Jeśli wódz pozbawiony jest talentu oratora lub nie ma w zwyczaju przemawia do swoich wojsk, to może prowadzi swe armie od jednej przegranej bitwy do drugiej. Słowami, którymi zwraca się do żołnierzy, oddala ich od obawy, rozpala odwagę, zwiększa ich zawziętość, wskazuje pułapki, przyrzeka nagrody, ukazuje niebezpieczeństwo i sposoby ich uniknięcia, upomina ich, zwraca się do nich z prośbami, grozi im. wzbudza w nich nadzieje, chwali ich i gani, gra wreszcie na tych wszystkich uczuciach, które mogą rozpalać lub gasić namiętności ludzi.

(…) Talent krasomówczy wodza liczy się na równi z jego zdolnościami stratega. Od Aleksandra do Pyrrusa, od Hanibala do Cezara, wszyscy ci wielcy wodzowie wiedzieli, iż przemawiają do swych żołnierzy w przeddzień bitwy wpajali im wiarę w jutrzejsze zwycięstwo. Rozkaz dzienny czy proklamacja mogą wpłynąć na wynik walki w stopniu równie decydującym co wykonany zwrot, odważny manewr czy wreszcie strategiczny odwrót.

(fragment wstępu Jana Tularda)