Czytając wiersze Rabindranatha można odnieść wrażenie, iż był on człowiekiem o niezwykle wręcz życzliwej i empatycznej osobowości. Dobroć i miłość w jego tekstach to nie tani sentymentalny chwyt ale głęboko zakorzenione cechy. Humanizm i rozwinięta etyka są obecne chyba w każdym z jego wierszy, niezależnie od treści i objętości. Jeśli wierzyć słowom Roberta Stillera z posłowia niniejszego wyboru, terminalnie chory osiemdziesięcioletni poeta miał umrzeć w wyniku wstrząsu na wieść o okropnościach zbrodni hitlerowskich w Polsce.

Wiersze prezentowane w cyklu "Poezji wybranych" Ludowej Spółdzielni Wydawniczej reprezentują różne okresy życia Rabindranatha Tagore. W wielu z nich opiewa on piękno natury rodzinnego Bengalu, wiernie i z niezwykłym pietyzmem utrwala sceny z wiejskiego życia, oddaje rozmaite odcienie miłości dwojga zakochanych, a także uczucie łączące matkę i dziecko. Prowadzi nas sekretnie przez ogrody i sady, oglądamy z nim Bengal z perspektywy ścieżek, dróg i szlaków wodnych. Nad nami unosi się odurzający aromat kwiatów i owoców, rozgrzane powietrze wypełnia trzepot ptasich i motylich skrzydeł, wieczorami zaś ożywcza bryza niesie dźwięki muzyki, a kochankowie o czystych sercach szepczą sobie pełne czułości słowa.

Tego ciepła i dobroci doświadczamy również my, czytelnicy, gdyż i o nas, żyjących wiele lat później, poeta myślał z czułością. Tak jak my zastanawiamy się nad jego życiem i czytamy w notce biograficznej o wielkich osobistych dramatach, jakie los zesłał na niego, także i on wybiega myślą daleko w przyszłość i adresuje do nas czytelników żyjących w XXI wieku jeden z najpiękniejszych swoich tekstów:

"Kto jesteś czytelniku, ty, za sto lat odczytujący me wiersze?
Nie mogę ci przesłać ani jednego kwiatu z obfitości tej wiosny, ani pasemka złota z tamtych oto obłoków.
Drzwi otwórz i wyjdź na dwór.
We własnym rozkwitłym ogrodzie nazrywaj wspomnień pachnących o kwiatach, co znikły sto lat temu.
W radości swego serca poczujesz może tę radość, która śpiewała w pewien ranek wiosenny, śląc wesoły głos poprzez sto lat."

Czytając wiersze Rabindranatha można odnieść wrażenie, iż był on człowiekiem o niezwykle wręcz życzliwej i empatycznej osobowości. Dobroć i miłość w jego tekstach to nie tani sentymentalny chwyt ale głęboko zakorzenione cechy. Humanizm i rozwinięta etyka są obecne chyba w każdym z jego wierszy, niezależnie od treści i objętości. Jeśli wierzyć słowom Roberta Stillera z...