Dziedzictwo

Bardzo naciągana, ale przyjemna obyczajowa powiastka o losach przedwojennego ziemiaństwa. Autorka wplotła tu wątek romansowy, paranormalny i nieco elementów grozy.
Skomplikowana historia rodów Pobogów i Zatorzeckich, skonfliktowanych ze sobą, a obiektem konfliktu jest zamek Krąż.
Język powieści jest piękny, miejscami patetyczny, mający cechy literatury pisanej w tamtych czasach. Dużo jest malowniczych opisów przyrody. Mniszkówna pozwala też czytelnikom wniknąć w wewnętrzne przeżycia i przemyślenia głównego bohatera. Są i sceny humorystyczne, ech, te jeździeckie ,,popisy" panicznie bojącego się koni młodego Zatorzeckiego, chcącego wypaść nie gorzej, niż kuzyn Roman, wytrawny jeździec.
Pobogowie zostali wydziedziczeni z majątku przez pradziada Hieronima, pałającego żądzą zemsty na synu Marcelim, który popełnił mezalians. Na skutek perswazji pewnego mnicha pokutnika, swojego doradcy i powiernika, zacietrzewiony testator na łożu śmierci złagodniał i cofnął krzywdzącą decyzję. Niestety, wtedy jego córka, Kunegunda, dopuściła się oszustwa- ukryła zmieniony na korzyść brata testament. Hieronim opuścił ziemski padół, nieświadom postępku pazernej córeczki. Tak oto majątek trafił w ręce Zatorzeckich. Rodzina Marcelego natomiast klepie biedę na emigracji.
Od tamtej pory duch Hieronima nie może zaznać spokoju i manifestuje się w głównej, największej części zamku, wywołując ataki paniki wśród żyjących potomków. Mieszkać tam nie boi się jedynie bardzo wiekowy kamerdyner Paschalis, z utęsknieniem oczekujący powrotu prawowitych właścicieli.
Młody Roman Pobóg, prawnuk wydziedziczonego Marcelego, przyjeżdża z wizytą do zamku na zaproszenie kuzyna Gabriela Zatorzeckiego. Cynicznego, bezczelnego pianisty, zakochanego w muzyce oraz ogrodniczce Weronice-uwodzicielskiej i pięknej, ale pozbawionej skrupułów intrygantce i materialistce. Oj, namąci ta rozbrykana piękność nieźle...
Jest jeszcze wspomniana Kunegunda, na której haniebny czyn oszukania brata mści się ślepo. Karma wróciła. Przedwcześnie owdowiała, nieszanowana przez zuchwałego wnuka Gabriela i jego prostacką narzeczoną, przepełniona goryczą i wyrzutami sumienia, docenia szczerego, prostolinijnego i szlachetnego Romana.
On zaś nie chce dochodzić swoich praw do spadku, wystarcza mu to, co ma.
Tym bardziej, że w romantycznych okolicznościach poznaje pewną uroczą dziewczynę, Teresę Orliczównę, córkę miejscowych posiadaczy ziemskich... Roman od pierwszej chwili czuje, że ta właśnie kobieta jest mu przeznaczona. Na drodze do upragnionego związku czeka jednak młodych niejedna przeszkoda.
No i jest jeszcze historia tragicznych losów wspomnianego zakonnika, dawnego właściciela podupadającego zamku Sławohora, które to losy w zadziwiający sposób łączą się z rodziną Teresy...
Jak potoczy się miłosna historia Romana i Teresy? Czy pokonają trudności hamujące rozwój ich wzajemnej relacji?
Jakie tajemnice kryją zapiski pokutnika Halmozena?
Czy udręczona dusza Hieronima odnajdzie spokój?
Czy Kunegunda zdobędzie się na wyjawienie swojego matactwa i dobrowolnie zwróci własność Pobogom?
Dobra pozycja do odpoczynku od bardziej skomplikowanej literatury. Czyta się szybko, jest ciekawie, intrygująco, przenosimy się na chwilkę do świata, którego już nie ma.
Ale korekta mogłaby się trochę przyłożyć, bo błędów jest co niemiara.

Bardzo naciągana, ale przyjemna obyczajowa powiastka o losach przedwojennego ziemiaństwa. Autorka wplotła tu wątek romansowy, paranormalny i nieco elementów grozy.
Skomplikowana historia rodów Pobogów i Zatorzeckich, skonfliktowanych ze sobą, a obiektem konfliktu jest zamek Krąż.
Język powieści jest piękny, miejscami patetyczny, mający cechy literatury pisanej w tamtych...

Książka trochę nietypowa jak na Mniszkównę, wątki z zamkiem i dziedzictwem Pobogów mają w sobie swoisty dreszczyk emocji niby to z literatury gotyckiej. Te wątki podobały mi się zdecydowanie najbardziej, bo romans Teresy i Romana, choć sympatyczny, jest z deczka mdły.

