kluczy, tylko jeszcze bardziej goła. Koncepcja Międzyświata jednak ciekawa i...

Na początek zwraca uwagę inna grafiku komiksu. Dla mnie zmiana na minus, kreska Rosińskiego bywała również lepsza. Jeśli idzie o historię, to nieco powielane są tu wcześniejsze pomysły, autorzy wracają do kilku "starych znajomych" naszego bohatera... No i wracamy na Północ. Niby nic specjalnie ciekawego, jednak postać Manthora tak intryguje, że aż chce się sięgnąć po kolejne tomy. No i co z Jolanem?!

Na początek zwraca uwagę inna grafiku komiksu. Dla mnie zmiana na minus, kreska Rosińskiego bywała również lepsza. Jeśli idzie o historię, to nieco powielane są tu wcześniejsze pomysły, autorzy wracają do kilku "starych znajomych" naszego bohatera... No i wracamy na Północ. Niby nic specjalnie ciekawego, jednak postać Manthora tak intryguje, że aż chce się sięgnąć po...

Uwielbiam Thorgala, ale tu dużo rzeczy idzie nie tak. Malowanie (zamiast rysunku) to nie był dobry ruch, bo choć początek i dziesiątki kadrów wyglądają zachwycająco, to ogólne wrażenie jest mocno średnie. Sam Thorgal wygląda momentami jak menel z Wejherowa - co, wierzcie mi, nie jest komplementem.
W historii dołączają starzy znajomi, pojawia się drama z bogami w tle i w końcu zapadła decyzja, by ciężar opowieści z tytułowego bohatera przerzucać na kolejne pokolenie.

Uwielbiam Thorgala, ale tu dużo rzeczy idzie nie tak. Malowanie (zamiast rysunku) to nie był dobry ruch, bo choć początek i dziesiątki kadrów wyglądają zachwycająco, to ogólne wrażenie jest mocno średnie. Sam Thorgal wygląda momentami jak menel z Wejherowa - co, wierzcie mi, nie jest komplementem.
W historii dołączają starzy znajomi, pojawia się drama z bogami w tle i w...

Ostatni album stworzony w duecie Rosiński-Van Hamme to jednocześnie pierwszy "malarski" zeszyt cyklu, co było dla mnie miłą odmianą. Fabularnie "Ofiara" jest powrotem do postaci i motywów znanych z wcześniejszych tomów, jak również bardziej baśniowej estetyki. W sumie średniaczek

Ostatni album stworzony w duecie Rosiński-Van Hamme to jednocześnie pierwszy "malarski" zeszyt cyklu, co było dla mnie miłą odmianą. Fabularnie "Ofiara" jest powrotem do postaci i motywów znanych z wcześniejszych tomów, jak również bardziej baśniowej estetyki. W sumie średniaczek

Pożegnanie Van Hamme'a z serią, jednocześnie jest to pierwszy zeszyt nie rysowany, a malowany.
Wyszło bardzo dobrze. A w treści: wędrówki Thorgala i jego rodziny ciąg dalszy. Wracają postaci z poprzednich tomów. Jest ocalenie kosztem ofiary. Wracają również demony przeszłości. Na dodatek jest też kadr jakby wzięty z Mrocznej Wieży. Super!!

Pożegnanie Van Hamme'a z serią, jednocześnie jest to pierwszy zeszyt nie rysowany, a malowany.
Wyszło bardzo dobrze. A w treści: wędrówki Thorgala i jego rodziny ciąg dalszy. Wracają postaci z poprzednich tomów. Jest ocalenie kosztem ofiary. Wracają również demony przeszłości. Na dodatek jest też kadr jakby wzięty z Mrocznej Wieży. Super!!

To ostatnia część sagi jaką kiedyś tam czytałem… i przy okazji pożegnanie z serią jej oryginalnego scenarzysty. Van Hamme robi to w przyzwoitym, choć nieporywającym stylu. Mamy sporo nostalgii (Vigrid! Strażniczka! Tylko Tjahziego zabrakło do kompletu),mamy Thorgala deklarującego odsunięcie się w cień (który to już raz…),mamy zupełnie nowy początek, który zapowiada fabularną rewolucję w częściach następnych. Wszystko to jednak nie tworzy imho specjalnie porywającej opowieści, sprawia wrażenie takiego zapychacza serii by wreszcie móc przeskoczyć do opowieści o Jolanie. Grafika też zapowiada zmiany, Rosiński zmienia stylistykę i wychodzi to mu na dobre (2/3 ostatnie części były robione, zdaje mi się, trochę bez entuzjazmu przez polskiego rysownika),aczkolwiek niekiedy raziła mnie jakaś taka wkradająca się niestaranność.

To ostatnia część sagi jaką kiedyś tam czytałem… i przy okazji pożegnanie z serią jej oryginalnego scenarzysty. Van Hamme robi to w przyzwoitym, choć nieporywającym stylu. Mamy sporo nostalgii (Vigrid! Strażniczka! Tylko Tjahziego zabrakło do kompletu),mamy Thorgala deklarującego odsunięcie się w cień (który to już raz…),mamy zupełnie nowy początek, który zapowiada...

Niestety coraz gorzej zarówno fabularnie jak i wizualnie.

Niestety coraz gorzej zarówno fabularnie jak i wizualnie.

Nie tylko historia wyraźnie słabsza, powolna i nieciekawa, ale jakby i rysunek gorszy.

Nie tylko historia wyraźnie słabsza, powolna i nieciekawa, ale jakby i rysunek gorszy.

Ciąg dalszy niezbyt wesołych przygód Thorgala i jego rodziny. Jak dla mnie scenariusz świetny, a i przejście z rysunku na malowanie wydaje się bardzo interesującą zmianą. Wyszło rewelacyjnie moim zdaniem, wszystko wygląda pięknie!

Ciąg dalszy niezbyt wesołych przygód Thorgala i jego rodziny. Jak dla mnie scenariusz świetny, a i przejście z rysunku na malowanie wydaje się bardzo interesującą zmianą. Wyszło rewelacyjnie moim zdaniem, wszystko wygląda pięknie!