Thorgal: Ofiara

Dobrze opowiedziana historia pełna powiązań z poprzednimi tomami i ich bohaterami.
Tom mógł by być szczęśliwym zakończeniem podróży Thorgala i jego rodziny, ale takie rozwiązanie było by zbyt przewidywalne.
Głównym bohaterem tego tomu, według mnie, jest Jolan, który wspiera Aarcię i ratuje życie Thorgalowi, a na koniec opuszcza rodzinę aby spełnić swoją obietnicę.

Dobrze opowiedziana historia pełna powiązań z poprzednimi tomami i ich bohaterami.
Tom mógł by być szczęśliwym zakończeniem podróży Thorgala i jego rodziny, ale takie rozwiązanie było by zbyt przewidywalne.
Głównym bohaterem tego tomu, według mnie, jest Jolan, który wspiera Aarcię i ratuje życie Thorgalowi, a na koniec opuszcza rodzinę aby spełnić swoją obietnicę.

Pokaż mimo to

Dajcie mu spokój. Swoje już Thorgal wycierpiał. Do Aniela czytane z musu na Xiaomi mi box.

Dajcie mu spokój. Swoje już Thorgal wycierpiał. Do Aniela czytane z musu na Xiaomi mi box.

Pokaż mimo to

W porównaniu z poprzednią częścią zmieniły się rysunki, bo i rok wydania to 7 lat do przodu. Niby bardziej nowoczesne, ale dla mnie jednak większy urok miała poprzednia kreska. Ilość przygód ta sama: OLBRZYMIA!

W porównaniu z poprzednią częścią zmieniły się rysunki, bo i rok wydania to 7 lat do przodu. Niby bardziej nowoczesne, ale dla mnie jednak większy urok miała poprzednia kreska. Ilość przygód ta sama: OLBRZYMIA!

Pokaż mimo to

Otwieramy album i…!
I tak już będzie.
Grzegorz Rosiński zmienił styl rysowania. Ponieważ jest to ostatni zeszyt którego scenariusz napisał Jean Van Hamme dało to Grzegorzowi Rosińskiemu więcej swobody przy tworzeniu komiksu.
Czy to naprawdę ostatni scenariusz do Thorgala napisany przez Jeana Van Hamme’a? Prawdopodobnie tak. Z kolei zeszyt 36 pt. „Aniel” ma być ostatnim narysowanym przez mistrza Grzegorza Rosińskiego. Schedę po nim ma przejąć Fred Vignaux z którego kreską możemy zapoznać się w serii „Kriss de Valnor”.
Docierając przygoda po przygodzie do tego zeszytu, otwierając go i widząc znane nam postacie ale jakoś tak inaczej wyglądające pamiętajmy więc, że tu zaczynają się zmiany. Ten wyraźnie zmieniony styl jest sygnałem jeszcze większych zmian.

Otwieramy album i…!
I tak już będzie.
Grzegorz Rosiński zmienił styl rysowania. Ponieważ jest to ostatni zeszyt którego scenariusz napisał Jean Van Hamme dało to Grzegorzowi Rosińskiemu więcej swobody przy tworzeniu komiksu.
Czy to naprawdę ostatni scenariusz do Thorgala napisany przez Jeana Van Hamme’a? Prawdopodobnie tak. Z kolei zeszyt 36 pt. „Aniel” ma być ostatnim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I tutaj, gdyby lepiej wszystko rozegrać, Thorgal mógłby się skończyć. Nie, nawet nie trzeba by dużo zmieniać. Prawdę powiedziawszy, gdybym po tym albumie nie dostała paru następnych na prezent, skonczyłabym tutaj. A tak brnę dalej. Przynajmniej seria poboczna o Louve była dobra, na ile pamiętam z poprzedniego czytania.

Pierwsze dwa-trzy albumy serii są średnie, ale z tendencją wzrostową, do 16tego jest genialnie, po czym zaczyna się powolny i nierówny zjazd. Są podbicia w górę, jak Barbarzyńca czy Piętno wygnańców, ale generalnie seria zaczyna mnie męczyć. Zbiegi okoliczności, jak ten łączący krainę Qa i pochodzenie Thorgala, były ciekawe i sprytne, ostatnio natomiast tych zabiegów okoliczności wypływa tyle, że się robi absurdalnie. Szczęśliwie ten tom jest akurat dobry, zwłaszcza z końcówką.

Jest też kwestia rysunków. W tym tomie znika wzmianka o asystencie od kolorów (od dobrych kilku albumów pojawiająca się na pierwszej stronie), bo Rosiński sam robi wszystko, ale nie tak jak kiedyś. Styl zmienia się zupełnie, zamiast tuszy mamy farbę. Czy to źle? Generalnie, niekoniecznie. Podoba mi się nowy styl Rosińskiego, nawet bardzo. Ale nie w środku serii! Nie! Co się zaczyna jednym stylem, jednym powinno się kończyć. Zwłaszcza że ten album część fanów pewnie potraktuje jako finał. Nie można było jednego albumu jeszcze utrzymać po staremu?

Wyobraźmy sobie, że serię książek autor pisze najpierw jednym stylem, później diametralnie innym. Nie brzmi fajnie, prawda?

