Zgodnie z tytułem książka Jacques'a Fontaine'a stanowi rys historyczny, ogólny zarys dziejów chrześcijańskiego piśmiennictwa w języku łacińskim od jego początków w Afryce Północnej po VII- i VIII-wieczną literaturę kręgu insularnego. Można się wprawdzie zastanawiać, czy cezura kończąca nie została umiejscowiona trochę za późno (albo dużo za wcześnie, gdyby chcieć omawiać całą literaturę średniowieczną!),niemniej dobrze, że Autor nie zatrzymał się na roku 476. Późny antyk wszakże bynajmniej nie kończy się na tej dacie.

Ujęcie chronologiczne pozwala na uchwycenie rozwoju i kluczowych przemian w twórczości zachodnich autorów chrześcijańskich. Pomijając najwybitniejsze postacie Ojców (Ambroży, Hieronim, Augustyn),Fontaine konstruuje rozdziały wokół "pokoleń": mamy więc pokolenie Tertuliana, Cypriana, czy Laktancjusza. Układ całkiem sensowny, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że całość książki stanowi istotnie wprowadzenie w ten niezwykle obszerny temat. Jako taka "Chrześcijańska literatura łacińska" z pewnością spełnia swoje zadanie i przekazuje najważniejsze informacje dotyczące poszczególnych pisarzy tego okresu.

Książka nie jest przeładowana terminologią teologiczną ani filologiczną, styl Autora jest bardzo przystępny. Całość dobrze harmonizuje z faktem przynależności do serii "Teologia dla wszystkich". Skądinąd dysponuje Fontaine umiejętnością bardzo zwięzłego precyzyjnego, ujęcia najważniejszych zagadnień: przez takie bons mots pewne rzeczy chyba lepiej tkwią w pamięci. Trochę zarzutów można by mieć wobec korekty, która przepuściła sporą liczbę różnych literówek w nazwach własnych. To jednak szczegół. Książka odpowiednia zarówno dla czytelnika znającego już trochę problematykę patrystyczną, jak i dla kompletnego laika. Myślę, że to ważne źródło wiedzy, z którego powinni czerpać chrześcijanie zainteresowani swoją wiarą i jej historią.

Tomasz Babnis

Zgodnie z tytułem książka Jacques'a Fontaine'a stanowi rys historyczny, ogólny zarys dziejów chrześcijańskiego piśmiennictwa w języku łacińskim od jego początków w Afryce Północnej po VII- i VIII-wieczną literaturę kręgu insularnego. Można się wprawdzie zastanawiać, czy cezura kończąca nie została umiejscowiona trochę za późno (albo dużo za wcześnie, gdyby chcieć omawiać...