Książka trochę nietypowa jak na Mniszkównę, wątki z zamkiem i dziedzictwem Pobogów mają w sobie swoisty dreszczyk emocji niby to z literatury gotyckiej. Te wątki podobały mi się zdecydowanie najbardziej, bo romans Teresy i Romana, choć sympatyczny, jest z deczka mdły.

Po genialnej "Gehennie" "Dziedzictwo" przykro mnie rozczarowało. Dużo niższy poziom - ckliwy, naiwny, romans. Ale i takie są czasem potrzebne ;)

Po genialnej "Gehennie" "Dziedzictwo" przykro mnie rozczarowało. Dużo niższy poziom - ckliwy, naiwny, romans. Ale i takie są czasem potrzebne ;)

Dziedzictwo jest jedną z najlepszych książek Mniszkówny. Byłaby bardzo przyjemną lekturą, ktora zapewne przeczytałabym jednym tchem. Niestety liczne błędy w tym wydaniu uniemożliwiały radość z czytania książki. Co chwila brakuje kropek na końcu zdań, a litery zastępowane są innymi. W pewnym momencie człowiek sam już nie wie, co czyta. Nad niektórym słowami trzeba się zastanowić. Po książkę na pewno sięgnę ponownie, ponieważ jest tego warta, aczkolwiek nie w tym wydaniu.

Dziedzictwo jest jedną z najlepszych książek Mniszkówny. Byłaby bardzo przyjemną lekturą, ktora zapewne przeczytałabym jednym tchem. Niestety liczne błędy w tym wydaniu uniemożliwiały radość z czytania książki. Co chwila brakuje kropek na końcu zdań, a litery zastępowane są innymi. W pewnym momencie człowiek sam już nie wie, co czyta. Nad niektórym słowami trzeba się...

Treść całkiem okej. Zupełnie inne czasy niż obecnie, zupełnie inna też literatura, więc oceniać jakości nawet nie będę. Jeśli ktoś umie zawiesić na chwilę potrzebę stuprocentowego realizmu, a do tego lubi lekkie wątki paranormalne, to będzie się dobrze bawić.

Natomiast wydawca powinien dostać -10 gwiazdek za jakość tej książki. Tekst najwyraźniej zeskanowany na chybcika z jakiegoś starego wydania, zero korekty, masa literówek, brakująca interpunkcja. Jasne, można się domyślić za każdym razem jakie było to słowo, jaka litera i gdzie tak naprawdę w tym zdaniu jest przecinek, ale całokształt psuje jednak zabawę.

I w sumie dziwię się, że nie zatrudniono nawet najlichszej korekty. Myślałam, że to z racji oszczędności, ale z drugiej strony książka drukowana jest na tanim, ale nie najtańszym papierze. Może jednak trzeba było obciąć koszty na pulpie a nie na opiece korektorskiej.

Ocena na LC jest sumą tego wszystkiego - lekkiego, przyjemnego romansu brutalnie zbalansowanego fatalnym wydaniem.

Treść całkiem okej. Zupełnie inne czasy niż obecnie, zupełnie inna też literatura, więc oceniać jakości nawet nie będę. Jeśli ktoś umie zawiesić na chwilę potrzebę stuprocentowego realizmu, a do tego lubi lekkie wątki paranormalne, to będzie się dobrze bawić.

Natomiast wydawca powinien dostać -10 gwiazdek za jakość tej książki. Tekst najwyraźniej zeskanowany na chybcika z...

Całkiem dobra proza, romans jak to u Mniszkówny. Postaci są trochę nierzeczywiste, bo tylko czarne albo tylko białe. A w życiu - wiadomo - wszyscy mamy trochę wad i zalet. Ale powieść czyta się szybko, przyjemnie, z zaciekawieniem. Kto lubi atmosferę początku XX wieku i jest w nastroju na romanse - polubi tę powieść.
Autorka zrobiła co mogła, ale wydawca położył wszystko... Fatalnie wydana książka, z mnóstwem błędów (najwyraźniej zeskanowano tekst z jakiegoś pierwszego wydania, po czym bez redakcji i korekty przerobiono na OCR). Jest to dla mnie nauczka, by nie kupować w Biedronkach i tym samym nie wspierać jakichś niedouków z pożalsięboże wydawnictwa. A co robi ten pies na okładce, doprawdy nie mam pojęcia. W treści go z pewnością nie było... Ale najwyraźniej okładka nie musi odzwierciedlać treści, a ja się tylko niepotrzebnie czepiam.

Całkiem dobra proza, romans jak to u Mniszkówny. Postaci są trochę nierzeczywiste, bo tylko czarne albo tylko białe. A w życiu - wiadomo - wszyscy mamy trochę wad i zalet. Ale powieść czyta się szybko, przyjemnie, z zaciekawieniem. Kto lubi atmosferę początku XX wieku i jest w nastroju na romanse - polubi tę powieść.
Autorka zrobiła co mogła, ale wydawca położył wszystko......

:)

:)