Naprawdę, cholera, szkoda. Czasami aż ciężko uchwycić w czym rzecz, czemu te nowe albumy nie zachwycają. Ale to po prostu widać, czuć, że są już trochę na siłę. Po poprzednim można było mieć nadzieję, że dążą do rozstrzygnięcia wątków najważniejszych bohaterów i zgrabnej końcówki. Cóż, dla głównego bohatera ten tom jest akurat całkiem dobrym zakończeniem, przychodzi czas młodego pokolenia. Niezupełnie, niestety, ale o tym już dalej. O ile kto zechce dalej się zapuścić.

I tutaj, gdyby lepiej wszystko rozegrać, Thorgal mógłby się skończyć. Nie, nawet nie trzeba by dużo zmieniać. Prawdę powiedziawszy, gdybym po tym albumie nie dostała paru następnych na prezent, skonczyłabym tutaj. A tak brnę dalej. Przynajmniej seria poboczna o Louve była dobra, na ile pamiętam z poprzedniego czytania.

Pierwsze dwa-trzy albumy serii są średnie, ale z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Van Hamme już tu bardzo wyeksploatowany.

Van Hamme już tu bardzo wyeksploatowany.

Pokaż mimo to

Hmmm, sama nie wiem, czy zmiana kreski wyszła Thorgalowi na dobre.. Osobiście bardziej przyzwyczaiłam się do wersji rysunkowej niż obrazkowej i jakoś trudno ogarnąć te poszczególne klatki komiksu. Sama fabuła jest ciekawa, dlatego oceniłam "Ofiarę" wysoko. Tym razem ciężko chory Thorgal schodzi na plan dalszy, a jego miejsce zajmuje dorastający syn, Jolan. To Jolan będzie się starał ocalić ojca i tym samym w tym tomie mamy do czynienia ze zmianą pokoleniową - to przygody Jolana i jego służbę u maga Manthora będziemy obserwować w tomach dalszych. Pomysł niezły, ciekawe jak autorzy rozwiną dalej postać syna Thorgala... Polecam! :)

Hmmm, sama nie wiem, czy zmiana kreski wyszła Thorgalowi na dobre.. Osobiście bardziej przyzwyczaiłam się do wersji rysunkowej niż obrazkowej i jakoś trudno ogarnąć te poszczególne klatki komiksu. Sama fabuła jest ciekawa, dlatego oceniłam "Ofiarę" wysoko. Tym razem ciężko chory Thorgal schodzi na plan dalszy, a jego miejsce zajmuje dorastający syn, Jolan. To Jolan będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli miałabym wymienić zeszyt Thorgala, który wypada najlepiej wizualnie, byłaby to z pewnością "Ofiara". To już nie są rysunki, zwłaszcza te średnie z poprzednich, ostatnich tomów: to są obrazy, namalowane z duszą i sercem. Gdy tylko zobaczyłam pierwsze kadry tego tomu, nie mogłam się powstrzymać, by mojego ukochanego Thorgala nie przytulić. Po prostu - piękne!

Także historia jest naprawdę dobra, dająca fajny wstęp do tego wszystkiego, co później dzieje się z Jolanem. Jakkolwiek by nie patrzyć na "jolany", z niechęcią bądź zachwytem, są to epickie przygody, a ten tom wprowadza nas do wszystkiego, co najważniejsze w życiu młodego syna Thorgala. I ci bogowie...

Cieszę się, że posiadam "Ofiarę" :)

Jeśli miałabym wymienić zeszyt Thorgala, który wypada najlepiej wizualnie, byłaby to z pewnością "Ofiara". To już nie są rysunki, zwłaszcza te średnie z poprzednich, ostatnich tomów: to są obrazy, namalowane z duszą i sercem. Gdy tylko zobaczyłam pierwsze kadry tego tomu, nie mogłam się powstrzymać, by mojego ukochanego Thorgala nie przytulić. Po prostu - piękne!

Także...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

1. Trochę zawiodłem się na zakończeniu przygód Thorgala. Mimo, że byłoby to przykre, zdecydowanie bardziej wolałbym chwalebną śmierć bohatera w obronie swojej rodziny lub wioski.
2. Choć jest to krok naprzód, to Rosiński mógł jeszcze tą część narysować w stylu poprzednich tomów. Sprawia to, że album odstaje od reszty serii i rozstałem się z nią z pewnym zniesmaczeniem.

1. Trochę zawiodłem się na zakończeniu przygód Thorgala. Mimo, że byłoby to przykre, zdecydowanie bardziej wolałbym chwalebną śmierć bohatera w obronie swojej rodziny lub wioski.
2. Choć jest to krok naprzód, to Rosiński mógł jeszcze tą część narysować w stylu poprzednich tomów. Sprawia to, że album odstaje od reszty serii i rozstałem się z nią z pewnym zniesmaczeniem.

Pokaż mimo to

Ostatni album Van Hamme, który powierzając serię innemu scenarzyście, świadomie wysuwa na pierwszy plan Jolana tak aby to on był głównym bohaterem sagii co jak wiemu nie do końca się udało. Po raz pierwszy Rosiński zamiast rysować maluje, ale jakoś specjalnie nie zrobiło to na mnie wrażenia, choć jako rysownik sie już wypalił.

Ostatni album Van Hamme, który powierzając serię innemu scenarzyście, świadomie wysuwa na pierwszy plan Jolana tak aby to on był głównym bohaterem sagii co jak wiemu nie do końca się udało. Po raz pierwszy Rosiński zamiast rysować maluje, ale jakoś specjalnie nie zrobiło to na mnie wrażenia, choć jako rysownik sie już wypalił.

Pokaż mimo to